Aktualności

 

WYROK

 W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 czerwca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Białymstoku XV Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca     SSR B            

Protokolant             A

 

przy udziale Prokuratora E

 

po rozpoznaniu w dniach 16.05., 20.06.2016 r. sprawy:

 

A , s. A, ur. xxx xxx 19xx r. w xxx

 

oskarżonego o to, że:

 

w dniu 16 stycznia 2016 roku o godzinie 18:35 w Białymstoku na ul. N w ruchu lądowym prowadził samochód osobowy marki XX o numerze rejestracyjnym BI xxx będąc w stanie nietrzeźwości, co potwierdzono przeprowadzonymi badaniami na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu z wynikiem I badanie – 0,95 mg/dm3, II badanie 1,03 mg/dm3

 

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

 

 

I.           OskarżonegoA uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 178a § 1 k.k. skazuje go na karę grzywny w wymiarze 30 (trzydziestu) stawek dziennych po 50 (pięćdziesiąt) zł każda stawka.

II.        Na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w postaci samochodów osobowych na okres 3 (trzech) lat.

III.       Na podstawie art. 63 § 4 k.k. na poczet orzeczonego zakazu zalicza oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 16 stycznia 2016 r.

IV.       Na podstawie art. 43a § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 5 000 (pięciu tysięcy) zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

V.            Zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych.

 

 

UZASADNIENIE

 

Na podstawie materiału dowodowego, zebranego w sprawie, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

 

W dniu 16.01.2016 r. A spożywał alkohol. Około godziny 18.35 wsiadł do swojego samochodu marki xx nr rej. BI xxx i udał się w stronę swojego miejsca zamieszkania. Jadąc ul. N w kierunku ul. I wpadł w poślizg i uderzył w słup oświetleniowy i znak drogowy. Po zbadaniu stanu trzeźwości przez przybyłych na miejsce funkcjonariuszy Policji okazało się, że A ma 0,95 mg/dm³ alkoholu w wydychanym powietrzu.

 

A nie był dotychczas karany. Jako pracownik cieszy się uznaniem przełożonych.

 

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o protokół badania stanu trzeźwości (k. 2), dane o karalności (k. 24), opinie o pracowniku (k. 40, 41), zeznania świadków P (k. 32v), P (k. 32v), B (k. 32v), K (k. 28), wyjaśnienia oskarżonego (k. 27v).

 

Oskarżony A przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że odśnieżając swoje rejony dla rozgrzania się wypili alkohol. Po powrocie do bazy oskarżony wsiadł do swojego samochodu i udał się do miejsca zamieszkania. Włączył w pojeździe ogrzewanie i zapewne „rozebrało” go, bowiem jak wsiadał do auta to czuł się dobrze.

 

Sąd zważył, co następuje:

 

Ustalony stan faktyczny w przedmiotowej sprawie nie budzi wątpliwości. Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Pozostałe przedstawione wyżej dowody w całej rozciągłości potwierdzają wyjaśnienia oskarżonego.

 

Podsumowując więc oskarżony działaniem swoim zrealizował znamiona czynu opisane w art. 178a § 1 k.k.

 

Przechodząc do uzasadnienia wymierzonej kary należy na wstępie podkreślić, że Sąd w tym zakresie obowiązany jest kierować się ogólnymi dyrektywami wymiaru kary, o których mowa w art. 53 § 1 k.k. Są to dyrektywy sprawiedliwości kary (współmierności kary do stopnia winy sprawcy przestępstwa i społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu), prewencji indywidualnej (zapobiegawczego i wychowawczego oddziaływania wobec sprawcy) i prewencji generalnej (kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Priorytetowe znaczenie dla określenia ogólnych granic kar ma dyrektywa sprawiedliwości i to ona powinna w przeważającej mierze wpływać na rodzaj i wymiar orzekanych środków penalnych. Warto w tym miejscu przywołać stanowisko W. Wróbla, który słusznie wywodzi, iż dyrektywa ta ma charakter bezwzględny i w związku z tym należy przyjąć, że bez względu na jakiekolwiek inne zakładane cele kary, związane w szczególności z zaspokajaniem społecznego poczucia sprawiedliwości, czy też prewencją indywidualną, w żadnym wypadku rozmiar sankcji karnej nie może z tego powodu wykraczać poza granice wyznaczone stopniem winy (zob. W. Wróbel [w:] G. Bogdan, Z. Ćwiąkalski, P. Kardas, J. Majewski, J. Raglewski, M. Szewczyk, W. Wróbel, A. Zoll: Kodeks Karny. Część ogólna. Komentarz, t. I, Kraków 2004, s. 824; zob. też wyrok SA w Lublinie z dnia 17.11.1999 r., II AKa 183/99, OSA 2000, nr 4, poz. 25). Dopiero w następnej kolejności trzeba uwzględnić dyrektywę prewencji indywidualnej, co wynika z tego, iż karę i środek karny wymierza się wobec konkretnego sprawcy. Dyrektywie prewencji ogólnej (generalnej) należy natomiast przyznać jedynie rolę uzupełniającą (zob. A. Marek: Prawo karne,  Warszawa 2005, s. 337 – 338).

 

W ocenie Sądu zatem orzeczona wobec oskarżonego kara i środek karny spełniają wskazane wyżej kryteria. Przede wszystkim zwrócić należy uwagę na fakt, że oskarżony prowadził pojazd w godzinach wieczornych, w sobotę, poza centrum miasta. Przekłada się to na ustalenie, że natężenie ruchu zarówno na drodze jak i ruchu pieszych nie było zbyt duże. To natomiast implikuje stwierdzenie, że stopień zagrożenia dla bezpieczeństwa innych uczestników ruchu nie był znaczny, a co za tym idzie stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego również nie był znaczny. Dlatego też w ocenie Sądu zarówno wymierzona kara jak i środek karny są sprawiedliwe i adekwatne do winy oskarżonego i społecznej szkodliwości jego czynu.

 

Oskarżony prowadził samochód osobowy znajdując się w stanie nietrzeźwości. Sąd orzekł na trzy lata zakaz prowadzenia właśnie samochodów osobowych, uznając, że będzie to wystarczające, aby zapobiec ponownemu popełnieniu tego rodzaju czynu. Jak stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20.03.2014 r. III KK 461/13 „konieczne jest zachowanie związku między zakresem orzekanego zakazu a rodzajem pojazdu jakim poruszał się sprawca. Nie ulega wątpliwości, iż w zakres orzeczenia o zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych w pierwszej kolejności powinno wchodzić uprawnienie do prowadzenia pojazdu tego rodzaju, którym sprawca dopuścił się przestępstwa”. Jeszcze raz podkreślić należy, że dla osiągnięcia celów środka karnego co do osoby oskarżonego wystarczające będzie w ocenie Sądu orzeczenie zakazu prowadzenia samochodów osobowych, bo takim pojazdem poruszał się oskarżony w chwili czynu. Do takiego wniosku doprowadziła Sąd analiza dotychczasowej linii życia oskarżone. Otóż był on dotychczas osobą nie karaną. Prowadził ustabilizowany tryb życia zarówno w aspekcie życia rodzinnego jak i zawodowego. Z opinii jego przełożonych wynika w sposób oczywisty, że swoje obowiązki zawodowe wykonywał sumiennie, bez żadnych zastrzeżeń. W związku z tym, że oskarżony zatrudniony jest jako kierowca, poddawany był w zakładzie pracy wyrywkowym kontrolom stanu trzeźwości, zawsze z wynikiem 0,00. W związku z tym zdarzenie będące przedmiotem osądu w sprawie niniejszej należy uznać za odosobnione, wyjątkowe, nie stanowiące normy postępowania. Oskarżony w związku z tym powinien otrzymać szansę na zachowanie pracy. Ta sprawa w sposób wystarczający uświadomiła oskarżonemu co stawia na szali zachowując się w sposób nieodpowiedzialny i sprzeczny z prawem. Ponadto wskazać należy, że ustawodawca kształtując treść przepisu art. 42 § 2 k.k. przewidział możliwość takiego ukształtowania zakazu, który może dotyczyć pojazdów określonego rodzaju. Taka sytuacja w ocenie Sądu zaistniała w sprawie niniejszej. Dlatego Sąd orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku.

 

O kosztach orzeczono zgodnie z treścią art. 624 k.p.k., bowiem w ocenie Sądu sytuacja materialna oskarżonego nie jest na tyle dobra, aby mógł on ponieść koszty sądowe.

 

 




zakaz prowadzenia pojazdów jazda po alkoholu

pozostawienie prawa jazdy na ciężarówki - jazda samochodem osobowym po alkoholu

prowadzenie spraw karnych adwokat Białystok

usługi prawne kancelaria adwokacka - Białystok

cennik adwokata w sprawach karnych