Aktualności

Sygn. akt  II Co /17


POSTANOWIENIE

Dnia 19 stycznia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Białymstoku II Wydział Cywilny Sekcja Egzekucyjna
w składzie następującym:
Przewodnicząca: referendarz sądowy M G
po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2018  roku  w Białymstoku na posiedzeniu niejawnym
sprawy egzekucyjnej
sprawy z wniosku wierzyciela E Spółka jawna P J – C O i M spółki jawnej w N
przeciwko dłużnikowi Z S
na skutek skargi dłużnika na postanowienia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Olsztynie M N z dnia 25 października 2017 roku o umorzeniu postępowania egzekucyjnego Km /17

postanawia:
1.    na mocy art. 759 § 2 k.p.c. zmienić postanowienie Komornika Sądowego w Olsztynie M N z dnia 25 października 2017 roku o umorzeniu postępowania egzekucyjnego Km xx/17 w ten sposób, że w punkcie 3 wyeliminować z ustalonych w nim kosztów opłatę za poszukiwanie majątku dłużnika w wysokości 57,51 złotych;
2.    zmienić postanowienie Komornika Sądowego w Olsztynie M N z dnia 25 października 2017 roku o umorzeniu postępowania egzekucyjnego Km xx/17 w zakresie ustalenia kosztów postępowania w punkcie 3 w ten sposób, że:
a)    ustalić wysokość opłaty stosunkowej na kwotę 1027,27 złotych (jeden tysiąc dwadzieścia siedem złotych dwadzieścia siedem groszy);
b)    wyeliminować kwotę 640,58 złotych tytułem podatku od towarów i usług;
c)    ustalić łączne koszty postępowania na kwotę 1200 (jeden tysiąc dwieście) złotych.
3.    oddalić skargę w pozostałym zakresie.
4.    zasądzić od wierzyciela E Spółka jawna P J – C O i M spółki jawnej w N na rzecz dłużnika Z S kwotę 98,50 złotych (dziewięćdziesiąt osiem złotych pięćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 48,50 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE


Dłużnik Z P S wniósł skargę na czynność Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Olsztynie M N w postaci postanowienia z dnia 25 października 2017 roku o umorzeniu postępowania egzekucyjnego Km xx/17 zaskarżając je w części tj.:
    w punkcie 2 w zakresie przyznania wierzycielowi kosztów zastępstwa procesowego,
    w punkcie 3 co do ustalonej opłaty stosunkowej oraz doliczenia podatku VAT od opłaty,
    w zakresie ustalenia obowiązku pobrania od dłużnika dodatkowej kwoty 1491,81 złotych.
Dłużnik zarzucił zaskarżonemu postanowieniu naruszenie przepisów prawa procesowego, co miało wpływ na treść postanowienia tj.
    art. 770 k.p.c. przez przyznanie pełnomocnikowi wierzyciela kosztów zastępstwa w egzekucji, pomimo że doszło do umorzenia egzekucji na wniosek wierzyciela,
    art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędne ustalenie, że dłużnik na etapie przedegzekucyjnym odmawiał zapłaty, podczas gdy niespełnienie świadczenia związane było z sytuacją majątkową dłużnika, a nie z jego celowym działaniem,
    art. 49 ust. 1 i nast. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku o komornikach sądowych i egzekucji (dalej: u.k.s.e.) poprzez pobranie opłaty w wysokości 15% od należności wpłaconej dobrowolnie bezpośrednio komornikowi, podczas gdy zgodnie z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 czerwca 2017 roku w sprawie P 63/14 jest to niekonstytucyjne, oraz poprzez pobranie opłaty w wysokości 15% od dobrowolnej wpłaty na rzecz wierzyciela, podczas gdy opłata ta powinna wynosić 5%.
    
Dłużnik wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w części przez obniżenie opłaty stosunkowej do 5% faktycznej kwoty zadłużenia, uchylenie rozstrzygnięcia o podatku VAT od naliczonych opłat oraz uchylenie rozstrzygnięcia o kosztach zastępstwa w egzekucji i zobowiązanie organu do zwrotu nadpłaconych przez dłużnika kosztów, a także o zasądzenie od wierzyciela na rzecz dłużnika kosztów sądowych i kosztów zastępstwa procesowego.


W uzasadnieniu skargi dłużnik podniósł, że umorzenie egzekucji na wniosek wierzyciela powoduje uchylenie wydanego w toku postępowania postanowienia o przyznaniu wierzycielowi od dłużnika kosztów zastępstwa prawnego. Zdaniem dłużnika, Komornik nie mógł wydać postanowienia o ustaleniu kosztów zastępstwa procesowego w zaskarżonym postanowieniu, wobec czego przekazanie kosztów zastępstwa wierzycielowi jest nieuprawnione. Dłużnik powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego wskazał, że Komornik niezasadnie doliczył do ustalonych opłat egzekucyjnych podatek VAT. Ponadto podniósł, że w sprawie nie zachodziły podstawy do ustalenia opłaty egzekucyjnej w stawce 15%, gdyż wszystkie wpłaty dłużnika w toku egzekucji były czynione dobrowolnie na konto Komornika.

W uzasadnieniu zaskarżonej czynności Komornik Sądowy M N podniósł, że zgodnie z art. 770 k.p.c. koszty zastępstwa procesowego ściąga się wraz z egzekwowanym roszczeniem, zaś ustala się je i obciąża dłużnika postanowieniem wydawanym na koniec postępowania. Komornik wskazał, że wbrew twierdzeniom skarżącego, w toku postępowania nie zostało wydane postanowienie o ustaleniu kosztów zastępstwa procesowego, lecz koszty te zostały ustalone dopiero w postanowieniu kończącym postępowanie egzekucyjne i nie zaistniała nadpłata w tym zakresie. W odniesieniu do zarzutu nieprawidłowego ustalenia wysokości opłaty stosunkowej Komornik stwierdził, że w sprawie zachodziły podstawy do ustalenia opłaty w stawce 15% wyegzekwowanego świadczenia. Komornik powołał się na orzecznictwo Sądów Okręgowych i Sądów Rejonowych oraz na poglądy wyrażane w piśmiennictwie, zgodnie z którymi świadczenie spełnione w trakcie postępowania egzekucyjnego nie nosi znamion dobrowolności, gdyż jest konsekwencją wszczęcia i prowadzenia egzekucji. Opłata w stawce 5% może być pobierana jedynie od świadczenia, którego wierzyciel nie otrzymał, a świadczenie zapłacone bezpośrednio wierzycielowi w toku egzekucji powinno być traktowane jako świadczenie wyegzekwowane. Komornik wskazał, że opłata stosunkowa nie została podwyższona o kwotę podatku VAT, gdyż ustalona wysokość kwoty podatku VAT zawiera się w kwocie opłaty stosunkowej. Komornik wniósł o oddalenie skargi jako bezzasadnej. W piśmie z dnia 10 stycznia 2018 roku, stanowiącym odpowiedź na wezwanie Sądu, Komornik wyjaśnił, że sposób rozliczenia poszczególnych kwot został wskazany w karcie rozliczeniowej, zaś opłata stosunkowa ustalona zaskarżonym postanowieniem stanowi sumę opłat stosunkowych obliczonych od wpłat dłużnika oraz od kwoty, którą dłużnik zapłacił bezpośrednio wierzycielowi.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Olsztynie M N wszczął postępowanie egzekucyjne Km xx/17 przeciwko dłużnikowi Z S na skutek wniosku wierzyciela E Spółka jawna w  N z dnia 7 lutego 2017 roku. Wierzyciel przedstawił tytuł wykonawczy w postaci nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 5 października 2016 roku w sprawie VIII GNc /16. Wierzyciel wniósł o wyegzekwowanie:

    należności głównej w wysokości 14621,60 złotych wraz z odsetkami wskazanymi w tytule wykonawczym, tj. odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwoty 9142,56 złotych od dnia 11 maja 2016 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 5479,04 złotych od dnia 23 maja 2016 roku do dnia zapłaty,
    kwoty 3800 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu,
    kwoty 120 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania klauzulowego.

Wierzyciel był w postępowaniu egzekucyjnym reprezentowany przez adwokata oraz wniósł o zasądzenie i wyegzekwowanie kosztów zastępstwa procesowego w egzekucji (wniosek k. 1-3, tytuł wykonawczy k. 4, pełnomocnictwo k. 5 akt Km xx/17)..

W toku postępowania Komornik podjął szereg czynności, tj. uzyskanie informacji o danych osobowych dłużnika oraz o pojazdach i nieruchomościach dłużnika, zajęcia wierzytelności dłużnika, rachunków bankowych dłużnika oraz zajęcia ruchomości dłużnika (akta Km xx/17).

Dłużnik Z S wpłacił na konto Komornika w dniach od 24 lutego 2017 roku do 22 września 2017 roku łącznie kwotę 14481,36 złotych (karta rozliczeniowa w aktach Km xx/17).

Komornik Sądowy rozdysponował kwotę 14481,36 złotych wpłaconą przez dłużnika w następujący sposób:
    2296,98 złotych tytułem opłaty egzekucyjnej, w tym 1514,74 złotych opłaty stosunkowej na podstawie art. 49 ust. 1 u.k.s.e. i 782,24 złotych opłaty na podstawie art. 53a u.k.s.e.,
    82,14 złotych na pokrycie wydatków,
    10673,93 złotych wypłacono wierzycielowi tytułem egzekwowanej należności oraz 900 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w egzekucji,
    528,31 złotych tytułem podatku VAT (karta rozliczeniowa w aktach Km xx/17).

Pismem z dnia pełnomocnik wierzyciela wniósł o umorzenie postępowania egzekucyjnego co do należności głównej, odsetek, kosztów procesu, kosztów zastępstwa procesowego, kosztów zastępstwa w egzekucji oraz kosztów postępowania klauzulowego, wskazując, że należności te zostały zapłacone bezpośrednio na konto kancelarii (pismo pełnomocnika wierzyciela k. 94 akt Km xx/17).

Postanowieniem z dnia 25 października 2017 roku Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Olsztynie M N postanowił:
    w punkcie 1 umorzyć postępowanie egzekucyjne na podstawie art. 825 pkt 1 k.p.c.,
    w punkcie 2 przyznać wierzycielowi koszty zastępstwa w postępowaniu egzekucyjnym w kwocie 900 złotych,
    w punkcie 3 ustalić koszty postępowania egzekucyjnego w sprawie w łącznej wysokości 3598,41 złotych (w tym: 54,69 złotych kosztów uzyskiwania informacji, 114,32 złotych kosztów doręczeń korespondencji, 57,51 złotych tytułem opłaty za poszukiwanie majątku dłużnika z art. 53a ust. 1 u.k.s.e., 3,72 złotych kosztów zajęcia wierzytelności z rachunku bankowego, 2727,59 złotych opłaty stosunkowej z art. 49 ust. 1 u.k.s.e. oraz 640,58 złotych podatku VAT) i obciążyć nimi dłużnika.
    
W uzasadnieniu postanowienia Komornik wskazał, że koszty zostały zapłacone do kwoty 2106,60 złotych, a do zapłaty pozostała kwota 1491,81 złotych.

Skarga dłużnika jest zasadna w części.

W myśl art. 770 k.p.c. dłużnik zwraca wierzycielowi koszty niezbędne do celowego przeprowadzenia egzekucji, w tym koszty poszukiwania majątku dłużnika. Koszty ściąga się wraz z egzekwowanym roszczeniem. Koszty egzekucji ustala postanowieniem komornik, jeżeli przeprowadzenie egzekucji należy do niego. Przepis ten wyraża zasadę odpowiedzialności dłużnika za koszty celowo wszczętej egzekucji oraz statuuje zasadę unifikacji kosztów postępowania. Koszty zastępstwa procesowego poniesione przez wierzyciela wchodzą w skład kosztów niezbędnych do celowego przeprowadzenia egzekucji.

Zasadą jest, że komornik sądowy w toku postępowania egzekucyjnego określa wysokość przewidywanych kosztów postępowania w wezwaniu do zapłaty należności kierowanym do dłużnika przy wszczęciu egzekucji oraz w pismach kierowanych do innych podmiotów w związku z dokonywanymi czynnościami egzekucyjnymi, jak np. zajęcie rachunku bankowego dłużnika. Komornik zgodnie z zasadą unifikacji kosztów postępowania może powiększyć egzekwowaną należność o wysokość przewidywanych kosztów postępowania i tym samym ściągnąć koszty wraz z dochodzonym roszczeniem. Ściągnięcie jest czynnością faktyczną, nie wymagającą wydania odrębnego postanowienia przez komornika, której zakres wyznaczony jest w przepisach oznaczających wysokość opłat egzekucyjnych, zaliczek czy opłat za czynności profesjonalnych pełnomocników (uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia z dnia 13 lipca 2011 roku w sprawie III CZP 37/11). Dopiero po zakończeniu egzekucji lub w razie konieczności umorzenia postępowania, komornik powinien wydać postanowienie o ustaleniu kosztów postępowania, w którym rozstrzygnie o obowiązku ich zwrotu.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego - z dnia 8 marca 2013 roku w sprawie III CZP 1/13 ostateczne rozliczenie kosztu egzekucji następuje w postanowieniu przewidzianym w art. 770 k.p.c., w końcowej fazie egzekucji, kiedy możliwe jest całościowe rozliczenie, w tym ocena nakładu pracy pełnomocnika, którego koszty wchodzą w skład kosztów egzekucji. Na tym etapie dopiero jest możliwe prawidłowe oznaczenie stawki wynagrodzenia, wiadomo bowiem, jaki sposób egzekucji został skutecznie wdrożony i jakich nakładów pracy pełnomocnika wymagało postępowanie. W postanowieniu wydanym na podstawie art. 770 k.p.c. powinny zostać uwzględnione koszty egzekucji poniesione przez wierzyciela i komornika, ustalić też w nim należy w jakim zakresie koszty te zostały ściągnięte od dłużnika, a także którą ze stron koszty te obciążają przy zastosowaniu kryterium celowości wszczęcia i przeprowadzenia egzekucji, a także przy odpowiednim zastosowaniu art. 98 - 110 k.p.c. w zw. z 13 § 2 k.p.c. Ocena następuje według stanu istniejącego w chwili ukończenia postępowania lub jego umorzenia.

Odnosząc powyższe rozważania do realiów niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że Komornik Sądowy prawidłowo ustalił koszty zastępstwa procesowego w egzekucji w punkcie 2 zaskarżonego postanowienia. Jak wskazano wcześniej, koszty te mogą zostać ściągnięte wraz z egzekwowanym roszczeniem i przekazane wierzycielowi w toku postępowania, lecz ich ostateczne ustalenie i rozliczenie powinno nastąpić po zakończeniu postępowania egzekucyjnego. Zarzut dłużnika dotyczący nieprawidłowego przyznania wierzycielowi kosztów zastępstwa procesowego jest zatem niezasadny. Koszty zastępstwa procesowego wchodzą w skład kosztów postępowania egzekucyjnego i dzielą ich los, tj. jeśli w sprawie istnieją podstawy obciążenia dłużnika kosztami postępowania egzekucyjnego, zasadne jest także obciążenie go kosztami zastępstwa procesowego wierzyciela. Okoliczność, że postępowanie egzekucyjne zostało zakończone poprzez umorzenie na wniosek wierzyciela nie wyłącza odpowiedzialności dłużnika za koszty postępowania ani nie pozbawia wierzyciela prawa do zwrotu poniesionych kosztów zastępstwa procesowego.

Komornik ustalił stawkę wynagrodzenia pełnomocnika wierzyciela w oparciu o § 8 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2017 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (dalej: rozporządzenie). Zgodnie z tym przepisem, stawka minimalna w sprawie egzekucyjnej przy egzekucji z nieruchomości wynosi 50% stawki obliczonej na podstawie § 2, a przy egzekucji innego rodzaju 25% tej stawki. Egzekwowana w sprawie należność wynosiła 20545,27 złotych, a więc mieściła się w przedziale określonym w § 2 pkt 5 rozporządzenia, zgodnie z którym stawka minimalna wynosi 3600 złotych. W przedmiotowej sprawie nie była prowadzona egzekucja z nieruchomości. Komornik przyznał zatem wierzycielowi koszty zastępstwa procesowego w prawidłowej wysokości 900 złotych. Skarga dłużnika w tym zakresie podlegała zatem oddaleniu jako bezzasadna, o czym orzeczono w punkcie 3 sentencji postanowienia.

Zgodnie z art. 49 ust. 1 u.k.s.e. w sprawach o egzekucję świadczeń pieniężnych komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 15% wartości wyegzekwowanego świadczenia, jednak nie niższej niż 1/10 i nie wyższej niż trzydziestokrotna wysokość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego. Jednakże w przypadku wyegzekwowania świadczenia wskutek skierowania egzekucji do wierzytelności z rachunku bankowego, wynagrodzenia za pracę, świadczenia z ubezpieczenia społecznego jak również wypłacanych na podstawie przepisów o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, zasiłku dla bezrobotnych, dodatku aktywizacyjnego, stypendium oraz dodatku szkoleniowego, komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 8% wartości wyegzekwowanego świadczenia, jednak nie niższej niż 1/20 i nie wyższej niż dziesięciokrotna wysokość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego. Natomiast w myśl art. 49 ust. 2 u.k.s.e. w sprawach o egzekucję świadczeń pieniężnych w przypadku umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela oraz na podstawie art. 824 § 1 pkt 4 k.p.c. komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową w wysokości 5% wartości świadczenia pozostałego do wyegzekwowania, jednak nie niższej niż 1/20 i nie wyższej niż dziesięciokrotna wysokość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego.

Stawki opłaty egzekucyjnej zostały zróżnicowane ze względu na sposób egzekucji, który doprowadził do wyegzekwowania świadczenia oraz podstawę zakończenia postępowania egzekucyjnego. W dotychczasowym orzecznictwie utrwalił się pogląd, że umorzenie postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela, niezależnie od jego motywacji, a więc również w sytuacji, gdy dłużnik spłacił należność bezpośrednio do rąk wierzyciela, daje podstawę do ustalenia opłaty w stawce 5% świadczenia pozostałego do wyegzekwowania w oparciu o art. 49 ust. 2 u.k.s.e. (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 29 października 2009 roku w sprawie III CZP 82/09). Natomiast świadczenie spłacone w toku egzekucji na konto Komornika jest uznawane za świadczenie wyegzekwowane i skutkuje ustaleniem opłaty w wysokości 15% wyegzekwowanego świadczenia na podstawie art. 49 ust. 1 u.k.s.e.

Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 28 czerwca 2017 roku w sprawie P 63/14 orzekł, że art. 49 ust. 1 zdanie pierwsze u.k.s.e. w zakresie, w jakim przewiduje pobranie od kwot wpłaconych przez dłużnika bezpośrednio komornikowi opłaty stosunkowej w wysokości 15% wartości wyegzekwowanego świadczenia, jednak nie niższej niż 1/10 i nie wyższej niż trzydziestokrotna wysokość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego, jest niezgodny z zasadą poprawnej legislacji wywodzoną z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz z art. 32 ust. 1 Konstytucji. Trybunał stwierdził, że sytuacja faktyczna i prawna dłużnika, który po wszczęciu egzekucji spełnił świadczenie przez wpłatę dokonaną do rąk komornika, oraz dłużnika, który w takiej sytuacji świadczył bezpośrednio wierzycielowi, wykazuje liczne podobieństwa. Podmioty te są uczestnikami postępowania egzekucyjnego, zobowiązanymi do spełnienia świadczenia określonego w tytule wykonawczym. Do spełnienia przez nich świadczenia dochodzi nie bezpośrednio na skutek skierowania egzekucji do określonych składników ich majątku, lecz w wyniku jego uiszczenia po wszczęciu postępowania egzekucyjnego. Cechą wspólną uzasadniającą równe traktowanie tych podmiotów w świetle przepisów o opłatach egzekucyjnych jest podjęcie działania zgodnego z treścią tytułu wykonawczego, tj. spełnienie świadczenia. Wynikające z z art. 49 ust. 1 u.k.s.e. zróżnicowanie wysokości opłaty egzekucyjnej obciążającej dłużnika, który świadczenie spełnił do rąk komornika, w stosunku do opłaty należnej od dłużnika, który w takiej sytuacji świadczył bezpośrednio wierzycielowi, nie tylko jest nieuzasadnione w świetle treści i celu ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, lecz także - z uwagi na 3-krotną różnicę w stawce pobieranej opłaty stosunkowej - oczywiście nieproporcjonalne. Ponadto nie pozostaje w związku z żadnymi wartościami, zasadami lub normami konstytucyjnymi, które mogłyby uzasadniać różnicowanie wysokości opłaty egzekucyjnej. Trybunał uznał, że obciążenie dłużnika spełniającego świadczenie dobrowolnie do rąk komornika opłatą przewidzianą w art. 49 ust. 1 u.k.s.e. jest sprzeczne z konstytucyjnymi zasadami równości i poprawnej legislacji.

Dłużnik Z S wpłacił część egzekwowanej przez Komornika należności bezpośrednio na konto Komornika. W zaskarżonym postanowieniu Komornik ustalił wysokość opłaty egzekucyjnej na podstawie art. 49 ust. 1 u.k.s.e. w wysokości 15% świadczenia uiszczonego przez dłużnika. W konsekwencji uznania art. 49 ust. 1 u.k.s.e. za niezgodny z Konstytucją w zakresie w jakim został zastosowany w niniejszej sprawie, należało obniżyć opłatę ustaloną przez Komornika. Zgodnie ze stanowiskiem Trybunału sytuacja dłużnika spełniającego świadczenie do rąk komornika jest najbardziej zbliżona do pozycji dłużnika, który dokonał spłaty bezpośrednio wierzycielowi. W przedmiotowej sprawie, zasadne jest zatem ustalenie opłaty stosunkowej z zastosowaniem art. 49 ust. 2 u.k.s.e. per analogiam.

Komornik Sądowy wskazał, że ustalił opłatę stosunkową w stawce 15% również od tej części należności, którą dłużnik zapłacił bezpośrednio wierzycielowi, gdyż świadczenie to należy traktować jako wyegzekwowane. Z argumentacją Komornika w tym zakresie nie sposób się zgodzić. Treść art. 49 ust. 2 u.k.s.e. nie pozostawia wątpliwości, że w przypadku umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela zastosowanie ma opłata stosunkowa w stawce 5% od świadczenia pozostałego do wyegzekwowania. Przepis ten nie przewiduje żadnych wyjątków w stosowaniu stawki 5%, ani nie warunkuje wysokości opłaty od przyczyny złożenia przez wierzyciela wniosku o umorzenie postępowania. Prowadzi to do wniosku, że w przypadku umorzenia postępowania na wniosek wierzyciela, niezależnie od tego czy świadczenie zostało faktycznie spełnione, opłata stosunkowa powinna wynieść 5% świadczenia pozostałego do wyegzekwowania, tj. świadczenia, które nie zostało wyegzekwowane przez komornika.

Jak wynika z karty rozliczeniowej, Komornik doliczył do pobranej od dłużnika opłaty egzekucyjnej podatek VAT. Sąd Najwyższy w uchwale składu 7 sędziów z dnia 27 lipca 2017 roku w sprawie III CZP 97/16 uznał, że komornik sądowy nie może podwyższyć opłaty egzekucyjnej, pobieranej na podstawie art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku o komornikach sądowych i egzekucji (dalej: u.k.s.e.) o podatek od towarów i usług. Podzielając ten pogląd, Sąd ustalił wysokość opłaty egzekucyjnej bez jej powiększenia o podatek VAT oraz wyeliminował z punktu 3 zaskarżonego postanowienia podatek od towarów i usług w kwocie 640,58 złotych, orzekając o tym w punkcie 2 lit. b sentencji.

Dodatkowo należy zauważyć, że w sprawie brak jest podstaw do ustalenia opłaty za poszukiwanie i odnalezienie majątku dłużnika. W ocenie Sądu, pomimo że kwestia ta nie została objęta skargą dłużnika, zachodzi potrzeba zmiany postanowienie Komornika w tym zakresie na podstawie art. 759 § 2 k.p.c.

Zgodnie z art. 53a ust. 1 u.k.s.e. opłatę stałą w wysokości 2% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego komornik pobiera od wierzyciela w przypadku otrzymania zlecenia poszukiwania majątku dłużnika w trybie art. 8012 k.p.c. W razie nieuiszczenia opłaty w terminie 7 dni od otrzymania wezwania komornik zwraca wniosek zawierający zlecenie. W oparciu o art. 53a ust. 2 u.k.s.e. w związku z odnalezieniem majątku dłużnika komornik pobiera opłatę stałą w wysokości 5% szacunkowej wartości tego majątku, nie więcej jednak niż 100% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego, przy czym opłata ta ulega zmniejszeniu o kwotę opłaty pobranej na podstawie ust. 1. Analiza treści tego przepisu nie pozostawia zatem wątpliwości, że opłatę za poszukiwanie i odnalezienie majątku dłużnika komornik może pobrać jedynie w przypadku, gdy wierzyciel zlecił komornikowi poszukiwanie majątku na podstawie art. 8012 k.p.c. W niniejszej sprawie brak takiego zlecenia, wobec czego niedopuszczalne jest obciążenie dłużnika opłatą z art. 53a u.k.s.e.

Z tych względów, orzekając w punkcie 1 sentencji postanowienia, Sąd zmienił przedmiotowe postanowienie Komornika poprzez wyeliminowanie z ustalonych kosztów postępowania egzekucyjnego opłaty za poszukiwanie majątku dłużnika.

Mając na uwadze powyższe rozważania, koszty postępowania egzekucyjnego należało obliczyć w następujący sposób:

Ustalenie należności podlegających ściągnięciu przez Komornika:
1.    Egzekwowana należność na dzień 23 października 2017 roku, tj. złożenia przez wierzyciela wniosku o umorzenie postępowania egzekucyjnego, wyniosła łącznie 20545,27 złotych, w tym:
    należność główna – 14621,60 złotych,
    odsetki za opóźnienie w transakcjach handlowych obliczone zgodnie z tytułem wykonawczym – 2003,67 złotych,
    koszty procesu – 3800 złotych,
    koszty uzyskania klauzuli wykonalności – 120 złotych.
2.    Koszty postępowania egzekucyjnego:
    wydatki gotówkowe w sprawie - 172,73 złotych;
    koszty zastępstwa w egzekucji - 900 złotych.

Dłużnik wpłacił na konto Komornika kwotę 14481,36 złotych, którą należało rozliczyć w następujący sposób:
    900 złotych kosztów zastępstwa procesowego w egzekucji należnych wierzycielowi,
    172,73 złotych na pokrycie wydatków gotówkowych,
    12770,12 złotych wyegzekwowane świadczenie do przekazania wierzycielowi,
    638,51 złotych opłaty stosunkowej w stawce 5%.
Świadczenie pozostałe do wyegzekwowania na dzień złożenia przez wierzyciela wniosku o umorzenie postępowania wynosiło 7775,15 złotych (20545,27 – 12770,12 = 7775,15).
Opłata stosunkowa w oparciu o art. 49 ust. 2 u.k.s.e. wynosi 388,76 złotych (7775,15 x 5% = 388,76).

Opłata egzekucyjna łącznie wynosi 1027,27 złotych (638,51 +388,76 =1027,27).
Koszty postępowania egzekucyjnego łącznie wynoszą 1200 złotych (1027,27 opłaty + 172,73 wydatków = 1200).

Z uwagi na powyższe, na podstawie przywołanych przepisów, Sąd orzekając w punkcie 2 sentencji, zmienił punkt 3 zaskarżonego postanowienia ustalając koszty postępowania egzekucyjnego na łączną kwotę 1200 złotych, na którą składają się wydatki w kwocie 172,73 złotych i opłata egzekucyjna w kwocie 1027,27 złotych.

O kosztach postępowania wywołanego wniesieniem skargi orzeczono w punkcie 4 sentencji na podstawie art. 100 w zw. z  art. 13 § 2 k.p.c. Z uwagi na to, że skarga dłużnika została uwzględniona częściowo, kosztami sądowymi obciążono obie strony w częściach równych. Na koszty te złożyły się: opłata od skargi na czynność komornika w wysokości 100 złotych ustalona na podstawie art. 25 ust. 1 pkt 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz wynagrodzenie pełnomocnika skarżącego w kwocie 80 złotych określonej w § 8 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych..





















Sygn. akt  II Co 2290/17                         Dnia 19 stycznia 2018 roku


ZARZĄDZENIE

1.    Odnotować w repertorium Co.
2.    Odpis postanowienia doręczyć:
    pełnomocnikowi dłużnika adwokatowi S
    pełnomocnikowi wierzyciela adwokatowi
    Komornikowi Sądowemu przy Sądzie Rejonowym w Olsztynie M N.
3.    Po uprawomocnieniu się postanowienia zwrócić akta postępowania egzekucyjnego komornikowi.

prowadzenie postępowań egzekucyjnych adwokat Białystok

koszt sporządzenia skargo na komornika - pomoc prawna Białystok

porady prawne w sprawach egzekucyjnych

prawa dłużnika w postępowaniu egzekucyjnym

adwokat w Białymstoku do prowadzenie postępowania egzekucyjnego

windykacja należności