Aktualności

Sygn. akt: XI C

WYROK
W  IMIENIU  RZECZYPOSPOLITEJ  POLSKIEJ
Dnia  2017 roku
Sąd Rejonowy w B XI Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący:    SSR  E
Protokolant:    sekr. sądowy  M
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu   2017 roku w B sprawy z powództwa  M, P, B przeciwko  J o zapłatę:
1.    Oddala powództwo,
2.    zasądza solidarnie od powodów M, P, B na rzecz pozwanego J kwotę 2417 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.


UZASADNIENIE

Powodowie M, P oraz B wystąpili przeciwko pozwanym J oraz D o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym zasądzającego na ich rzecz kwoty 50.000,00 złotych  wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15 listopada  2004 roku. Wnieśli także o zasądzenie od pozwanych na ich rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powodowie argumentowali, że w dniu 14 listopada 2003 roku, przed Notariuszem w Białymstoku E, między B a J doszło do zawarcia umowy pożyczki na kwotę 150.000,00 złotych. Kwota ta miała być zwrócona pożyczkodawcy czyli B w ciągu roku od dnia podpisania umowy tj. do dnia 14 listopada 2004 roku. Pożyczka miała być przeznaczona na zakup maszyny fotograficznej, która miała stanowić jej zabezpieczenie. Dodatkowe zabezpieczenie stanowiły dwa weksle własne podpisane przez pozwanych J oraz jego żonę D na kwotę 100.00,00 złotych oraz kwotę 50.000,00 złotych. Do dnia zapłaty wynikającego z umowy pozwany nie zwrócił kwoty pożyczki. Z wiedzy powodów wynika, że pozwany J nigdy nie nabył rzeczonej maszyny fotograficznej. W dniu 28 lipca 2010 roku zmarł B, a spadek po nim nabyli na podstawie ustawy B, P i M każde po 1/3. Z tego względu powodowie są uprawnieni do dochodzenia zwrotu pożyczki. Przed Sądem Rejonowym w B toczyła się spraw pod syng. I Co, jednak w trakcie postępowania nie doszło do ugody. Żądanie odsetek jest uzasadnione treścią art. 48 ust. 2 prawa wekslowego. Weksel miał być wykupiony do dnia 14 listopada 2015 roku jednak dzień ten był dniem ustawowo wolnym od pracy. W związku termin płatności upływał z dniem 15 listopada 2015 roku. Stąd też zasadne jest żądanie odsetek od dnia płatności (k. 2-3v.).

W odpowiedzi na pozew pozwana D  przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy podniosła zarzut przedwczesności powództwa z uwagi na niepodjęcie w stosunku do pozwanej próby polubownego rozstrzygnięcia sprawy, zarzut przedawnienia roszczenia wekslowego oraz zarzut działania pełnomocnika powodów bez umocowania. Z ostrożności procesowej podniosła zarzut braku legitymacji procesowej biernej pozwanej D oraz zarzut przedawnienia roszczenia ze stosunku podstawowego tj. umowy pożyczki z dnia 14 listopada 2003 roku w stosunku do pozwanej. Ponadto wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powodów na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że wezwania do zapłaty oraz zawezwanie do próby ugodowej nie było kierowane w stosunku do jej osoby, co czyni powództwo przedwczesnym. W dalszej kolejności podniosła, że przedmiotowe roszczenie wynika ze stosunku wekslowego wynikającego z weksla z dnia 14 listopada 2003 roku łączącego zmarłego B oraz pozwanych J i D, którzy wystawili weksel. Zgodnie z art. 70 prawa wekslowego roszczenia wekslowe przeciw akceptantowi ulegają przedawnieniu z upływem lat trzech, licząc od dnia płatności weksla. Termin płatności weksla został oznaczony na dzień 14 listopada 2004 roku, wobec powyższego roszczenie o zapłatę dochodzonej kwoty przedawniło się z dniem 14 listopada 2007 roku. Przedawnienie dotyczy także odsetek. Jeśli chodzi o zarzut dotyczący umocowania pełnomocnika powodów to pozwana wyjaśniła, że na dokumencie pełnomocnictwa znajduje się zapis, że legitymuje ono pełnomocnika do występowania na rzecz powodów w sprawie przeciwko J a nie D. Ponadto legitymacja uprawnia do dochodzenia roszczenia o zwrot pożyczki a nie do dochodzenia należności ze stosunku wekslowego. Kolejno pozwana zarzuciła, ze pełnomocnictwo nie zostało należycie udzielone przez P ponieważ w jego imieniu podpis złożyła B, która nie była umocowana do ustanawiania na rzecz P pełnomocnika. Z daleko idącej ostrożności procesowej pozwana wskazała na brak legitymacji procesowej biernej po jej stronie ponieważ stosunek podstawowy umowy pożyczki z dnia 14 listopada 2003 roku dotyczył zmarłego B oraz jej męża J natomiast pozwana nie była stroną tego stosunku. Niezależnie od tego pozwana podniosła również zarzut przedawnienia roszczenia z umowy pożyczki wyjaśniając, że termin ten upłynął z dniem 14 listopada 2014 roku (k.6368).

Pozwany J podniósł zarzut przedwczesności powództwa oraz zarzut przedawnienia roszczenia wekslowego w stosunku do pozwanego, a także zarzut działania pełnomocnika powodów bez należytego umocowania. Z ostrożności procesowej podniósł zarzut przedawnienia roszczenia dochodzonego pozwem z umowy pożyczki z dnia 14 listopada 2003 roku. Wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podniósł, że zawezwanie do próby ugodowej dotyczyło roszczenia o zapłatę kwoty 150.000,00 złotych ze stosunku podstawowego tj. umowy pożyczki, a nie stosunku wekslowego toteż przedmiotowe zawezwanie do próby ugodowej nie wywołuje żadnego skutku na gruncie niniejszej sprawy. Wyjaśnił, że roszczenie ze stosunku wekslowego przedawniło się z dniem 14 listopada 2007 roku wraz z roszczeniem o odsetki natomiast roszczenie ze stosunku podstawowego tj. umowy pożyczki z dnia 14 listopada 2003 roku przedawniło się z dniem 14 listopada 2014 roku. Zawezwanie do próby ugodowej  nie może być potraktowane jako czynność przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia roszczenia ponieważ na posiedzeniu pojednawczym w dniu 8 grudnia 2014 roku żadna ze stron nie stawiła się, co oznacza brak zainteresowanie sprawą po stronie powodów. Intencją powód nie była chęć zawarcia ugody tylko próba przerwania biegu terminu przedawnienia co jest sprzeczne z art. 5 k.c. Ponadto pozwany podniósł, że kwota 150.000,00 złotych została przez pozwanego zwrócona co czyni powództwo bezzasadnym. Jeśli chodzi o pełnomocnika powodów to pozwany podniósł, że pełnomocnik ten legitymuje się tylko do występowania w strawie o zwrot pożyczki a nie w sprawie o dochodzenie roszczenia ze stosunku wekslowego oraz, że pełnomocnictwo zostało sporządzone z naruszeniem art. 106 k.c.

Pismem z dnia 24 maja 2016 roku (data nadania) powodowie wskazali jako podstawę dochodzonego roszczenia umowę pożyczki zawartej pomiędzy B a J, i w związku z tym wnieśli o zasądzenie od pozwanego J na ich rzecz kwoty 50.000,00 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 listopada 2004 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty. Jednocześnie na podstawie art. 203 § 1 k.p.c. cofnęli powództwo w stosunku do pozwanej D. Powodowie wyjaśnili, że zmiana podstawy dochodzonego roszczenia ze stosunku wekslowego na stosunek podstawowy jakim była umowa pożyczki nie stanowi zmiany powództwa w rozumieniu art. 193 k.p.c. Zasadne jest jednak cofnięcie pozwu w stosunku do D, ponieważ nie była ona stroną umowy pożyczki. Powodowie podnieśli, iż pełnomocnik działający w ich imieniu jest upoważniony do działania w niniejszej sprawie ponadto jeśli chodzi o pełnomocnictwo udzielone w imieniu i na rzecz P to B udzieliła go radcy prawnemu K na podstawie pełnomocnictwa, którego udzielił jej P w dniu 4 sierpnia 2010 roku. Roszczenie powodów nie uległo przedawnieniu ponieważ termin przedawnienia został przerwany w dniu 4 września  2014 roku, kiedy do Sądu Rejonowego w B wpłynął wniosek powodów o zawezwanie J do próby ugodowej, który został następnie przekazany według właściwości w dniu 28 października 2014 roku do Sądu Rejonowego w B. Postępowanie to zakończyło się w dniu 8 grudnia 2014 roku, a więc od tej daty termin przedawnienia zaczął biec na nowo.

W odpowiedzi na powyższe pozwany J podniósł, iż powodowie dokonali niedopuszczalnej zmiany powództwa polegającej na tym, że roszczenia dotychczas opartego na stosunku wekslowym zaczęli dochodzić w oparciu o stosunek podstawowy umowy pożyczki z dnia 14 listopada 2003 roku. Ponadto powodowie pozwali obie osoby zobowiązane z weksla czyli J i D nie zaś wyłącznie pożyczkobiorcę J. Powodowie dokonali nie tylko zmiany podmiotowej, ale też sposobu zasądzenia dochodzonej kwoty z solidarnego na wyłączne.

Postanowieniem z dnia 12 sierpnia 2016 roku Sąd Rejonowy w B umorzył postępowanie w sprawie o sygn. akt XI C   w stosunku do pozwanej D.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 14 listopada 2003 roku pomiędzy B jako pożyczkodawcą, a J jako pożyczkobiorcą została zawarta w formie aktu notarialnego umowa pożyczki na kwotę 150.000,00 złotych. Strony umowy zgodnie oświadczyły, że pożyczka ma być zwrócona przez dłużnika J na rzecz B w ciągu 1 roku licząc początek terminu od dnia podpisania tej umowy. Kwota pożyczki miała być przeznaczona na zakup maszyny fotograficznej, która miała stanowić zabezpieczenie danej kwoty (k. 8-9).

W dniu 14 listopada 2003 roku J oraz D wystawili  weksel własny in blanco  na zlecenie B na kwotę 50.000,00 złotych z dniem płatności oznaczonym na dzień 14 listopada 2004 roku (k. 6).

W dniu 28 lipca 2010 roku zmarł B, a spadek po nim na podstawie ustawy nabyli w części po 1/3: żona B, syn P oraz syn M (k. 10-13).

W dniu 4 sierpnia 2010 roku P udzielił swojej matce B pełnomocnictwa  do zarządu i administracji jego majątkiem, do zastępowania i reprezentowania, a także działania w jego imieniu i na jego rzecz wobec wszelkich władz, urzędów administracji publicznej i sądów, osób prawnych i fizycznych, do składania w jego imieniu oświadczeń i wniosków, jak również do odbioru i kwitowania dokumentów, korespondencji, przesyłek i należności z jakiegokolwiek tytułu (k. 7).

W dniu 6 grudnia 2013 roku powodowie upoważnili radcę prawnego K do reprezentowania ich w postępowaniu przesądowym i sądowym oraz egzekucyjnym w sprawie przeciwko J o zwrot pożyczki. W imieniu P pełnomocnictwa udzieliła B (k. 4).

W dniu 8 grudnia 2014 roku w Sądzie Rejonowym w B w sprawie o sygn. akt I Co  odbyło się posiedzenie przedmiotem którego było zawezwanie J do próby ugodowej. Do ugody nie doszło (k. 14).
Sąd zważył, co następuje:

W niniejszym sprawie bezspornym było zawarcie pomiędzy stronami umowy pożyczki z dnia 14 listopada 2014 roku na kwotę 150.000,00 złotych która miała być zwrócona w ciągu roku od jej zawarcia.

Bezspornym było również to, że J oraz D wystawili weksel własny na zlecenie B płatny do dnia 14 listopada 2004 roku na kwotę 50.000,00 złotych. Pozwany nie podważał ważności weksla jednak podniósł zarzut przedawnienia zobowiązania wynikającego z weksla.

Pierwotne  żądanie pozwu dotyczyło wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym, w oparciu o przedłożony weksel własny  wystawiony na kwotę 50.000 złotych (k. 6). Po podniesieniu przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczenia wekslowego, powodowie dokonali zmiany podstawy faktycznej roszczenia wskazując, iż dochodzą zapłaty kwoty 50.000złotych w oparciu o umowę pożyczki z dnia z dnia 14.11.2003r. (k. 8-9).

W niniejszej sprawie Sąd uznał, że zmiana podstawy dochodzonego roszczenia ze stosunku wekslowego na stosunek podstawowy, jaka miała miejsce w piśmie z dnia 24 maja 2016 roku (data nadania) stanowi niedopuszczalną zmianę powództwa.

Powództwo identyfikowane jest przez żądanie i jego podstawę faktyczną. Przedmiotowa zmiana powództwa może polegać na przekształceniu obu tych elementów składowych, bądź jednego z nich. Może zatem wyrażać się w zmianie ilościowej, polegającej na rozszerzeniu albo ograniczeniu pierwotnego żądania, bądź jakościowej prowadzącej do zmiany żądania - jego przedmiotu albo rodzaju żądanej ochrony prawnej - lub polegać na przekształceniu podstawy faktycznej powództwa (vide wyrok SN z dnia 2 grudnia 2004 r. w sprawie II CK 144/04, podobnie w wyroku z dnia 20 października 2005 r. w sprawie IV CK 298/05). Jest oczywiste, że w toku postępowania powód może dokonać zmiany powództwa pod względem przedmiotowym. Zmiana ta może polegać na wystąpieniu przez powoda z nowym roszczeniem zamiast roszczenia pierwotnego lub obok niego. Zmiana powództwa może dotyczyć podstawy faktycznej żądania. Zmiana nie musi obejmować ani całości powództwa, ani wszystkich wskazanych elementów i może ograniczać się do części sformułowanego żądania, jednego lub kilku innych elementów powództwa (wyr. SN z
20.10.2005 r., IV CK 298/05, L.).

Przez zmianę powództwa rozumieć również  należy również zmianę jego podstawy faktycznej w sposób wymagający badania nowych okoliczności w świetle innych norm prawnych. Zmiana podstawy faktycznej żądania polega na uzasadnieniu tego samego żądania innymi okolicznościami faktycznymi. O zastąpieniu podanej pierwotnie podstawy faktycznej, nową podstawą w sprawie o świadczenie można mówić wtedy, gdy zmiana okoliczności faktycznych powoduje, że żądanie (choć tak samo sformułowane, np. dotyczące zapłaty takiej samej sumy pieniężnej) nie jest już tym samym, gdyż inne jest materialnoprawne źródło obowiązku, którego realizacji powód dochodzi (post. SN z 9.11.2004 r., V CK 246/04, L.; wyr. SN z 19.11.1998 r., III CKN 32/98, OSNC 1999, Nr 5, poz. 96.).

Zmiany powództwa polega na zachowaniu ciągłości postępowania przy zmianie jego elementów. Pomiędzy pierwotnym a następnym żądaniem powinna istnieć więź materialnoprawna i logiczny związek, powinny one mieścić się w granicach tego samego stosunku prawnego (post. SN z 2.6.1965 r., II CZ 51/65, Legalis).

Pozew powinien bowiem, zgodnie z art. 187 § 1 k.p.c., zawierać dokładnie określone żądanie oraz przytoczenie okoliczności faktycznych je uzasadniających. Powództwo obejmuje nie tylko skonkretyzowane roszczenie, ale również genezę sporu w postaci okoliczności faktycznych. Zmiana zatem podstaw faktycznych roszczenia, prowadząca do zmiany jego podstawy prawnej, jest niedopuszczalna W przypadku roszczenia opartego na stosunku wekslowym, jako niedopuszczalne należy uznać przejście w toku procesu  na stosunek podstawowy, jak to miało miejsce w tej sprawie, i było jedynie zabiegiem zmierzającym do uchylenia się od podniesionego zarzuty przedawnienia roszczenia wekslowego.  Do stosunku podstawowego obie strony procesu mogą sięgać jedynie w celu popierania, bądź zwalczania opartych na wekslu roszczeń powoda. Taka bowiem sytuacja nie prowadzi do zmiany podstawy faktycznej oraz prawnej powództwa (por. M. Manowska, Postępowanie uproszczone w procesie cywilnym, Warszawa 2002 r.; tak też P. Machnikowski, Prawo wekslowe, Warszawa 2009, s. 243-247).

Możliwość bronienia się przez stronę pozwaną za pomocą zarzutów nawiązujących do stosunku podstawowego wobec dochodzonego od niej roszczenia wekslowego prowadzi, zarówno w procesie na zasadach ogólnych, jak postępowaniu nakazowym, do objęcia sporem wspomnianego stosunku podstawowego. Owo przeniesienie sporu z płaszczyzny stosunku prawa wekslowego na płaszczyznę stosunku prawa cywilnego nie prowadzi jednak do zastąpienia dotychczasowego sporu dotyczącego stosunku wekslowego sporem dotyczącym stosunku podlegającego jedynie powszechnemu prawu cywilnemu, a jedynie skutkuje uwzględnieniem stosunku podstawowego w ramach oceny zasadności dochodzonego roszczenia wekslowego (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 2006 r., V CSK 86/06, LEX nr 1101689).

Sąd nie podziela podglądu, że w wypadku, gdy okazało się, że roszczenie wekslowe nie istnieje, lub jak w tym przypadku przedawnione, a weksel miał zabezpieczać stosunek podstawowy wskazany w pozwie, to ów brak łączności między zobowiązaniem z weksla a zobowiązaniem z innego stosunku prawnego nie może stanowić przeszkody w rozpoznaniu przez sąd roszczenia, które już w pozwie uzasadniane było nie tylko załączonym wekslem gwarancyjnym, lecz także powołaniem umowy, mającej stanowić podstawę zaciągniętego zobowiązania (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 14 marca 1997 r., I CKN 48/97, OSNC 1997/9/124). Powód może wszak w każdym czasie wystąpić z odrębnym pozwem ze stosunku podstawowego.  Jako nietrafny, zdaniem Sądu  jest bowiem argument, że oddalenie powództwa uniemożliwiłby w takiej sytuacji dochodzenie roszczenia cywilnoprawnego w innym procesie. Ze względu na inny przedmiot rozstrzygnięcia prawomocny wyrok dotyczący roszczenia wekslowego nie stwarzałby zatem stanu powagi rzeczy osądzonej w stosunku do roszczenia z umowy.

Reasumując niedopuszczalny zdaniem Sądu sposób modyfikacji powództwa, nie odniósł skutku i Sad rozpoznawał sprawę w określonych granicach w pozwie, zatem w oparciu o stosunek wekslowy.  Zatem powoływanie się na stosunek podstawowy było możliwe tylko w celu zwalczania opartych na wekslu roszczeń powoda, a nie jak miało to miejsce w niniejszym postępowaniu.

Oparte na stosunku wekslowym powództwo podlegało oddaleniu z uwagi na skutecznie podniesiony zarzut przedawnienia roszczenia.

Przepisy prawa wekslowego regulują przedawnienie roszczeń wekslowych odrębnie wobec poszczególnych dłużników wekslowych. Wskazują także różne momenty, od których biegnie okres przedawnienia. Przy ustalaniu terminów przedawnienia należy brać po uwagę wyłącznie treść weksla. Roszczenia wekslowe przeciw akceptantowi ulegają przedawnieniu z upływem trzech lat, licząc od dnia płatności weksla (art. 70 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 roku Prawo wekslowe, Dz.U. nr 37, poz. 282). Wskazać ponadto należy, że odsetki jako świadczenia akcesoryjne przedawniają się wraz z należnością główną, stanowiącą podstawę ich naliczania.

Kwestię przedawnienia zobowiązań wekslowych reguluje w/w art. 70 prawa wekslowego natomiast przepis art. 71 prawa wekslowego stanowi, iż prawo powszechne określa przyczyny przerwania, zawieszenia biegu przedawnienie roszczeń wekslowych. Przerwanie przedawnienia ma skutek jedynie wobec dłużnika wekslowego, którego dotyczy przyczyna przerwania. Czym innym jest przedawnienie roszczenia ze stosunku podstawowego, a czym innym przedawnienie wekslowe. Obie instytucje różnią się istotnie między innymi, co do początku biegu terminu przedawnienia. Termin przedawnienia roszczenia ze stosunku podstawowego, zgodnie z art. 120 k.c. rozpoczyna bieg od dnia, w którym świadczenie ze stosunku podstawowego stało się wymagalne, zaś początek terminu przedawnienia roszczenia z weksla własnego wobec wystawcy liczy się od dnia płatności weksla. Tę samą zasadę stosuje się do weksli in blanco. Przedawnienie praw z weksla in blanco nie rozpoczyna biegu od czasu jego wypełnienia. Przedawnienie roszczenia z weksla wręczonego bez wypełnienia daty płatności i bez zastrzeżeń co do daty, rozpoczyna się z dniem jego płatności. Na co zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 1 grudnia 2010 roku, sygn. akt I CSK 181/10 (LEX nr 818 560) „w sytuacji dochodzenia roszczenia wyłącznie na podstawie weksla, należy odróżnić zarzut przedawnienia roszczenia wekslowego, mający źródło w art. 70 prawa wekslowego i zaliczany do tzw. zarzutów obiektywnych, od zarzutu przedawnienia ze stosunku będącego podstawą wystawienia weksla, zaliczany w aktualnym orzecznictwie Sądu Najwyższego do tzw. zarzutów subiektywnych, mieszczących się w zarzucie wypełnienia weksla in blanco niezgodnie z deklaracją wekslową. Obie instytucje różnią się istotnie, w szczególności co do początku biegu terminu przedawnienia. Zgodnie z art. 70 ust. 1 w zw. z art. 103 i art. 104 oraz art. 32 ust. 1 prawa wekslowego, roszczenie wekslowe przeciwko akceptantowi oraz wystawcy weksla własnego i poręczycielowi ulega przedawnieniu z upływem trzech lat, licząc od dnia płatności weksla.

Przenosząc te uwagi na grunt rozpatrywanej sprawy, wskazać należy, że bieg terminu przedawnienia roszczenia wekslowego wobec wystawcy weksla J rozpoczął się z dniem 14 listopada 2004 roku tj. dniem płatności weksla ponieważ przepis art. 70 prawa wekslowego stanowi w tej materii lex specialis w stosunku do art. 118 k.c. Zgodnie z w/w przepisem termin przedawnienia upłynął z dniem 14 listopada 2007 roku, a więc na dzień wniesienia pozwu tj. dzień 14 grudnia 2015 roku roszczenie wekslowe powodów  było już przedawnione.

Z tego względu powództwo podlegało oddaleniu.

Jeśli chodzi natomiast o zarzuty pozwanego pod adresem umocowania pełnomocnika powodów to zgodnie z art. 98 k.c. pełnomocnictwo ogólne obejmuje umocowanie do czynności zwykłego zarządu. Do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzebne jest pełnomocnictwo określające ich rodzaj, chyba że ustawa wymaga pełnomocnictwa do poszczególnej czynności. W myśl art. 104 k.c. jednostronna czynność prawna dokonana w cudzym imieniu bez umocowania lub z przekroczeniem jego zakresu jest nieważna. Jednakże gdy ten, komu zostało złożone oświadczenie woli w cudzym imieniu, zgodził się na działanie bez umocowania, stosuje się odpowiednio przepisu o zawarciu umowy bez umocowania. Zakres pełnomocnictwa procesowego określa art. 91 k.p.c. W myśl art. 92 k.p.c. zakres, czas trwania i skutki umocowania szerszego niż pełnomocnictwo procesowe, jak również umocowania do poszczególnych czynności procesowych, ocenia się według treści pełnomocnictwa oraz przepisów prawa cywilnego.

Przenosząc powyższe na stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd uznał, że samo popieranie przez powoda P powództwa wniesionego w jego imieniu przez pełnomocnika ustanowionego przez reprezentująca jego interesu matkę należy uznać za wyrażenie przez powoda woli do objęcia zakresem umocowania również pełnomocnictwa procesowego. Zgodnie z art. 60 k.c. oświadczenie woli może być wyrażone przez każde zachowanie się osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny. Nie sposób inaczej zinterpretować zachowania powoda, który złożył zgodnie z wezwaniem Sądu kierowanym do pełnomocnika oświadczenie o stanie rodzinnym, majątku i dochodach, uzyskując jednocześnie zwolnienie od opłaty od pozwu z pozostałymi powodami.

W konsekwencji, mając na uwadze całokształt przedstawionej argumentacji, na podstawie powołanych przepisów Sąd oddalił powództwo w całości o czym orzekł w punkcie 1 wyroku).

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zgodnie z wynikiem sprawy. Pozwany wygrał sprawę, zatem należy mu się zwrot solidarnie od powodów kosztów zastępstwa procesowego. Na poniesione przez pozwanego koszty procesu składa się kwota 2.400 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego, których wysokość została ustalona na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości  z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 roku, poz. 490) – punkt 2 wyroku.