Aktualności - orzecznictwo prowadzonych spraw

Sygn. akt II Co /17


P O S T A N O W I  E N I E

                                                 Dnia  11 września 2017 roku


Sąd Rejonowy w Białymstoku Sekcja Egzekucyjne II Wydziału  Cywilnego
w składzie następującym :

              Przewodniczący :  SSR T

po rozpoznaniu w dniu 11 września 2017 roku w Białymstoku
na posiedzeniu niejawnym
sprawy egzekucyjnej z wniosku J
z udziałem A
prowadzonej przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Białymstoku D pod sygn. akt  Km /16
na skutek zawiadomienia z dnia 11 sierpnia 2017 r.
z urzędu o wydanie zarządzenia w trybie art. 759 § 2 k.p.c.  



p o s t a n o w i ł:

w trybie art. 759 § 2 k.p.c. zmienić pkt. 1 postanowienia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Białymstoku D z dnia 9 maja 2017 roku wydanego w postępowaniu egzekucyjnym o sygn. akt  Km 171/16 w ten sposób, że wyeliminować spośród ustalonych w nim kosztów postępowania egzekucyjnego podatek VAT w wysokości 76,09 zł i ustalić łączną wysokość kosztów postępowania egzekucyjnego na kwotę 445,94.




 

UZASADNIENIE

Dnia 11 sierpnia 2017 roku do Sekcji Egzekucyjnej II Wydziału Cywilnego wpłynęło pismo pełnomocnika J z wnioskiem o wydanie zarządzenia w trybie art. 759 § 2 k.p.c. Wnioskodawca wskazał, iż postanowieniem z dnia 9 maja 2017 r. Komornik ustalił koszty postępowania, w tym opłatę stałą za dokonanie spisu inwentarza – doliczając do niej podatek VAT metodą „od stu”.


Sąd zważył, co następuje:

Sąd uznał, że zachodzi potrzeba skorygowania kosztów postępowania egzekucyjnego w sprawie DK Km 171/16.

Na wstępie wymaga przypomnienia, że podstawowym celem i funkcją nadzoru judykacyjnego sprawowanego przez sąd z urzędu na podstawie art. 759 § 2 k.p.c. jest zapewnienie legalizmu w działaniach komornika, który, jako funkcjonariusz publiczny (por. art. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji, Dz.U. t.j. 2006 r., Nr 167, poz. 1191), jest uprawniony do stosowania przewidzianych w ustawie środków przymusu w celu zapewnienia wykonania orzeczeń sądowych.

Z rozpatrywanego punktu widzenia istotne są następujące kwestie: po pierwsze, że chodzi o prawomocne postanowienie komornika, które nie korzysta ze wszystkich atrybutów prawomocności, jakie przyznane zostały orzeczeniom sądu, po wtóre, że przedmiotem tego postanowienia jest ustalenie opłaty egzekucyjnej, czyli opłaty należnej samemu komornikowi za dokonanie określonych czynności egzekucyjnych, i wreszcie po trzecie, że formuła przepisu art. 759 § 2 k.p.c., uprawniająca sąd do wydawania z urzędu komornikowi zarządzeń zmierzających do zapewnienia należytego wykonania egzekucji oraz usuwania spostrzeżonych uchybień, jest na tyle pojemna i ogólna, że samo jej brzmienie nie wyłącza możliwości podjęcia przez sąd z urzędu ingerencji w treść prawomocnego postanowienia komornika ustalającego wysokość opłaty egzekucyjnej. Co więcej, należy przyjąć, że sprawowana przez sąd na podstawie tego przepisu kontrola legalności działania komornika jest w tym wypadku szczególnie uzasadniona. Wydane przez niego postanowienie o ustaleniu opłaty egzekucyjnej przesądza bowiem o wysokości należnego mu wynagrodzenia za dokonane czynności egzekucyjne. Jest to zatem, przewidziany w ustawie ze względów pragmatycznych, wyjątek od zasady niedopuszczalności orzekania w kwestii dotykającej własnego interesu. Już więc z tej przyczyny nie powinno się pozostawiać tego rozstrzygnięcia tylko kontroli samych stron postępowania egzekucyjnego w drodze uprawnienia do wniesienia przez nie skargi, ale należy objąć treść tego postanowienia nadzorem judykacyjnym, sprawowanym przez sąd z urzędu na podstawie art. 759 § 2 k.p.c. Nie wolno bowiem tolerować sytuacji, w której komornik dokonuje błędnej wykładni przepisów o kosztach na swoją korzyść i ze szkoda dla stron, a następnie broni się przed poddaniem tej kwestii nadzorowi sądu zarzutem prawomocności swojego postanowienia. Akurat w tym przedmiocie należy więc bez wątpienia dać zdecydowany prymat zasadzie legalności działania komornika przed zasadą vigilantibus iura scripta sunt, powoływaną, jako istotny argument, przez przeciwników szerokiego rozumienia zakresu nadzoru judykacyjnego sądu sprawowanego nad komornikiem na podstawie art. 759 § 2 k.p.c. Zasada związania prawomocnymi orzeczeniami dotyczy orzeczeń sądowych i nie można stosować jej mechanicznie do postanowień komornika (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 19 kwietnia 2007 r., sygn. akt III CZP 16/07).

Dnia 27 lipca 2017 r., w sprawie o sygn. akt III CZP 97/16, Sąd Najwyższy w składzie 7 sędziów podjął uchwałę, zgodnie z którą komornik sądowy nie może podwyższyć opłaty egzekucyjnej, pobieranej na podstawie art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.                         o komornikach sądowych i egzekucji (jedn. tekst: Dz.U. z 2016 r., poz. 1138 ze zm.),                             o podatek od towarów i usług (uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 27 lipca 2017 r., sygn. III CZP 97/16).

Powyższe pozostaje spójne z wcześniejszym rozstrzygnięciem Sądu Najwyższego podjętym dnia 7 lipca 2016 r. (uchwała Sądu Najwyższego sygn. III CZP 34/16). Rozpoznając zagadnienie prawne przedstawione w toku postępowania toczącego się przed Sądem Okręgowym w Białymstoku w sprawie o sygn. II Cz 218/16 o treści: „Czy komornik sądowy określając wysokość kosztów postępowania egzekucyjnego uprawniony jest do powiększenia opłaty egzekucyjnej, ustalonej na podstawie ustawy z dnia 29.08.1997 r.                     o komornikach sądowych i egzekucji, o kwotę podatku VAT?”, Sąd Najwyższy stanął                                na stanowisku, że komornik sądowy, określając wysokość kosztów postępowania egzekucyjnego, nie może podwyższyć opłaty egzekucyjnej, ustalonej na podstawie art. 49 ust. 1 i 2  ustawy z dnia 29.08.1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji, o stawkę podatku              od towarów i usług.

Co prawda ww. orzeczenia Sądu Najwyższego odnoszą się do opłaty stosunkowej, to jednak brak jest podstaw, aby w ramach jednego sytemu prawa odrębnie traktować opłaty stałe i stosunkowe. Nie można tracić z pola widzenia i tego, że Sąd Najwyższy wydając ww. rozstrzygnięcia związany był pytaniami prawnymi – które opłaty stałej nie obejmowały.

Za stosowaniem ww. uchwał Sądu Najwyższego również do opłat stałych wypowiedział się także Sąd Okręgowy w Białymstoku wydając rozstrzygnięcie w sprawie II Cz 400/17.     

Podzielając pogląd przedstawiony w ww. uchwałach Sądu Najwyższego Sąd orzekający w niniejszej sprawie prezentuje stanowisko, że doliczenie podatku VAT w stawce 23% do opłaty stałej nie znajduje oparcia w obowiązujących aktualnie przepisach prawa. W związku z tym należało zmienić  zaskarżone postanowienie uznając, że podatek od towarów i usług w stawce 23% mieści się w kwocie opłaty egzekucyjnej ustalonej przez Komornika. Powyższe skutkowało koniecznością skorygowania łącznej wysokości kosztów egzekucyjnych. 

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.



Sygn. akt II Co /17

Zarządzenie


1.    Odpis postanowienia doręczyć: uczestnikowi A i Komornikowi (z pouczeniem o zażaleniu),
2.    Odpis postanowienia doręczyć (bez pouczenia) pełnomocnikowi wnioskodawcy – adw. S.
3.    Po uprawomocnieniu się postanowienia odpis prawomocnego postanowienia przekazać Komornikowi.
4.    Po uprawomocnieniu się postanowienia zwrócić akta SR w/m sygn. II Ns /12 (wraz ze znajdującymi się w nich aktami Km).

Dnia 11 września 2017 roku
                                    

zaskarżenie postanowienia komornika o kosztach

udział adwokata w postępowaniu egzekucyjnym

koszty adwokackie w postępowaniu komorniczym