Umorzenie postępowania - koszty procesu. Kategoria: zażalenie na koszty postępowania, adwokat Białystok, cofniecie powództwa a koszty procesu. Sygn. akt XIX Gz /19 POSTANOWIENIE Dnia 14 sierpnia
2019 r. Sąd
Okręgowy w Katowicach XIX Wydział Gospodarczy Odwoławczy w
składzie: Przewodniczący: SSO A po rozpoznaniu w dniu 14 sierpnia 2019 r. w Katowicach na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa PR
Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w
Tychach przeciwko P Spółce z ograniczoną
odpowiedzialnością w Choroszczy o zapłatę na skutek zażalenia powódki i pozwanej na postanowienie Sądu Rejonowego w Tychach z
dnia 15 marca 2019r., sygn. akt VI GC /18/8 post a n a w i
a: 1. zmienić zaskarżone postanowienie w punkcie 3 w ten
sposób, że zasądzić od pozwanej na rzecz powódki kwotę 2.674,57 zł (dwa tysiące sześćset
siedemdziesiąt cztery złote pięćdziesiąt siedem groszy), a w pozostałej części odstąpić od
obciążania pozwanej kosztami procesu; 2. oddalić
zażalenia powódki i pozwanej w pozostałych częściach; 3. zasądzić od pozwanej na rzecz powódki kwotę 30 (trzydzieści złotych) tytułem kosztów
postępowania zażaleniowego. UZASADNIENIE Zaskarżonym postanowieniem z dnia 15 marca 2019r.-
wydanym w sprawie z powództwa P Spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością w Tychach przeciwko P Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Choroszczy o
zapłatę, Sąd Rejonowy w Tychach umorzył postępowanie w sprawie, zwrócił powódce kwotę 150 zł tytułem
zwrotu połowy opłaty od pozwu i zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 2.400 zł tytułem zwrotu
kosztów procesu. W uzasadnieniu Sąd Rejonowy podał, iż pismem z dnia
27 lutego 2019r. pełnomocnik powódki cofnął pozew przeciwko pozwanej bez zrzeczenia się roszczenia i
wniósł o umorzenie postępowania oraz zwrot uiszczonej w
sprawie opłaty od pozwu oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu. Rozprawę w
niniejszej sprawie wyznaczono na dzień 9 maja 2019r., wobec czego cofnięcie pozwu nie było zależne
od zgody pozwanej. Sąd Rejonowy na podstawie art. 203 § 1 k.p.c. oraz art. 355 § 1 k.p.c. umorzył
postępowanie w sprawie. Wskazując na treść art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. a) u.k.s.c. Sąd ten wskazał, że
cofnięcie pisma nastąpiło przed rozpoczęciem posiedzenia, na które sprawa została skierowana, wobec
czego zasadnym było zwrócenie stronie powodowej połowy uiszczonej opłaty od wniesionego
pozwu. O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono zgodnie z art. 98 § 1
k.p.c. Powołując się na to, iż w przypadku umorzenia postępowania ustalenie stron
wygrywającej i przegrywającej uzależnione jest od
przyczyny, która spowodowała potrzebę wydania tego postanowienia, Sąd przyjął, że zaspokojenie
roszczenia po dniu wniesienia pozwu powinno być traktowane jako uznanie roszczenia przez pozwaną i
skutkować powinno obciążeniem jej kosztami postępowania, na które łożyła się opłata skarbowa od
pełnomocnictwa – 17 zł i koszty zastępstwa procesowego
w kwocie 2.417 zł. Zażalenie na powyższe
orzeczenie wniosła strona pozwana zaskarżając postanowienie w punktach 1 i 3, domagając się zmiany
zaskarżonego postanowienia i przeprowadzenia rozprawy, na której powódka mogłaby ewentualnie cofnąć
powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia, ewentualnie wniosła o zmianę postanowienia w części - pkt 3
i nie obciążanie pozwanej kosztami procesu. Ponadto wniosła o zasadzenie od powódki kosztów procesu
i kosztów zastępstwa procesowego. Zaskarżonemu postanowieniu pozwana zarzuciła: 1. naruszenie przepisów prawa procesowego, co miało wpływ na treść
orzeczenie, art. 203 § 4 k.p.c. w zakresie w jakim Sąd umorzył postępowanie i uznał cofnięcie
powództwa, bez zrzeczenia się roszczenia, w sytuacji gdy doszło do warunkowego uiszczenia
roszczenia, co było związane z faktem, iż powodowa
spółka umieściła dane pozwanej w KRD - co uniemożliwiało funkcjonowanie pozwanej, która utraciła
zdolność kredytową; 2. naruszenie przepisów prawa
procesowego, co miało wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 233 § 1 w zw. z art. 101 i art. 102 oraz
328 § 2 k.p.c. w zakresie w jakim Sąd odstąpił od rozważenia i wyjaśnienia przyczyn, dla których
obciążył pozwaną kosztami, w sytuacji, gdy pozwana wykazała, że strony miały porozumienie co do
kwestii terminu płatności roszczenia, co należało ocenić jako niedanie podstaw do wytoczenia
powództwa, nadto uznała roszczenie przed otrzymaniem nakazu zapłaty opłacając je w części
niekwestionowanej, a uzasadnienie postanowienia zostało w sposób uniemożliwiający rozeznanie, jakie
okoliczności i dowody Sąd uwzględnił, z uwagi na to, że w 75% uzasadnienia stanowi przytoczone
orzeczenie SN. Zażalenie na powyższe
postanowienie wniosła również strona powodowa skarżąc je w części, tj. w zakresie pkt 3 i domagała się zmiany postanowienia w zaskarżonej części
poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kwotę 3.767 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym
kwotę 3.600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki
kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, ewentualnie uchylenie
postanowienia w skarżonej części i ponowne wyrzeczenie w zakresie kosztów procesu. Powódka zarzuciła postanowieniu naruszenie przepisów: 1. art. 98 § 1 i 3 k.p.c. poprzez ich niezastosowanie w zakresie kosztów
sądowych, a w konsekwencji nieprawidłowe wyrzeczenie co
do obowiązku zwrotu kosztów procesu - pomijając kwotę
150 zł stanowiącą połowę uiszczonej przez powódkę opłaty od pozwu; 2. art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 5 w zw. z § 3 ust. 2 Rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie poprzez ich
niewłaściwe zastosowanie w zakresie kosztów zastępstwa procesowego i ustalenie wysokości tychże na poziomie właściwym dla postępowania
upominawczego pomimo skutecznego wniesienia sprzeciwu przez pozwaną, a w konsekwencji nieprawidłowe
wyrzeczenie co do obowiązku zwrotu kosztów procesu - zasądzenie od pozwanej kwotę 2.400 zł zamiast 3.600 zł tytułem kosztów zastępstwa
procesowego. Sąd
Okręgowy zważył, co następuje: Na wstępie należy wskazać, że
postanowienie Sądu Rejonowego o umorzeniu postępowania w sprawie dotyczy sprawy po wniesieniu
sprzeciwu od nakazu zapłaty, którym strona pozwana zaskarżyła wydany dnia 24 września 2018 r. nakaz
w części, to jest co do kwot 2.214 zł i 778,59 zł z żądanymi odsetkami, a zatem łącznie kwoty
2.992,59 zł z żądanymi odsetkami, oraz w zakresie
kosztów postępowania, a zatem nakaz zapłaty uprawomocnił się co do kwot 2.000,56 zł z ustawowymi
odsetkami za opóźnienie od dnia 16 marca 2018 r. i
5.227,99 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 kwietnia 2018 r. i w zakresie
prawomocnym cofnięcie pozwu przez powoda nie odnosiło żadnych skutków. Uznać należało, że umorzenie
postępowania dotyczyło kwoty 2.992,59 zł z żądanymi
przez powoda ustawowymi odsetkami za opóźnienie od tych kwot i dni, co było tez niesporne między
stronami, zaś w zakresie kwoty 7.228, 55 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie: od kwoty
2.000,56 zł od dnia 16 marca 2018 r. i 5.227,99 zł od dnia 16 kwietnia 2018 r. nakaz zapłaty uprawomocnił się i ma skutki prawomocnego
wyroku (art. 505 § 2 k.p.c.) Odnosząc się w pierwszym rzędzie do zażalenia pozwanej, jako dalej
idącego, wskazać należy, że pozwana w zażaleniu zarzuciła naruszenie art. 203 § 4 k.p.c., w myśl
którego sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie
roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z
prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa. W uzasadnieniu
wskazała, że przed wydaniem nakazu zapłaty opłaciła część bezsporną, uznając tym samym roszczenie,
natomiast w zakresie kwot 2.214 zł i 778,59 zł roszczenie to zakwestionowała, bowiem strona powodowa
nie przedstawiła dowodów na potwierdzenie tego roszczenia, prócz wystawionej faktury, której to
pozwana nie uznała i nie wciągnęła w koszty. Pozwana
zapłaciła sporną część roszczenia w wyniku wpisania jej do Krajowego Rejestru Długów, z uwagi na
utratę zdolności kredytowej, uniemożliwiającej funkcjonowanie pozwanej. Zapłata była warunkowa z
zastrzeżeniem zwrotu zapłaconej kwoty. Analizując powyższy zarzut należy
mieć na uwadze treść art. 203 § 1 k.p.c., zgodnie z
którym pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do
wydania wyroku. Zatem cofnięcie pozwu jest dopuszczalne bez zrzeczenia się roszczenia i bez
jednoczesnej zgody pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, które rozumiane jest jako pierwsze
posiedzenie przed sądem pierwszej instancji (art. 210 § 1 k.p.c. w zw. z art. 505 § 1
k.p.c.). W rozpatrywanej sprawie termin pierwszej
rozprawy został wyznaczony na dzień 9 maja 2019r., a pismo cofające pozew zostało wniesione do Sądu
w dniu 27 lutego 2019r., a zatem zgoda pozwanej nie była wymagana. Podkreślenia wymaga to, że co do zasady Sąd jest związany cofnięciem
pozwu, a jedynie w przypadku, gdy okoliczności sprawy
wskazywałyby, iż czynności podejmowane przez powódkę są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia
społecznego albo zmierzają do obejścia prawa skutkowałyby uznaniem przez Sąd, że cofnięcie pozwu
jest niedopuszczalne. Sąd Okręgowy oceniając materiał dowodowy zaoferowany w sprawie przez strony
uznaje, iż Sąd Rejonowy prawidłowo umorzył postępowanie, albowiem powódka ze skutkiem prawnym
cofnęła pozew. Brak jest również podstaw do uznania, że cofnięcie pozwu było sprzeczne z prawem,
zasadami współżycia społecznego lub zmierzało do obejścia prawa. Cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub
ograniczenie roszczenia podlega kontroli sądu. Sąd może jednak uznać te czynności za niedopuszczalne
tylko w wyjątkowych wypadkach, określonych w art. 203 § 4 k.p.c. Jeżeli chodzi o sprzeczność z prawem, to mając
na uwadze brak zakazu cofnięcia pozwu, przyjmuje się, że może ona zachodzić wobec wymuszenia na
powodzie cofnięcia pozwu (bezprawny wpływ na wolę powoda). Przyjmuje się, że cofnięcie jest
sprzeczne z prawem także wówczas, gdy powód zamyka
sobie drogę do dochodzenia roszczenia w przyszłości w wypadku, w którym ustawa zakazuje zrzeczenia
się roszczenia. Sąd powinien uznać cofnięcie pozwu za niedopuszczalne, gdy stwierdzi przede
wszystkim, że powód pod wpływem błędu, podstępu lub przymusu – z jakiejkolwiek strony – działa na
swoją niekorzyść lub nie zdaje sobie sprawy z następstw swej czynności, przez co czynność ta może
grozić mu stratą roszczenia. Sprzeczność z zasadami współżycia społecznego to sprzeczność ta ma
miejsce w wypadku, gdy rezygnacja z dochodzenia
roszczenia wywołuje ujemną ocenę społeczną z uwagi na
normy etyczne, moralne obowiązujące w społeczeństwie. W zakresie zamiaru obejścia prawa należy
rozumieć zamiar powoda wywołania także innych, ukrytych skutków prawnych niż tylko rezygnacja z
dochodzenia roszczenia w danym procesie, jeżeli skutków tych nie mógłby osiągnąć, działając w inny
sposób. Podnieść
też należy, że art. 203 § 4 k.p.c. który poddaje cofnięcie pozwu kontroli sądu, nie określa co
należy rozumieć przez sprzeczność z prawem lub z zasadami współżycia społecznego, czy też zmierzanie
do obejścia prawa. Przepis ten nawiązuje - choć nie bezpośrednio - do regulacji zawartej w art. 58
k.c. i na tle tego przepisu należy więc oceniać, czy czynność powoda jest dopuszczalna. Należy
przyjmować domniemanie tej zgodności, zwłaszcza, że chodzi o czynność dyspozycyjną powoda
inicjującego postępowanie sądowe. Podkreślenia też wymaga, że negatywna ocena dopuszczalności cofnięcia
pozwu w kontekście przesłanek wskazanych w art. 203 § 4
k.p.c. stanowiąca, na co pośrednio wskazał Sąd Rejonowy, odwołując się do postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 18 września 2015 r., I CSK 789/14,
stanowi radykalne wkroczenie w sferę zastrzeżoną dla strony i stanowi szczególne odstępstwo od
zasady dyspozycyjności, która powinna mieć miejsce w przypadkach ewidentnych, zwłaszcza w sporze
między przedsiębiorcami, których winien cechować podwyższony miernik staranności. Mając na uwadze wyżej
przedstawione zważenia wskazać należy, że Sąd Okręgowy nie dopatrzył się w realizacji prawa powoda
do częściowego cofnięcia pozwu, któremu pozwany dokonał zapłaty wierzytelności będącej przedmiotem
sporu po wniesieniu sprzeciwu od nakazu zapłaty, żadnych okoliczności na tyle doniosłych aby mogły
skutkować uznaniem cofnięcia pozwu za niedopuszczalne. W załączonych do pisma powoda z dnia 27 lutego
2019 r. potwierdzeniach przelewu kwot 2.992,59 zł i 247,57 zł brak jest jakichkolwiek wzmianek o
realizacji zapłaty z zastrzeżeniem zwrotu, czy to w
celu uniknięcia przymusu, czy warunkowej zapłaty, zaś wzmianka o warunkowej zapłacie znajduje się
jedynie we wniosku kierowanym do Krajowego Rejestru Długów BIG S.A. (KRD) – k. 53, a nie
powoda. Nie
wykazał też pozwany aby wzmianka w KRD dotycząca kwoty 2.992,59 zł stanowiła tak istotną
okoliczność, która zmuszałaby pozwanego do zapłaty spornej kwoty z uwagi na brak możliwości ubiegania się o środki kredytowe, nieprzychylne stanowisko
instytucji finansowych, w tym zakresie zasadniczo pozwany pozostał przy nieudowodnionych
twierdzeniach. Dodać też należy, że powódka pismem z dnia 7 sierpnia 2018r.
(k.9) wezwała pozwaną do zapłaty należnej sumy w oparciu o wystawione faktury w ciągu 3 dni od daty
otrzymania wezwania. Ponadto w wezwaniu umieściła adnotację, iż informacja o nieuregulowanych
zobowiązaniach będzie przekazywana do Krajowego Rejestru Długów. Pozwana nie kwestionowała
otrzymania przedmiotowego wezwania, na które nie zareagowała w jakikolwiek sposób przed wytoczeniem powództwa, czego również nie
kwestionowała. W tego rodzaju okolicznościach Sąd Okręgowy nie dopatrzył się
podstaw do uznania częściowego cofnięcia pozwu przez powoda za niedopuszczalne w świetle regulacji
art. 203 § 4 k.p.c., której wykładnię przedstawiono
wyżej, co z kolei musiało skutkować umorzeniem postępowania w części wskazanej wyżej z mocy art. 355
§ 1 k.p.c. w zw. z art. 203 § 1 k.p.c., o czym ostatecznie prawidłowo orzekł Sąd
Rejonowy. Dlatego też zażalenie pozwanego skierowane do punktu 1 zaskarżonego postanowienia,
podlegało oddaleniu na mocy art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. W dalszej kolejności należy
odnieść się do zażaleń obu stron skierowanych co do rozstrzygnięcia o kosztach procesu objętych
punktem 3 zaskarżonego postanowienia, przy czym zaznaczyć już w tym miejscu należy, że skoro pozwany
przegrał postępowanie zażaleniowe w zakresie skierowanym co do punktu 1 postanowienia Sądu
Rejonowego, co wyznaczało też wartość przedmiotu
zaskarżenia, to na potrzeby rozstrzygnięcia o kosztach postępowania zażaleniowego musiał być uznany
za przegrywającego sprawę zażaleniową wywołaną własnym zażaleniem prawie w całości. Odnosząc się do zarzutów
sformułowanych w zażaleniu strony powodowej dotyczącym rozstrzygnięcia o kosztach procesu wypada
stwierdzić, iż trafnie powódka podnosi błędne ustalenie przez Sąd Rejonowy wartości kosztów
należących się powódce co do zasady w przypadku wygrania procesu. Dla przypomnienia należy zaznaczyć, że Sąd
Rejonowy tytułem zwrotu kosztów procesu zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 2.400 zł.
Strona powodowa wygrała proces w całości – odnośnie kwoty nieobjętej zakresem zaskarżenia, co
do której nakaz zapłaty uprawomocnił się, jak również co do kwoty uiszczonej przez pozwanego w toku
procesu. Na dzień wytoczenia powództwa zgodnie z brzmieniem § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z
2015r., poz. 1800) stawka minimalna za prowadzenie sprawy przy wartości przedmiotu sporu pomiędzy
10.000 zł a 50.000 zł wynosiła 3.600 zł, a nie 2.400 zł jak ustalił Sąd Rejonowy. Co więcej, powód
uiścił opłatę od pozwu w wysokości 300 zł, z czego o
zwrocie kwoty 150 zł na podstawie art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy u.k.s.c. Sąd Rejonowy orzekł w
punkcie 2 skarżonego postanowienia. Sąd Rejonowy nie rozstrzygnął jednakże o obowiązku zwrotu na
rzecz powódki przez pozwaną pozostałej kwoty opłaty od pozwu tj. 150 zł. Powódka w pozwie złożyła
natomiast wniosek o zwrot kosztów procesu, w tym
kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Powódka zakresem zaskarżenia
objęła kwotę 1.350 zł, tj. resztę z kwoty pełnych kosztów poniesionych przez nią w sprawie nie
zasądzoną przez Sąd pierwszej instancji. Nie budzi wątpliwości Sądu Okręgowego, mając na uwadze prawomocność
nakazu zapłaty w części wskazanej wyżej, że w tym zakresie strona powodowa wygrała
pierwszoinstancyjne postępowanie sądowe, co stanowiło 71% dochodzonego pozwem roszczenia. Natomiast
w pozostałej części, co do której skutecznie cofnięto pozew z uwagi na zapłatę przez stronę pozwaną
po wszczęciu postępowania również należało uznać stronę powodową za wygrywającą postępowanie w
rozumieniu art. 98 § 1 k.p.c., jednakże w tej części Sąd Okręgowy przyjął, uznając częściowo zarzut
pozwanego oparty o art. 102 k.p.c. za zasadny, że istniały szczególnie uzasadnione okoliczności i w
tej części należało odstąpić od obciążania pozwanej kosztami postępowania, przy czym norma art. 102
k.p.c. może znaleźć zastosowanie również z urzędu. Sąd Okręgowy ocenił, iż w sprawie zaistniały
szczególne okoliczności, o których mowa w art. 102 k.p.c. pozwalające na zwolnienie pozwanej z
obowiązku zwrotu powódce części kosztów postępowania przed Sądem pierwszej instancji. O czym już uprzednio
wspomniano, pozwana podała, iż zapłata spornej kwoty w
procesie nastąpiła warunkowo, z uwagi na wpis w Krajowym Rejestrze Długów i po dokonaniu tego wpisu
przez powódkę. Bez warunkowej zapłaty według pozwanej nie otrzymałaby ona kredytu, o który starała
się w instytucji finansowej, z kolei środki z kredytu miały służyć istotnej działalności pozwanej,
która to okoliczność, jakkolwiek nie wykazana, mogła stanowić subiektywne przekonanie strony o
celowości dokonania zapłaty kwoty 2.992,59 zł, przy czym jest oczywiste, że prawidłowo działający
przedsiębiorcy unikają figurowania we wzmiankowanym rejestrze. Okoliczność ta, jakkolwiek nie mogła stanowić o niedopuszczalności
cofnięcia pozwu, to jednakże wskazywała na wystąpienie szczególnie uzasadnionego przypadku,
pozwalającego na zastosowanie art. 102 k.p.c. Jak podaje się w aktualnym
orzecznictwie sądowym, zastosowanie przez sąd art. 102 k.p.c. powinno być oceniane w całokształcie
okoliczności, które by uzasadniały odstępstwo od podstawowych zasad decydujących o rozstrzygnięciu w
przedmiocie kosztów procesu. Do kręgu tych okoliczności
należy zaliczyć zarówno fakty związane z samym przebiegiem procesu, jak i fakty leżące na zewnątrz
procesu zwłaszcza dotyczące stanu majątkowego i
sytuacji życiowej. Do wypadków szczególnie uzasadnionych w rozumieniu art. 102 k.p.c. można także
zaliczyć sytuacje wynikające z charakteru żądania poddanego rozstrzygnięciu sądu. Okoliczności te
powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego. Sąd Okręgowy przyjął, iż
pozwania winna ponieść koszty postępowania w części, to
jest 71%, natomiast w pozostałej części zasadnym będzie odstąpienie od obciążania strony
pozwanej tym kosztami uwzględniając nadzwyczajne okoliczności w sprawie. Koszty powoda poniesione w
toku całego postępowania wynosiły stanowiły łącznie kwotę 3.917 zł (opłata od pozwu – 300 zł,
wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika powoda – 3.600 zł, opłata skarbowa od udzielonego
pełnomocnictwa procesowego – 17 zł), z których zwrócono
150 zł tytułem połowy opłaty sądowej, a zatem ostatecznie wyniosły 3.767 zł. Uznał zatem Sąd Okręgowy, że zasadnym będzie zasądzenie na rzecz powoda
71% z poniesionych kosztów procesu w kwocie 3.767 zł,
to jest kwoty 2.674,57 zł (71% z 3.767 zł), a w pozostałym zakresie zdecydowano się, na mocy art.
102 k.p.c. od obciążania strony pozwanej pozostałą częścią kosztów
postępowania. Dodać należy jeszcze, że nie można zgodzić się ze
stroną pozwaną, aby ta w rozumieniu art. 101 k.p.c. nie
dała powodu do wytoczenia sprawy. Sąd Okręgowy wskazuje, iż zapłata
przez pozwaną roszczenia dochodzonego pozwem w kwocie 7.228,55 zł nastąpiła w dniu 3 października
2018r., więc po wydaniu w dniu 24 września 2018r.
nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, a przed doręczeniem pozwanej w dniu 17 października
2018r., natomiast reszta dochodzonej kwoty została uiszczona przez pozwaną w dniu 28 stycznia 2019r.
po umieszczeniu przez powódkę danych pozwanej w Krajowym Rejestrze Długów. Powódka pismem z dnia 7
sierpnia 2018r. wezwała pozwaną do zapłaty należnej sumy w oparciu o wystawione faktury w ciągu 3
dni od daty otrzymania niniejszego wezwania. Ponadto w wezwaniu umieściła adnotację, iż informacja o nieuregulowanych zobowiązaniach będzie przekazywana do
Krajowego Rejestru Długów. Pozwana nie zareagowała na kierowane do niej wezwanie i nie zaspokoiła
roszczenia powódki. Wobec braku należnego działania z jej strony, powódka zasadnie wytoczyła
powództwo. Rozstrzygniecie Sądu Rejonowego poddawało się również kontroli
instancyjnej, co wynika z powyższego, a co więcej
uzasadnienie zaskarżonego postanowienia nie stanowiło dla stron przeszkody do wniesienia zażalenia,
a zwłaszcza sformułowania zarzutów, w związku z czym
brak jest podstaw aby stwierdzić, że doszło do naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy zmienił zaskarżone postanowienie w
punkcie 3, na mocy art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. w sposób wskazany w punkcie 1
swego postanowienia , natomiast w pozostałym zakresie zażalenia obu stron oddalił po myśli art. 385
k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. W przedmiocie kosztów postępowania zażaleniowego, jak już wskazano,
pozwana w zakresie swego zażalenia powinna być uznana za przegrywającą w tej części postępowanie
odwoławcze, co uzasadniałoby zasądzenie od niej na rzecz powódki kosztów postępowania zażaleniowego
w tej części na mocy art. 100 zdanie 2 k.p.c., jednakże strona powodowa nie wniosła odpowiedzi na
zażalenie pozwanej i nie żądała w tej części kosztów postępowania zażaleniowego. Natomiast odnośnie kosztów postępowania zażaleniowego wywołanych
zażaleniem strony powodowej uznać należało, że w tej części powódka wygrała w postępowanie w 20%
skoro uwzględniono jej zażalenie jedynie co do kwoty 274,57 zł z żądanej dodatkowo kwoty 1.350 zł.
Skoro pozwana w tej części postępowania zażaleniowego nie złożyła odpowiedzi na zażalenie i nie
żądała w tej części zasądzenia na swą rzecz kosztów postępowania zażaleniowego wywołanego zażaleniem
powódki, to na mocy art. 100 zdanie 1 k.p.c. należało zasądzić od pozwanej na rzecz powódki należne
jej koszty postępowania odwoławczego w tej części. Powódka
poniosła w postępowaniu zażaleniowym wywołanym własnym zażaleniem koszty w kwocie 150 zł (opłata od
zażalenia – 30 zł, wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w stawce minimalnej – 120 zł), z
której to kwoty należne jej było 20%, a zatem kwota 30 zł, o czym orzeczono w punkcie 3
postanowienia na mocy art. 100 zdanie 1 k.p.c. data publikacji: 2019-08-22 13:36:06 |
Zobacz także: Wyrok w sprawie odszkodowania i zadośćuczynienia za wypadek drogowy. Wyrok w sprawie o naruszenie dóbr osobistych. Powództwo o zadośćuczynienie i rentę wyrównawczą. Zakaz prowadzenia pojazdów - wyrok za kierowanie pod wpływem alkoholu Prowadzenie pojazdu pod wpływem alkoholu w warunkach recydywy Przywłaszczenie powierzonego mienia. Postanowienie w sprawie o zasiedzenie Stosowanie środka zabezpieczającego w stosunku do osoby niemogącej ponosić odpowiedzialności karnej Udzielenie przerwy w wykonaniu kary pozbawienia wolności Postanowienie w przedmiocie rozpoznania prośby o ułaskawienie Ocena konstytucyjności ustawy z dnia 22 lipca 2016 r. o Trybunale Konstytucyjnym Wyrok w sprawie karnej - wypadek drogowy ze skutkiem śmiertelnym. Wyrok w sprawie o wady dzieła - powództwo częściowe. Zabezpieczenie roszczenia w toku procesu. Wyrok w sprawie o zachowek - oddalenie powództwa. Wyrok w sprawie o zachowek - oddalenie powództwa. Naprawienie szkody w procesie karnym - utracone korzyści. Odwołanie od decyzji o wyokości emerytury rolniczej. Udzielenie przybicia sprzedaży nieruchomości. Postanowienie w przedmiocie dalszego stosowania środka zabezpieczajacego. Zadatek - umowa sprzedaży nieruchomości. Powództwo o zadośćuczynienie za błąd lekarski. Odszkodowanie za śmierć członka rodziny. Zadośćuczynienie za skutki wypadku. Przekroczenie prędkości, zdjecie z fotradaru - niewskazanie sprawcy. Powództwo o przywrócenie posiadania - wyrok w sprawie. Zabezpieczenie roszczenia alimentacyjnego, postanowienie Sądu odwoławczego Powództwo o zapłatę z tytułu niespłaconego kredytu. Powództwo o zapłatę z tytułu składki OC Powództwo o odszkodowanie i zadośćuczynienie za naruszenie dóbr osobistych. Wyrok w sprawie karnej - posiadanie papierosów bez akcyzy. Odwołanie od decyzji Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego. Wniosek o zmianę postanowienia spadkowego. Postanowienie w sprawie podziału majątku wspólnego. Sprawa o przyznanie opiekunowi wynagrodzenia za opiekę nad całkowicie ubezwłasnowolnioną. Powództwo o zapłatę z tytułu umowy zlecenia. Postanowienie w sprawie wniosku o udzielenie przerwy w karze. Postanowienie w sprawie o podział majątku. Odszkdowanie za służebność przesyłu urządzeń telekomunikacyjnych. Sprawa o wynagrodzenie z tytułu umowy zlecenia - sucess fee Powództwo o zwrot pozyczki. Założenie projektu nowej ustawy o komornikach. Przedawnienie roszczeń z umowy pożyczki, zarzuty sądowe. Wyrok w sprawie karnej o rozbój. Postanowienie w sprawie o zabezpieczenie alimentów. Zażalenie na postanowienie w przedmocie przybicia właności nieruchomości. Zażalenie na postanowienie o kosztach w sprawie karnej. Sprawa o stalenie podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników. Postanowienie w przedmiocie tymczasowego aresztu. Uniewinnienie od zarzutu pobicia. Postanowienie umarzające sprawę o zapłatę. Umorzenie postępowania karnego o przywłaszczenie z uwagi na znikomą szkodliwość społeczną czynu. Oddalenie wniosku o warunkowe przedterminowe zwolnienie. Tymczasowe aresztowanie w postępowaniu karnym. Wyrok w sprawie o skapitalizowaną rentę. Wyrok karny - utrzymanie skazania. Przywłaszczenie mienia - wyrok skazujący. Skarga na czynność komornika - opłata za odnalezienie majątku. Postanowienie w przedmiocie zabezpieczenia alimentów. Wady wykonanwcze w umowie o roboty budowlane, wyrok cwyilny. Postanowienie w sprawie podziału majątku wspólnego. Odstąpienie od umowy kupna samochodu Pozbawienie wykonalności wyroku alimentacyjnego Skarga na komornika, wadliwe wyliczenie kosztów postępowania Posiadanie narkotyku, przypadek mniejszej wagi. Cofnięcie daarowizny na drodze sądowej Skarga na komornika - uchylenie postanowienia o umorzeniu egzekucji. Powództwo o zapłatę za nieruchomość. Skarga na komornika - ustalenie kosztów postępowania Odszkodowanie za wycięcie lasu przez sąsiada. Powództwo o zapłatę - wykup gruntu od Wspólnoty, za przekroczenie granic Wyrok w sprawie o czyn z art. 197 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. Zmiana powództwa w trakcie procesu, oddalenie powództwa. Odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lasu Pozew o bezpodstawne wzbogacenie Skarga na komornika, zmiana kosztów egzekucji Skarga pauliańska, odpowiedzialność wspólników spółki jawnej Przedawnienie roszczeń alimentacyjnych, władza rodzicielska a alimenty. Kredyt we frankach szwajcarskich. Powództwo o alimenty od dorosłego dziecka. Powództwo o bezumowne korzystanie z nieruchomości. Służebność przesyłu Złożenie sprzeciwu od nakazu zapłaty wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu . Zażalenie na wysokość kosztów przynanych biegłym w sprawie. Powództwo o zapłatę - odstąpienie od umowy zakupu pojazdu. Roszczenie odszkodowawcze za zniszczenie najmowanej ruchomości Skarga na komornika w przedmiocie ustalonych kosztów egzekucji. Zażalenie na postanowienie o zabezpieczeniu roszczenia Skarga pauliańska, działanie dłużnika w pokrzywdzeniem wierzycieli przyszłych Nakaz opuszczenia domu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym Zabezpieczenie kontaktów z małoletnim Pozew o zapłatę z tytułu pożyczki bankowej Zwrot kosztów obrony w przypadku częściowego uniewinnienia. Skarga o wznowienie postępowania spadkowego. Egzekucja kontaktów z dzieckiem, zagrożenie nakazem zapłaty za niewykonany kontakt. Wykonanie kontaktów z małoletnim dzieckiem Zmiana kontaktów z małoletnim dzieckiem Uniewinnienie w sprawie o jazdę pod wpływem alkoholu. Powództwo o odszkodowanie za zmarnowany urlop. Powództwo o zapłatę ubezpieczenia OC Udostępnienie akt w postępowaniu przygotowawczym Powództwo o zapłatę - brak legitymacji po stronie powodowej. Przywrócenie terminu do złożenia apelacji w sprawie karnej |
Osoba częściowo uniewinniona w sprawie z oskarżenia prywatnego - złożyła do Sądu wniosek o zasądzenie na jej rzecz kosztów obrony. Sąd I instancji uwzględnił wniosek i zasądził poniesione koszty zgodnie z przedłożoną umową z obrońcą oraz dowodem ich uiszczenia. Sąd Okręgowy uchylił zaskarżone przez drugą stronę postanowienie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Wskazując, że Sąd I instancji powinien bardziej wnikliwie dokonać oceny złożonego wniosku ...
Postanowienie jakie publikujemy - dotyczyło złożonego zażalenia na odmowę przywrócenia terminu do złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku. Skazany pozostawał w przekonaniu, że Sąd sprawę odroczy i nie będzie procedował pod jego nieobecność. Z uwagi na zmianę przepisów - Sąd rozprawę przeprowadził i wydał wyrok skazujący, o czym oskarżony nie wiedział. Docelowo wniosek o przywrócenie terminu nie został uwzględniony