Aktualności

Sygn. akt XIX Gz /19

POSTANOWIENIE

Dnia 14 sierpnia 2019 r. 

Sąd Okręgowy w Katowicach XIX Wydział Gospodarczy Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO A

po rozpoznaniu w dniu 14 sierpnia 2019 r. w Katowicach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa PR Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością 

w Tychach 

przeciwko P Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Choroszczy

o zapłatę

na skutek zażalenia powódki i pozwanej

na postanowienie Sądu Rejonowego w Tychach

z  dnia 15 marca 2019r., sygn. akt VI GC /18/8

post a n a w i a:

1. zmienić zaskarżone postanowienie w punkcie 3 w ten sposób, że zasądzić od pozwanej na rzecz powódki kwotę  2.674,57 zł (dwa tysiące sześćset siedemdziesiąt cztery złote pięćdziesiąt siedem groszy), a w pozostałej części odstąpić od obciążania pozwanej kosztami procesu; 

2. oddalić zażalenia powódki i pozwanej w pozostałych  częściach;

3. zasądzić od pozwanej na rzecz powódki kwotę 30 (trzydzieści złotych) tytułem kosztów postępowania zażaleniowego.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 15 marca 2019r.- wydanym w sprawie 

z powództwa P Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Tychach przeciwko P Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Choroszczy o zapłatę, Sąd Rejonowy w Tychach umorzył postępowanie w sprawie, zwrócił powódce kwotę 150 zł tytułem zwrotu połowy opłaty od pozwu i zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 2.400 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu Sąd Rejonowy podał, iż pismem z dnia 27 lutego 2019r. pełnomocnik powódki cofnął pozew przeciwko pozwanej bez zrzeczenia się roszczenia i wniósł 

o umorzenie postępowania oraz zwrot uiszczonej w sprawie opłaty od pozwu oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu. Rozprawę w niniejszej sprawie wyznaczono na dzień 9 maja 2019r., wobec czego cofnięcie pozwu nie było zależne od zgody pozwanej. Sąd Rejonowy na podstawie art. 203 § 1 k.p.c. oraz art. 355 § 1 k.p.c. umorzył postępowanie w sprawie. Wskazując na treść art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. a) u.k.s.c. Sąd ten wskazał, że cofnięcie pisma nastąpiło przed rozpoczęciem posiedzenia, na które sprawa została skierowana, wobec czego zasadnym było zwrócenie stronie powodowej połowy uiszczonej opłaty od wniesionego pozwu.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. Powołując się na to, iż w przypadku umorzenia postępowania ustalenie stron wygrywającej 

i przegrywającej uzależnione jest od przyczyny, która spowodowała potrzebę wydania tego postanowienia, Sąd przyjął, że zaspokojenie roszczenia po dniu wniesienia pozwu powinno być traktowane jako uznanie roszczenia przez pozwaną i skutkować powinno obciążeniem jej kosztami postępowania, na które łożyła się opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł 

i koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2.417 zł. 

Zażalenie na powyższe orzeczenie wniosła strona pozwana zaskarżając postanowienie w punktach 1 i 3, domagając się zmiany zaskarżonego postanowienia i przeprowadzenia rozprawy, na której powódka mogłaby ewentualnie cofnąć powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia, ewentualnie wniosła o zmianę postanowienia w części - pkt 3 i nie obciążanie pozwanej kosztami procesu. Ponadto wniosła o zasadzenie od powódki kosztów procesu i kosztów zastępstwa procesowego.

Zaskarżonemu postanowieniu pozwana zarzuciła:

1. naruszenie przepisów prawa procesowego, co miało wpływ na treść orzeczenie, art. 203 § 4 k.p.c. w zakresie w jakim Sąd umorzył postępowanie i uznał cofnięcie powództwa, bez zrzeczenia się roszczenia, w sytuacji gdy doszło do warunkowego uiszczenia roszczenia, 

co było związane z faktem, iż powodowa spółka umieściła dane pozwanej w KRD - co uniemożliwiało funkcjonowanie pozwanej, która utraciła zdolność kredytową;

2. naruszenie przepisów prawa procesowego, co miało wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 233 § 1 w zw. z art. 101 i art. 102 oraz 328 § 2 k.p.c. w zakresie w jakim Sąd odstąpił od rozważenia i wyjaśnienia przyczyn, dla których obciążył pozwaną kosztami, w sytuacji, gdy pozwana wykazała, że strony miały porozumienie co do kwestii terminu płatności roszczenia, co należało ocenić jako niedanie podstaw do wytoczenia powództwa, nadto uznała roszczenie przed otrzymaniem nakazu zapłaty opłacając je w części niekwestionowanej, a uzasadnienie postanowienia zostało w sposób uniemożliwiający rozeznanie, jakie okoliczności i dowody Sąd uwzględnił, z uwagi na to, że w 75% uzasadnienia stanowi przytoczone orzeczenie SN.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniosła również strona powodowa skarżąc 

je w części, tj. w zakresie pkt 3 i domagała się zmiany postanowienia w zaskarżonej części poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kwotę 3.767 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, ewentualnie uchylenie postanowienia w skarżonej części i ponowne wyrzeczenie w zakresie kosztów procesu.

Powódka zarzuciła postanowieniu naruszenie przepisów:

1. art. 98 § 1 i 3 k.p.c. poprzez ich niezastosowanie w zakresie kosztów sądowych, 

a w konsekwencji nieprawidłowe wyrzeczenie co do obowiązku zwrotu kosztów procesu 

- pomijając kwotę 150 zł stanowiącą połowę uiszczonej przez powódkę opłaty od pozwu;

2. art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 5 w zw. z § 3 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie poprzez ich niewłaściwe zastosowanie w zakresie kosztów zastępstwa procesowego 

i ustalenie wysokości tychże na poziomie właściwym dla postępowania upominawczego pomimo skutecznego wniesienia sprzeciwu przez pozwaną, a w konsekwencji nieprawidłowe wyrzeczenie co do obowiązku zwrotu kosztów procesu - zasądzenie od pozwanej kwotę 

2.400 zł zamiast 3.600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Na wstępie należy wskazać, że postanowienie Sądu Rejonowego o umorzeniu postępowania w sprawie dotyczy sprawy po wniesieniu sprzeciwu od nakazu zapłaty, którym strona pozwana zaskarżyła wydany dnia 24 września 2018 r. nakaz w części, to jest co do kwot 2.214 zł i 778,59 zł z żądanymi odsetkami, a zatem łącznie kwoty 2.992,59 zł 

z żądanymi odsetkami, oraz w zakresie kosztów postępowania, a zatem nakaz zapłaty uprawomocnił się co do kwot 2.000,56 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 

16 marca 2018 r. i 5.227,99 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 kwietnia 2018 r. i w zakresie prawomocnym cofnięcie pozwu przez powoda nie odnosiło żadnych skutków. Uznać należało, że umorzenie postępowania dotyczyło kwoty 2.992,59 zł 

z żądanymi przez powoda ustawowymi odsetkami za opóźnienie od tych kwot i dni, co było tez niesporne między stronami, zaś w zakresie kwoty  7.228, 55 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie: od kwoty 2.000,56 zł od dnia 16 marca 2018 r. i 5.227,99 zł od dnia 

16 kwietnia 2018 r. nakaz zapłaty uprawomocnił się i ma skutki prawomocnego wyroku 

(art. 505 § 2 k.p.c.) 

Odnosząc się w pierwszym rzędzie do zażalenia pozwanej, jako dalej idącego, wskazać należy, że pozwana w zażaleniu zarzuciła naruszenie art. 203 § 4 k.p.c., w myśl którego sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa. W uzasadnieniu wskazała, że przed wydaniem nakazu zapłaty opłaciła część bezsporną, uznając tym samym roszczenie, natomiast w zakresie kwot 2.214 zł i 778,59 zł roszczenie to zakwestionowała, bowiem strona powodowa nie przedstawiła dowodów na potwierdzenie tego roszczenia, prócz wystawionej faktury, której to pozwana nie uznała i nie wciągnęła 

w koszty. Pozwana zapłaciła sporną część roszczenia w wyniku wpisania jej do Krajowego Rejestru Długów, z uwagi na utratę zdolności kredytowej, uniemożliwiającej funkcjonowanie pozwanej. Zapłata była warunkowa z zastrzeżeniem zwrotu zapłaconej kwoty. 

Analizując powyższy zarzut należy mieć na uwadze treść art. 203 § 1 k.p.c., zgodnie 

z którym pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, 

a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Zatem cofnięcie pozwu jest dopuszczalne bez zrzeczenia się roszczenia i bez jednoczesnej zgody pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, które rozumiane jest jako pierwsze posiedzenie przed sądem pierwszej instancji (art. 210 § 1 k.p.c. w zw. z art. 505 § 1 k.p.c.). 

W rozpatrywanej sprawie termin pierwszej rozprawy został wyznaczony na dzień 9 maja 2019r., a pismo cofające pozew zostało wniesione do Sądu w dniu 27 lutego 2019r., a zatem  zgoda pozwanej nie była wymagana.

Podkreślenia wymaga to, że co do zasady Sąd jest związany cofnięciem pozwu, 

a jedynie w przypadku, gdy okoliczności sprawy wskazywałyby, iż czynności podejmowane przez powódkę są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa skutkowałyby uznaniem przez Sąd, że cofnięcie pozwu jest niedopuszczalne. Sąd Okręgowy oceniając materiał dowodowy zaoferowany w sprawie przez strony uznaje, iż Sąd Rejonowy prawidłowo umorzył postępowanie, albowiem powódka ze skutkiem prawnym cofnęła pozew. Brak jest również podstaw do uznania, że cofnięcie pozwu było sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego lub zmierzało do obejścia prawa.

Cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia podlega kontroli sądu. Sąd może jednak uznać te czynności za niedopuszczalne tylko w wyjątkowych wypadkach, określonych w art. 203 § 4 k.p.c.

Jeżeli chodzi o sprzeczność z prawem, to mając na uwadze brak zakazu cofnięcia pozwu, przyjmuje się, że może ona zachodzić wobec wymuszenia na powodzie cofnięcia pozwu (bezprawny wpływ na wolę powoda). Przyjmuje się, że cofnięcie jest sprzeczne 

z prawem także wówczas, gdy powód zamyka sobie drogę do dochodzenia roszczenia w przyszłości w wypadku, w którym ustawa zakazuje zrzeczenia się roszczenia. Sąd powinien uznać cofnięcie pozwu za niedopuszczalne, gdy stwierdzi przede wszystkim, że powód pod wpływem błędu, podstępu lub przymusu – z jakiejkolwiek strony – działa na swoją niekorzyść lub nie zdaje sobie sprawy z następstw swej czynności, przez co czynność ta może grozić mu stratą roszczenia.

Sprzeczność z zasadami współżycia społecznego to sprzeczność ta ma miejsce 

w wypadku, gdy rezygnacja z dochodzenia roszczenia wywołuje ujemną ocenę społeczną 

z uwagi na normy etyczne, moralne obowiązujące w społeczeństwie. 

W zakresie zamiaru obejścia prawa należy rozumieć zamiar powoda wywołania także innych, ukrytych skutków prawnych niż tylko rezygnacja z dochodzenia roszczenia w danym procesie, jeżeli skutków tych nie mógłby osiągnąć, działając w inny sposób.

Podnieść też należy, że art.  203 § 4 k.p.c. który poddaje cofnięcie pozwu kontroli sądu, nie określa co należy rozumieć przez sprzeczność z prawem lub z zasadami współżycia społecznego, czy też zmierzanie do obejścia prawa. Przepis ten nawiązuje - choć nie bezpośrednio - do regulacji zawartej w art. 58 k.c. i na tle tego przepisu należy więc oceniać, czy czynność powoda jest dopuszczalna. Należy przyjmować domniemanie tej zgodności, zwłaszcza, że chodzi o czynność dyspozycyjną powoda inicjującego postępowanie sądowe.

Podkreślenia też wymaga, że negatywna ocena dopuszczalności cofnięcia pozwu 

w kontekście przesłanek wskazanych w art. 203 § 4 k.p.c. stanowiąca, na co pośrednio wskazał Sąd Rejonowy, odwołując się do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 

18 września 2015 r., I CSK 789/14, stanowi radykalne wkroczenie w sferę zastrzeżoną dla strony i stanowi szczególne odstępstwo od zasady dyspozycyjności, która powinna mieć miejsce w przypadkach ewidentnych, zwłaszcza w sporze między przedsiębiorcami, których winien cechować podwyższony miernik staranności.

Mając na uwadze wyżej przedstawione zważenia wskazać należy, że Sąd Okręgowy nie dopatrzył się w realizacji prawa powoda do częściowego cofnięcia pozwu, któremu pozwany dokonał zapłaty wierzytelności będącej przedmiotem sporu po wniesieniu sprzeciwu od nakazu zapłaty, żadnych okoliczności na tyle doniosłych aby mogły skutkować uznaniem cofnięcia pozwu za niedopuszczalne.

W załączonych do pisma powoda z dnia 27 lutego 2019 r. potwierdzeniach przelewu kwot 2.992,59 zł i 247,57 zł brak jest jakichkolwiek wzmianek o realizacji zapłaty 

z zastrzeżeniem zwrotu, czy to w celu uniknięcia przymusu, czy warunkowej zapłaty, zaś wzmianka o warunkowej zapłacie znajduje się jedynie we wniosku kierowanym do Krajowego Rejestru Długów BIG S.A. (KRD) – k. 53, a nie powoda.

Nie wykazał też pozwany aby wzmianka w KRD dotycząca kwoty 2.992,59 zł  stanowiła tak istotną okoliczność, która zmuszałaby pozwanego do zapłaty spornej kwoty 

z uwagi na brak możliwości ubiegania się o środki kredytowe, nieprzychylne stanowisko instytucji finansowych, w tym zakresie zasadniczo pozwany pozostał przy nieudowodnionych twierdzeniach. 

        Dodać też należy, że powódka pismem z dnia 7 sierpnia 2018r. (k.9) wezwała pozwaną do zapłaty należnej sumy w oparciu o wystawione faktury w ciągu 3 dni od daty otrzymania wezwania. Ponadto w wezwaniu umieściła adnotację, iż informacja o nieuregulowanych zobowiązaniach będzie przekazywana do Krajowego Rejestru Długów. Pozwana nie kwestionowała otrzymania przedmiotowego wezwania, na które nie zareagowała 

w jakikolwiek sposób przed wytoczeniem powództwa, czego również nie kwestionowała. 

        W tego rodzaju okolicznościach Sąd Okręgowy nie dopatrzył się podstaw do uznania częściowego cofnięcia pozwu przez powoda za niedopuszczalne w świetle regulacji art. 203 

§ 4 k.p.c., której wykładnię przedstawiono wyżej, co z kolei musiało skutkować umorzeniem postępowania w części wskazanej wyżej z mocy art. 355 § 1 k.p.c. w zw. z art. 203 § 1 k.p.c., o czym ostatecznie prawidłowo orzekł Sąd Rejonowy. 

Dlatego też zażalenie pozwanego skierowane do punktu 1 zaskarżonego postanowienia, podlegało oddaleniu na mocy art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. 

W dalszej kolejności należy odnieść się do zażaleń obu stron skierowanych co do rozstrzygnięcia o kosztach procesu objętych punktem 3 zaskarżonego postanowienia, przy czym zaznaczyć już w tym miejscu należy, że skoro pozwany przegrał postępowanie zażaleniowe w zakresie skierowanym co do punktu 1 postanowienia Sądu Rejonowego, 

co wyznaczało też wartość przedmiotu zaskarżenia, to na potrzeby rozstrzygnięcia o kosztach postępowania zażaleniowego musiał być uznany za przegrywającego sprawę zażaleniową wywołaną własnym zażaleniem prawie w całości. 

Odnosząc się do zarzutów sformułowanych w zażaleniu strony powodowej dotyczącym rozstrzygnięcia o kosztach procesu wypada stwierdzić, iż trafnie powódka podnosi błędne ustalenie przez Sąd Rejonowy wartości kosztów należących się powódce co do zasady w przypadku wygrania procesu.

Dla przypomnienia należy zaznaczyć, że Sąd Rejonowy tytułem zwrotu kosztów procesu zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 2.400 zł.  Strona powodowa wygrała proces w całości – odnośnie  kwoty nieobjętej zakresem zaskarżenia, co do której nakaz zapłaty uprawomocnił się, jak również co do kwoty uiszczonej przez pozwanego w toku procesu. Na dzień wytoczenia powództwa zgodnie z brzmieniem § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015r., poz. 1800) stawka minimalna za prowadzenie sprawy przy wartości przedmiotu sporu pomiędzy 10.000 zł a 50.000 zł wynosiła 3.600 zł, a nie 2.400 zł jak ustalił Sąd Rejonowy. Co więcej, powód uiścił opłatę od pozwu w wysokości 300 zł, 

z czego o zwrocie kwoty 150 zł na podstawie art. 79 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy u.k.s.c. Sąd Rejonowy orzekł w punkcie 2 skarżonego postanowienia. Sąd Rejonowy nie rozstrzygnął jednakże o obowiązku zwrotu na rzecz powódki przez pozwaną pozostałej kwoty opłaty od pozwu tj. 150 zł. Powódka w pozwie złożyła natomiast wniosek o zwrot kosztów procesu, 

w tym kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Powódka zakresem zaskarżenia objęła kwotę 1.350 zł, tj. resztę z kwoty pełnych kosztów poniesionych przez nią w sprawie nie zasądzoną przez Sąd pierwszej instancji. 

Nie budzi wątpliwości Sądu Okręgowego, mając na uwadze prawomocność nakazu zapłaty w części wskazanej wyżej, że w tym zakresie strona powodowa wygrała pierwszoinstancyjne postępowanie sądowe, co stanowiło 71% dochodzonego pozwem roszczenia. Natomiast w pozostałej części, co do której skutecznie cofnięto pozew z uwagi na zapłatę przez stronę pozwaną po wszczęciu postępowania również należało uznać stronę powodową za wygrywającą postępowanie w rozumieniu art. 98 § 1 k.p.c., jednakże w tej części Sąd Okręgowy przyjął, uznając częściowo zarzut pozwanego oparty o art. 102 k.p.c. za zasadny, że istniały szczególnie uzasadnione okoliczności i w tej części należało odstąpić od obciążania pozwanej kosztami postępowania, przy czym norma art. 102 k.p.c. może znaleźć zastosowanie również z urzędu.  

Sąd Okręgowy ocenił, iż w sprawie zaistniały szczególne okoliczności, o których mowa w art. 102  k.p.c. pozwalające na zwolnienie pozwanej z obowiązku zwrotu powódce części kosztów postępowania przed Sądem pierwszej instancji.

O czym już uprzednio wspomniano, pozwana podała, iż zapłata spornej kwoty 

w procesie nastąpiła warunkowo, z uwagi na wpis w Krajowym Rejestrze Długów i po dokonaniu tego wpisu przez powódkę. Bez warunkowej zapłaty według pozwanej nie otrzymałaby ona kredytu, o który starała się w instytucji finansowej, z kolei środki z kredytu miały służyć istotnej działalności pozwanej, która to okoliczność, jakkolwiek nie wykazana, mogła stanowić subiektywne przekonanie strony o celowości dokonania zapłaty kwoty 2.992,59 zł, przy czym jest oczywiste, że prawidłowo działający przedsiębiorcy unikają figurowania we wzmiankowanym rejestrze.  

Okoliczność ta, jakkolwiek nie mogła stanowić o niedopuszczalności cofnięcia pozwu, to jednakże wskazywała na wystąpienie szczególnie uzasadnionego przypadku, pozwalającego na zastosowanie art. 102 k.p.c.

Jak podaje się w aktualnym orzecznictwie sądowym, zastosowanie przez sąd art. 102 k.p.c. powinno być oceniane w całokształcie okoliczności, które by uzasadniały odstępstwo od podstawowych zasad decydujących o rozstrzygnięciu w przedmiocie kosztów procesu. 

Do kręgu tych okoliczności należy zaliczyć zarówno fakty związane z samym przebiegiem procesu, jak i fakty leżące na zewnątrz procesu zwłaszcza dotyczące stanu majątkowego 

i sytuacji życiowej. Do wypadków szczególnie uzasadnionych w rozumieniu art. 102 k.p.c. można także zaliczyć sytuacje wynikające z charakteru żądania poddanego rozstrzygnięciu sądu. Okoliczności te powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego.

Sąd Okręgowy przyjął, iż pozwania winna ponieść koszty postępowania w części, 

to jest  71%, natomiast w pozostałej części zasadnym będzie odstąpienie od obciążania strony pozwanej tym kosztami uwzględniając nadzwyczajne okoliczności w sprawie. 

Koszty powoda poniesione w toku całego postępowania wynosiły stanowiły łącznie kwotę 3.917 zł (opłata od pozwu – 300 zł, wynagrodzenie profesjonalnego  pełnomocnika powoda – 3.600 zł, opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa procesowego – 17 zł), 

z których zwrócono 150 zł tytułem połowy opłaty sądowej, a zatem ostatecznie wyniosły 3.767 zł. 

Uznał zatem Sąd Okręgowy, że zasadnym będzie zasądzenie na rzecz powoda 71% 

z poniesionych kosztów procesu w kwocie 3.767 zł, to jest kwoty 2.674,57 zł (71% z 3.767 zł), a w pozostałym zakresie zdecydowano się, na mocy art. 102 k.p.c. od obciążania strony pozwanej pozostałą częścią kosztów postępowania.  

Dodać należy jeszcze, że nie można zgodzić się ze stroną pozwaną, aby ta 

w rozumieniu art. 101 k.p.c. nie dała powodu do wytoczenia sprawy.

Sąd Okręgowy wskazuje, iż zapłata przez pozwaną roszczenia dochodzonego pozwem w kwocie 7.228,55 zł nastąpiła w dniu 3 października 2018r., więc po wydaniu w dniu 

24 września 2018r. nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, a przed doręczeniem pozwanej w dniu 17 października 2018r., natomiast reszta dochodzonej kwoty została uiszczona przez pozwaną w dniu 28 stycznia 2019r. po umieszczeniu przez powódkę danych pozwanej w Krajowym Rejestrze Długów. Powódka pismem z dnia 7 sierpnia 2018r. wezwała pozwaną do zapłaty należnej sumy w oparciu o wystawione faktury w ciągu 3 dni od daty otrzymania niniejszego wezwania. Ponadto w wezwaniu umieściła adnotację, 

iż informacja o nieuregulowanych zobowiązaniach będzie przekazywana do Krajowego Rejestru Długów. Pozwana nie zareagowała na kierowane do niej wezwanie i nie zaspokoiła roszczenia powódki. Wobec braku należnego działania z jej strony, powódka zasadnie wytoczyła powództwo.

Rozstrzygniecie Sądu Rejonowego poddawało się również kontroli instancyjnej, 

co wynika z powyższego, a co więcej uzasadnienie zaskarżonego postanowienia nie stanowiło dla stron przeszkody do wniesienia zażalenia, a zwłaszcza sformułowania zarzutów, 

w związku z czym brak jest podstaw aby stwierdzić, że doszło do naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. 

Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy zmienił zaskarżone postanowienie w punkcie 3, na mocy art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. w sposób wskazany w punkcie 1 swego postanowienia , natomiast w pozostałym zakresie zażalenia obu stron oddalił po myśli art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. 

W przedmiocie kosztów postępowania zażaleniowego, jak już wskazano, pozwana w zakresie swego zażalenia powinna być uznana za przegrywającą w tej części postępowanie odwoławcze, co uzasadniałoby zasądzenie od niej na rzecz powódki kosztów postępowania zażaleniowego w tej części na mocy art. 100 zdanie 2 k.p.c., jednakże strona powodowa nie wniosła odpowiedzi na zażalenie pozwanej i nie żądała w tej części kosztów postępowania zażaleniowego.

Natomiast odnośnie kosztów postępowania zażaleniowego wywołanych zażaleniem strony powodowej uznać należało, że w tej części powódka wygrała w postępowanie w 20% skoro uwzględniono jej zażalenie jedynie co do kwoty 274,57 zł z żądanej dodatkowo kwoty 1.350 zł. Skoro pozwana w tej części postępowania zażaleniowego nie złożyła odpowiedzi na zażalenie i nie żądała w tej części zasądzenia na swą rzecz kosztów postępowania zażaleniowego wywołanego zażaleniem powódki, to na mocy art. 100 zdanie 1 k.p.c. należało zasądzić od pozwanej na rzecz powódki należne jej koszty postępowania odwoławczego w tej części.

Powódka poniosła w postępowaniu zażaleniowym wywołanym własnym zażaleniem koszty w kwocie 150 zł (opłata od zażalenia – 30 zł, wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w stawce minimalnej – 120 zł), z której to kwoty należne jej było 20%, a zatem kwota 30 zł, o czym orzeczono w punkcie 3 postanowienia na mocy art. 100 zdanie 1 k.p.c.