Aktualności

Sygn. akt XI C /14.


WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ


Dnia 22 sierpnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Białymstoku XI Wydział Cywilny w następującym składzie:

    Przewodnicząca      SSR A
           Protokolant      sekr. sąd. A

po rozpoznaniu w dniu 11 sierpnia 2016 roku w Białymstoku
na rozprawie
sprawy z powództwa Mariusza xa       
przeciwko Bogdanowi x          
o zapłatę kwoty 2.000,00 zł


I. zasądza od pozwanego Bogdana xa na rzecz powoda Mariusza xa kwotę 2.000,00 zł (dwa tysiące zł),
II. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 617 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,
III. nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Białymstoku kwotę 832,75 zł tytułem brakujących wydatków związanych z przeprowadzeniem dowodu z opinii biegłego sądowego.



Uzasadnienie
wyroku z dnia 22 sierpnia 2016 roku

    Powód Mariusz x w pozwie skierowanym przeciwko pozwanemu Bogdanowi x prowadzącemu działalność gospodarczą domagał się zasądzenia kwoty 2.000 zł oraz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. Uzasadniając swoje żądanie wskazał, że w dniu 23 marca 2012 roku zlecił pozwanemu wykonanie montażu systemu ogrzewania i rekuperacji na bazie pompy ciepła w nowo wybudowanym domu jednorodzinnym powoda znajdującym się w Mońkach przy ul. H . Wykonane przez pozwanego prace budziły zastrzeżenia – pomieszczenie kotłowni było w nieporządku, urządzenia były brudne i zardzewiałe, osłony i ocieplenia wykonano niechlujnie, wzbudzały one obawę o bezpieczeństwo oraz prawidłowe funkcjonowanie instalacji. Powód we własnym zakresie zlecił sporządzenie opinii co do poprawności sposobu wykonania systemu pompy ciepła oraz wentylacji mechanicznej, z których wynikało, że zostały one wykonane nieprawidłowo i posiadały liczne wady. Powód wzywał pozwanego do doprowadzenia dzieła do stanu zgodnego z umową, co nie nastąpiło. W ocenie powoda, koszt doprowadzenia przedmiotu umowy do stanu zgodnego z umową wynosi ok. 100.000 zł. Pozwany był wzywany do zapłaty, powód podjął również starania celem zawezwania go do próby ugodowej, co jednak nie doszło do skutku. Swoje roszczenie powód określił jako częściowe (k. 3-5v).

    Pozwany Bogdan x wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. Uzasadniając swoje stanowisko przyznał, że łączyła go z powodem wskazana w pozwie umowa o dzieło, jednak stanowczo zaprzeczał, by została ona wykonana w sposób wadliwy. Pozwany twierdził, że wszystkie prace wykonał zgodnie ze sztuką budowlaną. Co do odwiertów wyjaśnił, że miały one spełniać wymóg wydajności, zaś projekt nie zakładał, by każdy z nich miał głębokość 100 m, nie mógł natomiast takiej głębokości przekraczać. Suma głębokości wszystkich odwiertów miała wynieść zgodnie z projektem ok. 900 m, zaś pozwany wywiązał się z tego obowiązku, dokonując odwiertów o łącznej głębokości 920 m. Pozwany podniósł, że protokoły uruchomienia i regulacji wentylacji mógł przedstawić dopiero po zamontowaniu niezbędnych urządzeń i uruchomieniu systemu, co miało zostać wykonane na wiosnę, po zakończeniu prac budowlanych, jednak nie doszło do tego z przyczyn leżących po stronie powoda. Wskazał, że powód nigdy pisemnie nie zgłaszał mu zastrzeżeń, nie kwestionował terminu wykonania poszczególnych etapów prac, ani nie odstąpił od umowy. Kwestionował też wysokość roszczenia, a także istnienie szkody, czy adekwatnego związku przyczynowo-skutkowego między jej ewentualnym powstaniem a jego działaniem. Zdaniem pozwanego ewentualne wady instalacji powstały wskutek jej niewłaściwego użytkowania, nie zaś wykonania, na co nie miał on wpływu. Podniósł też, że wykonał na rzecz powoda szereg prac dodatkowych nieobjętych pisemną umową, za które nie otrzymał wynagrodzenia (k. 126, 128-132).

Sąd ustalił, co następuje:

    W dniu 29 marca 2012 roku powód Mariusz x jako zamawiający zlecił pozwanemu Bogdanowi xowi prowadzącemu działalność gospodarczą jako wykonawcy wykonanie dzieła w postaci montażu systemu ogrzewania i rekuperacji na bazie pompy ciepła zgodnie z przedstawioną ofertą. Prace miały zostać wykonane w budynku mieszkalnym stanowiącym własność powoda położonym w Mońkach przy ul. H. Dzieło miało zostać wykonane zgodnie z projektem budowlanym przedstawionym przez zamawiającego (powoda), który miał stanowić załącznik do umowy (projekt – w załączeniu). Dzieło miało zostać wykonane w czterech etapach, przy czym pierwszy obejmował wykonanie dolnego źródła pompy ciepła, drugi – wykonanie ogrzewania podłogowego w budynku mieszkalnym z materiałów dostarczonych przez wykonawcę oraz wykonanie próby ciśnieniowej, trzeci – podłączenie i wykonanie pompy ciepła oraz uruchomienie instalacji w obiekcie, zaś czwarty obejmował wykonanie rekuperacji zgodnie z ustaleniami przyjętymi przez zamawiającego. Strony umówiły się, że tytułem wynagrodzenia zamawiający zapłaci wykonawcy łącznie kwotę 200.000 zł netto (plus podatek VAT), podzieloną na raty związane z zakończeniem kolejnych etapów wykonania dzieła. W § 3 umowy zastrzeżono, że zamawiający w terminie 7 dni od zakończenia poszczególnych etapów wykonywania dzieła miał oświadczyć na piśmie, czy żąda dokonania określonych poprawek, które wykonawca był zobowiązany usunąć w terminie 30 dni od daty ich przyjęcia (umowa - k. 9-11).

    Tytułem wykonania umowy powód zapłacił pozwanemu łącznie kwotę 210.000 zł (k. 12, nadto niesporne).

    Prace wykonane przez pozwanego były obarczone licznymi błędami i brakami – instalację wentylacji mechanicznej wykonano niezgodnie z wymaganiami nałożonymi obowiązującymi przepisami i zasadami wiedzy technicznej, brak było projektu budowlanego instalacji wentylacji mechanicznej, brak określonej wydajności instalacji, brak centrali wentylacyjnej z rekuperacją, w miejsce której zamontowano oddzielne urządzenia nieposiadające tabliczek znamionowych, brak informacji o producencie, wydajności, zużyciu prądu, roku produkcji, wysoki poziom hałasu podczas pracy urządzenia, nieprawidłowe zamontowanie wentylatorów kanałowych w sposób zagrażający bezpieczeństwu i życiu użytkowników, brak dostępu do wentylatorów celem ich konserwacji, niechlujne, niezgodne z przepisami wykonanie połączeń kanałów wentylacyjnych, brak wyczystek do prawidłowej konserwacji urządzeń i kanałów wentylacji mechanicznej, brak oznaczenia filtra powietrza na nawiewie, brak tabliczki znamionowej na pompie ciepła, zamontowanie w pompie sprężarki wyprodukowanej w 2001 roku, zbyt głośna praca pompy, liczne ślady korozji obudowy pompy ciepła, wgniecenia na obudowie, brak zabezpieczeń przewodów wewnątrz urządzenia, zanieczyszczone wnętrze urządzenia, brak instrukcji obsługi pompy ciepła, schematu elektrycznego, karty gwarancyjnej, złożenie pompy ciepła z elementów pochodzących od różnych producentów (tzw. składak) (opinia prywatna - k. 21, 22, opinie zasadnicza i uzupełniające biegłego sądowego Franciszka xy - k. 212-221, 268-269, 308, 314).

Pozwany zakończył prace w domu powoda w 2012 roku. Powód telefonicznie informował go o zastrzeżeniach do wykonanych prac, jednak pozwany nie dokonał ich naprawy, dlatego powód zlecił wykonanie prac poprawkowych innej firmie x prowadzonej przez Piotra xego, który wykonywał prace od maja 2014 roku. W ramach prac poprawkowych dokonano modernizacji systemu wentylacji oraz naprawy systemu centralnego ogrzewania (k. 137-138). Dotychczas wykonane prace kosztowały powoda 149.464,43 zł (faktury VAT - k. 139-145).

Powód w dniu 7 marca 2014 roku złożył wniosek w Sądzie Rejonowym w Białymstoku o zawezwanie pozwanego Bogdana xa do próby ugodowej. Wskazał, że wzywał pozwanego do doprowadzenia przedmiotu umowy do stanu zgodnego z jej treścią, jednak pozwany zaprzestał odbierania od niego korespondencji. W sprawie o zawezwanie do próby ugodowej do ugody między stronami nie doszło, gdyż pozwany nie odbierał korespondencji kierowanej z Sądu (akta sprawy o sygn. XI Co /14 tut. Sądu – w załączeniu).


Sąd zważył, co następuje:

    Do okoliczności bezspornych w niniejszej sprawie należy zawarcie przez strony umowy o dzieło w dniu 29 marca 2012 roku oraz wykonanie przez pozwanego prac przyjętych ww. umową. Spór natomiast dotyczył ustalenia i oceny, czy montaż systemu ogrzewania i rekuperacji na bazie pompy ciepła w nowo wybudowanym domu jednorodzinnym powoda znajdującym się w Mońkach przy ul. H został przez pozwanego wykonany prawidłowo. Powód bowiem opierając się o opinie prywatne sporządzone na jego zlecenie przed procesem, w tym opinię techniczną sporządzoną w dniu 19 grudnia 2013 roku przez specjalistę z zakresu instalacji i sieci sanitarnych Tadeusza xego (k. 21) oraz ocenę techniczną wykonania i funkcjonowania instalacji wentylacji mechanicznej  sporządzoną przez mgr inż. Grażynę xa (k. 22) argumentował, że przedmiot umowy dotknięty był licznymi wadami opisanymi przez ww. specjalistów. Pozwany natomiast ostatecznie prezentował stanowisko, iż prace objęte umową wykonał w sposób prawidłowy, aczkolwiek początkowo domagał się skierowania sprawy do mediacji wskazując na możliwość dojścia do porozumienia z powodem i wykonania poprawek prac w zakresie ustalonym w postępowaniu mediacyjnym.

    Zgodnie z treścią art. 627 kc przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Biorąc pod uwagę, że umowa stron została zawarta w 2012 roku, tj. w dacie obowiązywania art. 627¹ kc, do przedmiotowej umowy znajdowały zastosowanie przepisy ustawy z dnia 27 lipca 2002 roku o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2002 roku, nr 141, poz. 1176 z późn. zm.). Zgodnie z treścią art. 1 ust. 1 ustawy, stosuje się ją do dokonywanej w zakresie działalności przedsiębiorstwa sprzedaży rzeczy ruchomej osobie fizycznej, która nabywa tę rzecz w celu niezwiązanym z działalnością zawodową lub gospodarczą (towar konsumpcyjny).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 cytowanej ustawy, jeżeli towar konsumpcyjny jest niezgodny z umową, kupujący (zamawiający) może żądać doprowadzenia go do stanu zgodnego z umową przez nieodpłatną naprawę albo wymianę na nowy, chyba że naprawa albo wymiana są niemożliwe lub wymagają nadmiernych kosztów. Przy ocenie nadmierności kosztów uwzględnia się wartość towaru zgodnego z umową oraz rodzaj i stopień stwierdzonej niezgodności, a także bierze się pod uwagę niedogodności, na jakie naraziłby kupującego inny sposób zaspokojenia. Natomiast jak wynika z art. 6 ww. ustawy, za niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową uważa się również nieprawidłowość w jego zamontowaniu i uruchomieniu, jeżeli czynności te zostały wykonane w ramach umowy sprzedaży przez sprzedawcę lub przez osobę, za którą ponosi on odpowiedzialność, albo przez kupującego według instrukcji otrzymanej przy sprzedaży. Kupujący (w tym wypadku zamawiający) traci uprawnienia przewidziane w art. 8, jeżeli przed upływem dwóch miesięcy od stwierdzenia niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową nie zawiadomi o tym sprzedawcy (wykonawcy). Do zachowania terminu wystarczy wysłanie zawiadomienia przed jego upływem (art. 9 ust. 1 ustawy o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej).

    W niniejszej sprawie brak jest dowodów potwierdzających, że w terminie zakreślonym art. 8 ust. 1 ustawy o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej powód złożył pozwanemu reklamację, zatem nie mógł on skorzystać z uprawnień przewidzianych w ww. przepisach. Przy tym sam pozwany słuchany w charakterze strony przyznał, że powód telefonicznie zwracał się do niego o wykonanie prac poprawkowych, jednakże ostatecznie do ich wykonania nie doszło z uwagi na niemożność ustalenia dogodnego dla obu stron terminu, a ostatecznie to powód nie był zainteresowany pracami pozwanego i oświadczył, aby pozwany nie przyjeżdżał. W tym sensie na podstawie przedstawionych przez strony dowodów brak jest możliwości kategorycznego ustalenia czasowego w zakresie skorzystania przez powoda z uprawnień rękojmianych. Strony przy tym były zgodne co do tego, że pozwany był wzywany przez powoda telefonicznie do wykonania prac poprawkowych. Pomimo takiego stanu rzeczy nie oznacza to jednak, że powód został pozbawiony możliwości dochodzenia swoich roszczeń w związku z  nieprawidłowym wykonaniem umowy przez pozwanego. W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie zastosowanie znajdą przepisy dotyczące odpowiedzialności kontraktowej. Zgodnie bowiem z treścią art. 471 kc dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności.

Z dyspozycji przytoczonego przepisu wynika, iż przesłankami odpowiedzialności kontraktowej co do zasady jest powstanie szkody w majątku wierzyciela na skutek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania przez dłużnika oraz istnienie pomiędzy nimi adekwatnego związku przyczynowego (art. 361 § 1 kc). Ciężar dowodu w tym zakresie obciąża wierzyciela (powoda). Przy tym niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania musi być następstwem okoliczności, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność. Z konstrukcji przywołanego przepisu wynika, że wierzyciel jest zwolniony z obowiązku wykazania tej okoliczności, ponieważ jej istnienie objęte zostało domniemaniem prawnym. Owo domniemanie w żadnym razie nie dotyczy pozostałych przesłanek odpowiedzialności (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 1997 roku, sygn. akt III CKN 531/97, niepubl.). Tym samym dłużnik może uwolnić się od odpowiedzialności wykazując, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania powstało w wyniku okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności.

Celem ustalenia prawidłowości wykonania prac przyjętych umową przez pozwanego, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu chłodnictwa, klimatyzacji, pomp ciepła i odnawialnych źródeł energii Franciszka xy. W sporządzonej opinii biegły wskazał, że w związku z brakiem dokumentacji projektowej do realizowanych robót oraz z uwagi na zakrycie instalacji w związku z wykończeniem budynku, ocena jakości wykonania instalacji centralnego ogrzewania jest praktycznie niemożliwa. Biegły wskazał, że pompa była tzw. „samoróbką” pozwanego złożoną w  warsztacie, bez jakichkolwiek badań i parametrów osiąganych w trakcie pracy, jak również brak było dopuszczenia urządzenia do eksploatacji i tabliczki znamionowej, instrukcji obsługi, karty gwarancyjnej oraz dokumentacji techniczno-rozruchowej. Biegły zaznaczył też, że brak jest obliczeń wymaganej ilości powietrza do wentylacji poszczególnych pomieszczeń, planu, według którego prowadzono kanały wentylacyjne. Biegły wskazał również, że instalacja grzewcza w budynku nie posiada jakichkolwiek obliczeń mocy cieplnej wymaganej do zainstalowania w poszczególnych pomieszczeniach. Ponadto w uprawnieniach pozwanego brak jest kwalifikacji do wykonywania prac z zakresu wentylacji, budownictwa, c.o., c.w.u., chłodnictwa, czy budowy i uruchamiania pomp ciepła. Biegły wskazał również na brak dokumentacji wykonanych odwiertów mimo istnienia takiego projektu. Odnośnie faktur VAT dotyczących prac poprawkowych wykonanych przez Piotra xego prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą x biegły wskazał, że niektóre elementy wykorzystane do prac (k. 139 akt sprawy) są zawyżone o 100% (k. 212-221).

Odpowiadając na zarzuty pozwanego (k. 239-240, 283-285) biegły podtrzymał w  całości swoje wnioski zawarte w opinii zasadniczej podkreślając, że wskazane przez pozwanego posiadane uprawnienia nie predysponują go do samodzielnego wykonywania instalacji technologicznych, jakimi są wentylacja i pompa ciepła, gdyż poza ukończonymi kursami wymagana jest praktyka w danej dziedzinie. Do wykonania takiej instalacji wykonawca powinien mieć uprawnienia budowlane w tym zakresie. Biegły ponownie wskazał na konieczność wykonania instalacji technologicznych w oparciu o projekt zaznaczając, że wykonawca bez projektu nie może podejmować się wykonania instalacji, jeżeli nie ma obowiązku wykonania dokumentacji powykonawczej. Zdaniem biegłego, przedłożony przez pozwanego opis stanu technicznego sporządzony przez Barbarę Chilińską nie stanowił takiego projektu (k. 268-269, 308). Biegły podtrzymał wyrażone przez siebie stanowisko słuchany na rozprawie w dniu 15 marca 2016 roku (k. 314).

Strony nie zgłaszały dalszych zarzutów do jego opinii.

Zdaniem Sądu opinia biegłego została sporządzona w sposób rzeczowy i zgodny z tezą dowodową sformułowaną przez Sąd. Biegły wyjaśnił swoje ustalenia i nie sposób dopatrzeć się w przedstawionych wnioskach oraz uzasadniających je wywodach błędów, nieścisłości, czy też braku logiki, dla których należałoby odmówić jej waloru dowodowego. Wskazane w opinii wnioski zostały w całości uzasadnione i omówione, a strony miały prawo wyjaśniać wątpliwości na podstawie zarzutów do opinii oraz w czasie wysłuchania biegłego na rozprawie. Stąd mając na uwadze przepis art. 233 § 1 kpc brak jest podstaw, by przyjąć, że wnioski biegłego obarczone są błędami lub nieścisłościami nie pozwalającymi na oparcie się o opinię przy rozstrzyganiu sprawy. W związku z tym Sąd uznał opinię biegłego Franciszka xy za wiarygodny dowód w sprawie, przesądzający o ustaleniu okoliczności istotnych dla jej rozstrzygnięcia (vide - m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2000 roku, sygn. akt I CKN 1170/98, publ. OSNC 2001/4/ 64).

Analiza opinii biegłego sądowego Franciszka xy, ale także opinii prywatnych sporządzonych na zlecenie powoda w 2013 roku, pozwala na uznanie, że pozwany wykonał zlecone mu dzieło w sposób wadliwy. Aczkolwiek obie opinie złożone przez powoda stanowią dokument prywatny w rozumieniu art. 245 kpc, to jednak dokonując ich analizy w oparciu o treść opinii biegłego sądowego Franciszka xa sporządzonej na potrzeby niniejszej sprawy Sąd doszedł do przekonania o prawdziwości wskazanych w nich treści. Nie ma bowiem wątpliwości, że pozwany – profesjonalista w zakresie wykonywania przedmiotowych instalacji, co formalnie potwierdza złożona przez niego dokumentacja z kształcenia, od wielu lat prowadzący działalność gospodarczą, podjął się montażu pompy ciepła oraz instalacji wentylacji w domu powoda nie dysponując projektami tych instalacji, co należy uznać za rażące zaniedbanie. Aczkolwiek pozwany w swoich zeznaniach wskazywał, że wszystkie etapy prac były szczegółowo uzgadniane z powodem, który w nich bardzo intensywnie uczestniczył, to jednak ani powód, ani pozwany nie posiadają uprawnień projektowych w zakresie wykonywania projektów instalacji technologicznych takich jak wentylacja i instalacja c.o., jak również projekt powykonawczy nie został przez pozwanego wykonany. Wprawdzie to na powodzie jako zamawiającym ciążył obowiązek przedłożenia stosownego projektu, co wynika z zapisów umowy, to jednak w razie jego braku pozwany powinien był odmówić wykonania umowy wskazując na ten brak, a skoro się podjął zadania, powinien wykonać je zgodnie ze sztuką wykonywania danego rodzaju instalacji oraz obowiązującymi normami. Niezależnie od powyższego, prace zostały wykonane przez pozwanego wadliwie, poczynając od pompy ciepła (wykonanie jej we własnym zakresie przez pozwanego, z różnych elementów, w tym zamontowanie w pompie sprężarki z 2001 roku, a także zbyt głośna praca pompy, liczne ślady korozji obudowy pompy ciepła, wgniecenia na obudowie, brak zabezpieczeń przewodów wewnątrz urządzenia, zanieczyszczone wnętrze urządzenia, brak instrukcji obsługi pompy ciepła, schematu elektrycznego, karty gwarancyjnej), a także w instalacji wentylacji (wykonanie jej niezgodnie z wymaganiami nałożonymi obowiązującymi przepisami i zasadami wiedzy technicznej, brak projektu budowlanego instalacji wentylacji mechanicznej, brak określonej wydajności instalacji, brak centrali wentylacyjnej z rekuperacją, w miejsce której zamontowano oddzielne urządzenia nieposiadające tabliczek znamionowych, brak informacji o producencie, wydajności, zużyciu prądu, roku produkcji, wysoki poziom hałasu podczas pracy urządzenia, nieprawidłowe zamontowanie wentylatorów kanałowych w sposób zagrażający bezpieczeństwu i życiu użytkowników, brak dostępu do wentylatorów celem ich konserwacji, niechlujne, niezgodne z przepisami wykonanie połączeń kanałów wentylacyjnych, brak wyczystek do prawidłowej konserwacji urządzeń i kanałów wentylacji mechanicznej, brak oznaczenia filtra powietrza na nawiewie).

Przy tym należy wskazać, że Sąd nie znalazł podstaw, by dać wiarę zeznaniom świadka Krzysztofa xiego co do prawidłowości wykonanych przez pozwanego prac. Należy bowiem podkreślić, że świadek Krzysztof xi był i jest nadal pracownikiem pozwanego, zatem jego zeznania zostały ocenione przez Sąd z dużą dozą ostrożności i  w  ścisłym powiązaniu z innymi przeprowadzonymi w sprawie dowodami, w tym opiniami biegłego sądowego Franciszka xy oraz obiema prywatnymi opiniami przedstawionymi przez powoda. Natomiast samo wykonanie prac przez pozwanego i ich zakres nie były w sprawie sporne. Ponadto należy wskazać, że świadek nie miał wiedzy, czy pozwany był wzywany do wykonania prac poprawkowych, czy nie. Zeznał on jednak, że istotnie było jeden raz tak, że pozwany i jego pracownicy mieli przyjechać do powoda, do czego ostatecznie nie doszło (k. 343-344 znacz. Czas. 00:09:24).

Uznając zatem, że pozwany wykonał ciążące na nim zobowiązanie w sposób nienależyty, Sąd uznał powództwo za uzasadnione w całości. Zgodnie z przedłożonymi przez powoda dokumentami w postaci ekspertyzy oraz faktur VAT wystawionych przez Piotra xego prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą x w związku z wykonywaniem prac poprawkowych, ich koszt wyniósł ok. 150.000 zł. W niniejszej sprawie biegły sądowy Franciszek xa wskazał wprawdzie, że niektóre pozycje wymienione w fakturze znajdującej się na karcie 139 akt sprawy zostały zawyżone o 100%, jednak ustalenie ostatecznej wartości szkody poniesionej przez powoda nie było konieczne w niniejszym procesie, gdyż powód dochodził roszczenia częściowego, a nie ma wątpliwości co do tego, że wyniki postępowania dowodowego pozwalają na uznanie, że ww. kwota jest mu należna. Rzeczą powoda zatem, o ile będzie dochodził odszkodowania na podstawie art. 471 kc w szerszym zakresie, będzie wykazanie ostatecznej wysokości szkody w kolejnym procesie. W tym procesie bowiem Sąd przesądził jedynie zasadę odpowiedzialności pozwanego względem powoda oraz rozpoznał roszczenie częściowe w zakresie kwoty 2.000 zł.

O kosztach procesu (pkt II sentencji wyroku) postanowiono w myśl przepisów art. 98 kpc oraz § 6 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity: Dz.U. z 2013 roku, poz. 461 z późn. zm.), a także części IV załącznika do ustawy z dnia 16 listopada 2006 roku o opłacie skarbowej (tekst jednolity: Dz.U. z 2015 roku poz. 783 z późn. zm.), obciążając nimi w całości pozwanego jako przegrywającego spór w pełnym zakresie. Powód przy tym poniósł koszty procesu w postaci opłaty stosunkowej od pozwu w wysokości 100 zł, wydatki na poczet opinii biegłego w kwocie 700 zł oraz wynagrodzenie działającego w jej imieniu pełnomocnika w wysokości 600 zł wraz z opłatą skarbową w wysokości 17 zł od udzielonego pełnomocnictwa, co daje sumę 1.417 zł.

Na podstawie art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz.U. z 2014 roku, poz. 1025 z późn. zm.) w związku z art. 98 kpc nakazano pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Białymstoku kwotę 832,75 zł tytułem brakujących wydatków związanych z przeprowadzeniem dowodu z opinii biegłego sądowego, jak w pkt III sentencji wyroku.







adwokat Białystok prowadzenie spraw cywilnych

cennik usług adwokackich w sprawach cywilnych

pomoc prawna - kancelaria adwokacka w Białymstoku

powództwo przeciwko wykonawcy dzieła