Aktualności

Sygn. akt II Ca  /13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia   2014 r.

Sąd Okręgowy w B II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie: 

Przewodniczący: SSO  

Sędziowie: SSO   

SSR del. 

Protokolant: st. sekr. sąd.  Z

po rozpoznaniu w dniu  2014 r. w B

na rozprawie 

sprawy z powództwa P

przeciwko A 

o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w B

z dnia   2013 r. sygn. akt XI C  /13 

I. oddala apelację;

II. zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt II Ca  /13 

UZASADNIENIE 

Powódka P wystąpiła przeciwko pozwanej A z powództwem o uznanie za bezskuteczną względem powoda nieodpłatnej czynności prawnej dokonanej w dniu   2009 roku przed notariusz, między dłużnikami powoda E i M a pozwaną, której to przedmiotem było przeniesienie w drodze darowizny na pozwaną własności nieruchomości położonej w B przy ul. S, oznaczonej geodezyjnie jako działka gruntu nr  , obręb  , dla której Sąd Rejonowy w B IX Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr  , a także o zasądzenie od pozwanej kwoty 4.023 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu. 

Pozwana A wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. 

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia  2013 roku, sygn. akt XI C  /13, uznał za bezskuteczną w stosunku do powódki P umowę darowizny zabudowanej murowanym budynkiem mieszkalnym w zabudowie szeregowej działki oznaczonej nr geodezyjnym  o powierzchni 0,0 ha, położoną w B przy ul. S nr, obręb   –    , powiat, województwo  , dla której Sąd Rejonowy w B IX Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr, zawartą w dniu   2009 roku przed Notariuszem  Rep. A nr  /2009, na mocy której E i M przenieśli na A prawo własności ww. nieruchomości (pkt I). Nakazał ponadto pozwanej A, aby zezwoliła na przeprowadzenie egzekucji z nieruchomości opisanej w pkt I celem zaspokojenia przysługującej powódce P wobec E i M wierzytelności w kwocie 32.118,74 złotych (pkt II). Zasądził od pozwanej Anity A na rzecz powódki P kwotę 4.023,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2.417,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego. 

Sąd ustalił, że nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 2008 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VIII GNc /08 Sąd Rejonowy w B VIII Wydział Gospodarczy zasądził na rzecz P od PP kwotę 32.118,74 złotych wraz z odsetkami i kosztami procesu. Dnia   2009 roku nakaz zapłaty opatrzono klauzulą wykonalności. Na mocy umowy darowizny z dnia  2009 roku E i M darowali swojej córce A wchodzącą w skład ich majątku wspólnego i zabudowaną drewnianym budynkiem mieszkalnym w zabudowie szeregowej działkę oznaczoną nr geodezyjnym  o pow. 0,0 ha, położoną w B przy ul. S nr, obręb–, powiat miasto, województwo, zaś A darowiznę przyjęła. Postanowieniem z dnia 2010 roku wydanym w sprawie o sygn. akt XIV GUp  /10 Sąd Rejonowy w B zatwierdził układ dłużnika PP – w upadłości układowej – zawarty z wierzycielami na zgromadzeniu wierzycieli w dniu   2010 roku. Wydanie postanowienia o upadłości układowej skutkowało umorzeniem postępowania egzekucyjnego wszczętego na podstawie nakazu zapłaty. Postanowieniem z dnia   2011 roku wydanym w sprawie o sygn. akt XIV GUp  /10 Sąd Rejonowy w B uchylił układ dłużnika PP zawarty z wierzycielami na zgromadzeniu wierzycieli w dniu  2010 roku, otworzył zakończone postępowanie i zmienił postanowienie z dnia  2010 roku o ogłoszeniu upadłości dłużnika z możliwością zawarcia układu na postanowienie o ogłoszeniu upadłości obejmującej likwidację majątku dłużnika, a także umorzył postępowanie upadłościowe obejmujące likwidację majątku dłużnika.  Postanowieniem z dnia   2011 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VIII GCo  /11 Sąd Rejonowy w  Sąd Gospodarczy Wydział Gospodarczy nadał klauzulę wykonalności prawomocnemu nakazowi zapłaty wydanemu w postępowaniu upominawczym przez Sąd Rejonowy w B Sąd Gospodarczy Wydział Gospodarczy z dnia  2008 roku w sprawie o sygn. akt VIII GNc  /08 przeciwko PP, także przeciwko wspólnikom E i M, a także zasądził na rzecz wierzyciela koszty postępowania klauzulowego. Pismem z dnia 2011 roku P złożyła wniosek do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w B o wszczęcie egzekucji na podstawie nakazu zapłaty z dnia   2008 roku przeciwko E i M. Dnia 2012 roku Komornik dokonał zajęcia rachunku bankowego E i M. Egzekucja z nieruchomości wspólników okazała się niemożliwa z uwagi na przeniesienie jej własności na pozwaną. 

Na podstawie zeznań świadków E i M  Sąd I instancji ustalił, iż w roku 2008 bank odmówił odnowienia PP kredytu, gdyż stwierdził, iż ma ona zbyt niskie obroty. Spółka regulowała swoje należności w miarę, jak otrzymywała pieniądze od swoich dłużników. Kilku stałych kontrahentów Spółki postawionych zostało w stan upadłości, co ostatecznie doprowadziło ją do bankructwa. W skład jej majątku wchodziły dwa samochody i dwa lub trzy urządzenia do produkcji. Wspólnicy nie posiadali znacznych oszczędności, gdyż inwestowali w działalność gospodarczą prowadzoną w ramach spółki. Ich poprzednie przedsiębiorstwa ogłosiły upadłość. 

Dokonując oceny prawnej Sąd Rejonowy, w oparciu o wykładnię przepisów art. 22 § 2 k.s.h. i 31 § 1 k.s.h., stwierdził, że wspólnicy PP odpowiadali za zobowiązanie Spółki już w momencie jego powstania, co miało miejsce nie później niż   2008r. i wynika z treści  nakazu zapłaty. Zdaniem Sądu I instancji już wówczas wspólnicy spółki byli dłużnikami w rozumieniu art. 527 § 1 k.c. i tym samym, ich odpowiedzialność nie powstała z dniem nadania przeciw nim klauzuli wykonalności stosownie do treści art. 7781 k.p.c. 

W oparciu o zeznania świadków E i M, a także mając na względzie poczynione ustalenia w zakresie funkcjonowania Spółki, Sąd uznał, iż została potwierdzona niewypłacalność wspólników spółki. Wskazał, iż z materiału  dowodowego zgromadzonego w sprawie nie wynikało, aby poza udziałami w Spółce i darowaną nieruchomością wspólnicy posiadali majątek wystarczający do zaspokojenia wierzytelności określonej w nakazie zapłaty. 

 Sąd uznał nadto, że darczyńcy mieli świadomość, że usunięcie tak istotnego składnika majątku, jak zabudowana nieruchomość, spowoduje ich niewypłacalność. Sąd I instancji odmówił waloru wiarygodności twierdzeniom E i M jakoby nie zdawali sobie sprawy z solidarnej odpowiedzialności za zobowiązania Spółki wskazując, że darczyńcy, jako osoby prowadzące działalność gospodarczą od 0100 roku, którym nie sposób odmówić doświadczani ani dostatecznej dbałości o prowadzenie swoich spraw, decydując się na założenie spółki, musieli mieć świadomość obowiązywania normy z art. 22 § 2 k.s.h. mającej podstawowe znaczenie dla umowy spółki.

Uznając, że w sprawie zostały spełnione wszelkie przesłanki skargi paulińskiej,  Sąd Rejonowy orzekł  o bezskuteczności przedmiotowej czynności prawnej,  jak w punkcie I i II sentencji na podstawie art. 527 § 1 k.c. 

O kosztach procesu (punkt III sentencji wyroku) Sąd rozstrzygnął w myśl przepisów art. 98 § 1 k.p.c. (zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu) i art. 99 k.p.c. oraz § 2, 4, 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.), a także części IV załącznika do ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 225, poz. 1635 z późn. zm.). 

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana, zaskarżając orzeczenie w całości i zarzucając:

1. naruszenie art. 527 § 1 -3 k.c. poprzez jego błędną wykładanie i zastosowanie, poprzez przyjęcie, iż: 

- dokonując darowizny na rzecz pozwanego M i E działali jako wspólnicy spółki PP, a co za tym idzie, że byli dłużnikami powoda; 

- pozwana jest osobą bliską w stosunku do dłużnika powódki; 

- majątek, który został przekazany w drodze umowy darowizny na rzecz pozwanej należał do majątku dłużnika powódki;

2. naruszenie przepisu prawa materialnego, a mianowicie art. 527 § 1-3 k.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, że strona powodowa udowodniła przesłanki wskazane w art. 527 k.c. 

3. naruszenie przepisu prawa materialnego, a mianowicie art. 528 k.c. poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, iż w przedmiotowym stanie faktycznym zachodzi domniemanie działania dłużnika ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, a także uznanie, iż pozwana jest osobą bliską w stosunku do dłużnika powoda, w sytuacji, gdy w chwili dokonywania darowizny E i M nie byli dłużnikami powódki, a stali się nimi dopiero w 2011 roku, a więc w chwili rozszerzenia przeciwko nim klauzuli wykonalności;

4. naruszenie przepisu prawa procesowego, a mianowicie art. 7781 k.p.c. poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, że solidarna odpowiedzialność wspólników spółki powstanie w momencie powstania zobowiązania spółki wobec wierzyciela;

5. naruszenie przepisu prawa materialnego, a mianowicie art. 31 § 1-3 k.s.h. poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, iż egzekucję z majątku wspólnika spółki jawnej, mającą na celu zaspokojenie wierzyciela spółki można przeprowadzić w każdym czasie, nawet jeżeli spółki posiada majątek, z którego wierzyciel może zostać zaspokojony;

6. naruszenie przepisu prawa materialnego, a mianowicie art. 28 k.s.h. poprzez przyjęcie, iż majątek osobisty wspólników spółki jawnej stanowi majątek spółki;

7. naruszenie przepisu prawa procesowego, a mianowicie art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, mającej wpływ na wynik sprawy, polegające na dokonaniu pobieżnej i nie wszechstronnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, błędnych ustaleń faktycznych sprzecznych z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w odniesieniu do: odmowy przyznania waloru wiarygodności świadków wskazanych przez stronę pozwaną, przyjęcie za udowodnione przesłanek z art. 527 § 1-3 k.c., mimo braku powołania się przez stronę powodową na jakiekolwiek dowody świadczące o ich spełnieniu; 

Mając na względzie powyższe, skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i rozstrzygnięcie co do istoty sprawy, poprzez oddalenie powództwa w całości, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Domagała się ponadto zasądzenia od powódki na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję, według norm przepisanych. 

Powódka wniosła o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie na jej rzecz od pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. 

SĄD OKRĘGOWY ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:

Apelacja pozwanej nie zasługiwała na uwzględnienie. 

Sąd Rejonowy, wbrew twierdzeniom pozwanej, dokonał prawidłowych ustaleń w zakresie  stanu faktycznego i wszechstronnej, należytej oceny dowodów, słusznie uznając,  iż  w sprawie zostały spełnione wszelkie przesłanki warunkujące uwzględnienie skargi paulińskiej wniesionej przez powódkę. Wobec tego, poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne oraz ocenę prawną Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne bez potrzeby ponownego ich przytaczania.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do kluczowej kwestii, w oparciu o którą skarżąca konstruowała  większość podniesionych w apelacji   zarzutów. Chodzi mianowicie o całkowicie nietrafne stanowisko pozwanej, zgodnie z którym wspólnicy spółki jawnej E i M   w dacie dokonywania przedmiotowej darowizny na jej rzecz, tj. w dniu   2009 roku, nie byli dłużnikami powódki, a stali się nimi dopiero po daniu przeciwko nim klauzuli wykonalności w 2011 roku. 

W ocenie Sądu Okręgowego powyższe twierdzenie jest błędne, a u jego źródła leży niewłaściwa interpretacja  przepisów kodeksu spółek handlowych, dotyczących charakteru odpowiedzialności wspólników spółki jawnej w odniesieniu do zobowiązań spółki jawnej, a mianowicie art. 22 § 2 k.s.h. oraz art. 31 § 2 k.s.h.

 Według ugruntowanego w orzecznictwie i doktrynie poglądu, wykładnia przepisu art. 22 § 2 k.s.h. prowadzi do wniosku o solidarnym charakterze odpowiedzialności spółki jawnej i jej wspólników w odniesieniu do  zobowiązań spółki. Należy zauważyć, że cechą charakterystyczną odróżniającą spółkę jawną od innych osobowych spółek  handlowych jest osobista i nieograniczona odpowiedzialność wszystkich wspólników za zobowiązania spółki. Powyższa odpowiedzialność wynika z istoty konstrukcji spółki, jest normatywną konsekwencją zawarcia umowy spółki jawnej i nie wymaga uregulowania w umowie spółki. Nie ulega  zatem wątpliwości, że wspólnicy spółki są odpowiedzialni za zobowiązania spółki od momentu zawiązania spółki, a ich odpowiedzialność za konkretne zobowiązania spółki powstaje z chwilą powstania danego zobowiązania i pozostaje niezależna od  ewentualnego wszczęcia postępowania upadłościowego wobec spółki, czy też bezskuteczności  egzekucji prowadzonej z majątku spółki (por.  postanowienie SN z dnia 7 stycznia 2009 roku, sygn. akt II CSK 411/08, LEX nr 526895). 

Należy natomiast zaznaczyć, że czym innym jest odpowiedzialność subsydiarna wspólników spółki jawnej przewidziana w dyspozycji art. 31 § 1 k.s.h., która polega na tym, że egzekucja przeciwko wspólnikowi  może być prowadzona dopiero po stwierdzeniu bezskuteczności egzekucji wobec spółki. Wymaga podkreślenia, że o ile powyższa regulacja oznacza konieczność powstrzymania się  z egzekucją  z majątku wspólnika dopóty dopóki nie zostanie wykazana bezskuteczność egzekucji z majątku spółki, to powołane unormowanie nie wyklucza możliwości wytoczenia powództwa przeciwko wspólnikowi zanim egzekucja przeciwko spółce stanie się bezskuteczna. Do takiego wniosku prowadzi  wprost wykładnia art. 31 § 2 k.s.h. 

W świetle powyższego, w ocenie Sądu Okręgowego, nie można zgodzić się ze stanowiskiem prezentowanym przez skarżącą w zakresie interpretacji przepisów art. 31 § 1 -3 k.s.h., jakoby odpowiedzialność wspólnika spółki jawnej powstawała dopiero wtedy, gdy zostanie stwierdzona bezskuteczność egzekucji z majątku spółki. Wprawdzie za takim poglądem opowiedział się Sąd Najwyższy  w wyroku z dnia 16 czerwca 2010 roku (I CSK 453/09, LEX nr 607234 ), jednak powyższe stanowisko zostało poddane słusznej krytyce z tą argumentacją, że pozostaje ono w  sprzeczności z treścią art. 31 § 2 k.s.h., który jednoznacznie wskazuje, że subsydiarność odpowiedzialności nie stanowi przeszkody do wniesienia powództwa przeciwko wspólnikowi zanim egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna (por. A. Kidyba w Komentarz do art. 22 Kodeksu spółek handlowych, LEX el./2013; Kodeks spółek handlowych. Komentarz. J. Bieniak i inni, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2012, s. 187). Przychylając się do tych krytycznych uwag należy dodatkowo zaznaczyć, że koncepcja zawarta w powołanym wyroku SN pozostaje w sprzeczności z gwarancyjnym charakterem solidarnej odpowiedzialności wspólników spółki jawnej przewidzianym w art. 22 § 2 ksh,  stanowiącym istotę instytucji spółki jawnej  i mającym na celu wzmocnienie pozycji wierzycieli, którzy dzięki specyficznej konstrukcji prawnej tego rodzaju spółki uzyskują możliwość dodatkowego zaspokojenia, w sytuacji gdy egzekucja z majątku spółki okazuje się bezskuteczna.

Skoro zatem już z chwilą powstania zobowiązania spółki powstaje odpowiedzialność wspólnika, który odpowiada za zobowiązania spółki bez ograniczenia całym swoim majątkiem, solidarnie z pozostałymi wspólnikami i wraz ze spółką, to należy stwierdzić, że jednocześnie uzyskuje on z mocy prawa  status dłużnika prawnego wobec wierzyciela spółki. W konsekwencji wspólnik spółki jawnej staje się też dłużnikiem w rozumieniu   art. 527   k.c. i może być w  stosunku do niego skutecznie wniesiona  skarga paulińska (por. wyrok SN z dnia 29 listopada 2006 roku, II CSK 250/06, LEX nr 224609). 

Wobec powyższego prawidłowo Sąd Rejonowy przyjął, że E i M   jako wspólnicy spółki, już w dacie powstania zobowiązania spółki tj. jak wskazuje treść nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie VIII GNc  /08 Sądu Rejonowego w B, najpóźniej w dniu   2008 roku stali się dłużnikami powódki i byli nimi również w dacie dokonania  darowizny  na rzecz pozwanej,  w dniu   2009 roku. 

    W ocenie Sądu Okręgowego za całkowicie nietrafne należy też uznać pozostałe zarzuty podnoszone przez skarżącą, a odnoszące się do naruszenia zaskarżonym orzeczeniem przepisów prawa materialnego tj. art. 527 § 1 – 3 k.c. i art. 528 k.c. Należy zaznaczyć, że w związku z tym, że stanowisko pozwanej  opierało się  na z gruntu niesłusznym założeniu co do  braku statusu E i M jako dłużników powódki, nie zasługiwały na uwzględnienie argumenty skarżącej w zakresie niespełnienia w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy przesłanek skargi paulińskiej. Sąd Rejonowy szczegółowo i wszechstronnie  przeanalizował materiał dowodowy pod tym kątem i trafnie uznał, że w przedmiotowej sprawie wystąpiły warunki do uznania czynności prawnej  objętej aktem notarialnym Rep A  /2009 za bezskuteczną wobec powódki. Dokonaną w tym zakresie ocenę Sąd Okręgowy w pełni aprobuje.

   Z tych samych względów nie można też zgodzić się z twierdzeniem skarżącej co do rzekomej sprzeczności zaskarżonego orzeczenia z  art. 28 k.s.h. Należy zaznaczyć, że powyższy przepis odnoszący się do istoty majątku spółki jawnej nie znajduje bezpośredniego zastosowania w okolicznościach niniejszej  sprawy, a przeprowadzona przez Sąd Rejonowy ocena prawna nie zawiera wniosku jakoby majątek osobisty wspólników spółki jawnej stanowił majątek spółki. W związku z tym, że to E i M zostali uznani w rozumieniu art. 527 k.c. za dłużników powódki, to prawidłowo Sąd I instancji uznał, że  dokonanie przez nich nieodpłatnej czynności prawnej, której przedmiotem był lokal stanowiący ich majątek wspólny, spowodowało pokrzywdzenie wierzyciela. 

Zdaniem Sądu Okręgowego całkowicie bezzasadny był również zarzut naruszenia art. 7781 k.p.c. Nie można zgodzić się z wadliwą interpretacją  powyższego przepisu zaprezentowaną w apelacji, zgodnie z którą, to nadanie klauzuli wykonalności tytułowi egzekucyjnemu wydanemu przeciwko spółce jawnej przeciwko wspólnikowi tej spółki stanowi moment, z którym powstaje solidarna odpowiedzialność wspólnika za zobowiązania spółki. Takiemu rozumowaniu przeczy zarówno literalne brzmienie przepisu, jak i zaprezentowane wyżej wnioski w zakresie wykładni przepisów art. 22 § 2 k.s.h. i art. 31§2 k.s.h. co do solidarnej odpowiedzialności wspólnika spółki jawnej, która powstaje w chwili powstania zobowiązania spółki jawnej. Poza tym oczywiste jest, czego nie zauważa skarżąca, że interpretacja treści przepisu art. 7781 k.p.c. nie może stanowić punktu odniesienia dla ustalenia momentu powstania odpowiedzialności wspólnika spółki jawnej, z uwagi na to, że przepis ten  dotyczy dochodzenia roszczeń przeciwko wspólnikowi takiej spółki.

   Nie zasługiwał też na aprobatę zarzut skarżącej wskazujący na dokonanie przez Sąd Rejonowy dowolnej oceny materiału dowodowego. Należy zauważyć, że skuteczne postawienie zarzutu nieprawidłowego zastosowania art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania, lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze  poszczególnych dowodów oraz ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z 6.11.1998 r., II CKN 4/98, niepubl., także orzeczenie Sądu Najwyższego z 10.04.2000 r., V CKN 17/2000, OSNC 2000/10/189 i z 5.08.1999 r., II UKN 76/99, OSNAPiUS 2000/19/732).  Należy zaznaczyć, że skarżąca powyższym wymaganiom nie sprostała. Poza ogólnikowym stwierdzeniem o naruszeniu przepisu art. 233 k.p.c.,  stanowisko skarżącej  w tym zakresie  nie zostało bliżej uargumentowane. W szczególności pozwana nie wskazała,  na czym  konkretnie polega  zarzucany brak wszechstronnej, a jedynie pobieżnej  oceny materiału dowodowego, jak też jakich błędów, wynikających z braku stosowania reguł logicznego rozumowania  i doświadczenia życiowego, dopuścił się Sąd I instancji dokonując ustaleń faktycznych.   

            

  Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy na mocy art. 385 k.p.c. oddalił apelację pozwanej jako pozbawioną uzasadnionych podstaw (pkt I wyroku). 

W punkcie II wyroku Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i art. 99 k.p.c. w zw. z  art. 391 § 1 k.p.c., § 2, 4, 6 pkt 5, 13 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.). 

skarga pauliańska przeciwko wspólnikom 

adwokat Białystok prowadzenie spraw o zapłatę 

radca prawny Białystok cennik usług w sprawach cywilnych