Aktualności

Sygn. akt XI C 1484/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 października 2016 r.

Sąd Rejonowy w Białymstoku XI Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący:    SSR Anna Kochanowska
Protokolant:        Magdalena Ponciło

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 października 2016 r. w Białymstoku
sprawy z powództwa GODebt 1 Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego w Warszawie
przeciwko AA Barbarze XXa
o zapłatę





I.    Oddala powództwo w całości.
II.    zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1.217 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.



UZASADNIENIE
Powód GODebt 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w Warszawie wniósł przed Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie pozew z żądaniem zasądzenia od pozwanej AAy Barbary XXa kwoty 6.635,72 złotych z tytułu umowy kredytu wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 11 lipca 2012 roku do dnia zapłaty. Wniósł także o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podniósł, że pozwana w dniu 31 lipca 2006 roku zawarła z pierwotnym wierzycielem – Bankiem Handlowym Spółką Akcyjną z siedzibą w Warszawie umowę kredytu. Pomimo precyzyjnie ustalonych zasad zwrotu pożyczonej kwoty, pozwana nie wywiązała się z warunków umowy. Powód kierował do pozwanej wezwania do zapłaty, jednak próby te okazały się bezskuteczne. W dniu 27 marca 2012 roku wierzyciel pierwotny dokonał przelewu wierzytelności przysługującej mu od pozwanej na rzecz powoda, wskutek czego powód uzyskał legitymację procesową czynną do wystąpienia z niniejszym powództwem. O fakcie cesji wierzytelności powód poinformował pozwaną. Z uwagi na niewywiązywanie się pozwanej z zawartej umowy, łączna wartość zadłużenia na dzień sporządzenia pozwu wynosiła 15.513,28 złotych, na co składają się: kwota 6.635,72 złotych z tytułu zaległej części kapitału; kwota 7.796,16 złotych z tytułu naliczonych odsetek od zaległego kapitału; kwota 1.081,40 złotych z tytułu poniesionych kosztów dochodzenia zaległej należności. Jak wskazał powód, niniejszym pozwem dochodzi jedynie części należności z uwagi na przypuszczenia, że sytuacja pozwanej nie pozwoli obecnie na wyegzekwowanie całej należnej mu kwoty (k.2v-3).

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny w sprawie o sygnaturze akt VI Nc-e 1145/12 w dniu 21 sierpnia 2012 roku wydał nakaz zapłaty, w którym nakazał pozwanej zapłacić powodowi żądaną kwotę wraz z kosztami procesu (k.4).

Pozwana w skutecznie złożonym sprzeciwie od nakazu zapłaty zaskarżyła go w całości oraz wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jej rzecz od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Pozwana podniosła zarzut nieistnienia roszczenia, jak również jego nieudowodnienia. Ponadto pozwana zgłosiła zarzut przedawnienia dochodzonego przez powoda roszczenia. W uzasadnieniu podała, że nakaz zapłaty nie był jej skutecznie doręczony, gdyż pod adresem, na który była kierowana korespondencja, nie mieszka od końca 2006 roku. Pozwana wskazała, że z uwagi na znaczny upływ czasu nie jest w stanie potwierdzić czy faktycznie zawarła umowę kredytu z pierwotnym wierzycielem, jednak uważa, że jeśli rzeczywiście doszło do zaciągnięcia takiego zobowiązania, to zostało ono uregulowane. Ponadto, w ocenie pozwanej, powód nie udowodnił istnienia roszczenia oraz nie wykazał, aby skutecznie nabył wierzytelność od pierwotnego wierzyciela. Powołując się na zarzut przedawnienia podniosła, iż, z uwagi na wskazany w pozwie termin wymagalności roszczenia przypadający na 2006 rok, doszło już do upływu 3-letniego okresu przedawnienia obowiązującego w sprawach tego rodzaju (k.8v-9).

Postanowieniem z dnia 14 kwietnia 2016 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny, w związku ze stwierdzonym skutecznym wniesieniem sprzeciwu i uratą mocy wydanego nakazu zapłaty w całości, przekazał sprawę do tutejszego Sądu Rejonowego, jako do sądu właściwego do rozpoznania sprawy według właściwości ogólnej pozwanego (k.14v).
Sąd ustalił, co następuje:
Pozwana AA XXa zawarła z Bankiem Handlowym Spółką Akcyjną z siedzibą w Warszawie w dniu 31 lipca 2006 roku umowę kredytu na kwotę 6.300 złotych, którą zobowiązała się spłacić w 48 ratach po 255 złotych każda. Termin spłaty pierwszej raty przypadał na dzień 02 września 2006 roku, natomiast ostatniej raty – 02 sierpnia 2010 roku (k.29).

Jak wskazał powód z uwagi na nieregulowanie należności zgodnie z postanowieniami umowy, pierwotny wierzyciel wypowiedział pozwanej umowę kredytu, a następnie wystawił w dniu 10 lipca 2008 roku bankowy tytuł egzekucyjny (k.48), a następnie wystąpił z wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności, który uzyskał w dniu 31 lipca 2008 roku na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Białymstoku II Wydziału Cywilnego w sprawie o sygnaturze akt II Co 59/08 (k.49).

W dniu 27 marca 2012 roku między pierwotnym wierzycielem a powodem doszło do zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności (k.51-56). Powód z faktu zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności wywodzi swoją legitymację czynną w niniejszej sprawie.

Powód po zawarciu ww. umowy w dniu 10 lipca 2012 roku wytoczył przeciwko pozwanej powództwo o zapłatę kwoty 6.635,72 złotych.

W dniu 21 sierpnia 2012 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny w sprawie o sygnaturze akt VI Nc-e 1145/12 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, od którego to pozwana w dniu 24 marca 2016 roku wniosła skutecznie sprzeciw.
Sąd zważył, co następuje:
W niniejszej sprawie strona pozwana kwestionowała istnienie roszczenia. Pozwana wskazała, iż nie może jednoznacznie uznać, że do zawarcia przedmiotowej umowy kredytu doszło bądź nie. Jednak mając na uwadze znajdującą się w aktach sprawy umowę pożyczki gotówkowej z poprawnymi danymi osobowymi oraz numerem PESEL, adresem pozwanej, można przyjąć, iż do zawarcia tej umowy doszło (k.29). Wskazać należy, iż pozwana nie kwestionowała autentyczności figurującego pod tą umową podpisu pożyczkobiorcy.

W tych okolicznościach należy uznać, iż podstawą roszczenia powoda był przepis art. 720 k.c. i następne.

Pozwana powołała się również na zarzut przedawnienia podnosząc, iż 3-letni okres przedawnienia upłynął oraz, że nie został jego bieg skutecznie przerwany przez jakąkolwiek czynność.

Odnosząc się do zgłoszonego zarzutu przedawnienia należy wziąć pod uwagę treść art. 118 k.c., według którego jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie (art. 120 § 1 k.c.). Wymagalność roszczenia określa się jako stan, gdy wierzyciel może postawić skuteczne żądanie, aby dłużnik uczynił niezwłocznie zadość jego roszczeniu. „Stan wymagalności roszczenia (...) powstaje w chwili, w której uprawniony może rozpocząć przymusową realizację, a więc wtedy gdy dłużnikowi w stosunku do tego roszczenia nie będą służyły żadne zarzuty dylatoryjne lub peramptoryjne, a powództwo o zarządzenie tego świadczenia nie będzie przedwczesne" (tak R. Klimek, Dyskusyjne problemy przedawnienia roszczeń, KPP 2006, z. 3, s. 649). Podobnie wymagalność roszczenia definiuje Sąd Najwyższy, stwierdzając, że roszczenie staje się wymagalne wówczas, kiedy wierzyciel może skutecznie żądać od dłużnika zadośćuczynienia jego roszczeniu (wyrok z dnia 12 lutego 1991 roku, III CRN 500/90, OSN 1992, nr 7-8, poz. 137). Można więc powiedzieć, że wymagalność roszczenia następuje wtedy, gdy po stronie dłużnika aktualizuje się powinność określonego zachowania będącego przedmiotem roszczenia.

Biorąc pod uwagę, iż kredytodawcą był bank, a udzielanie kredytów związane jest z prowadzeniem przez ten podmiot działalności gospodarczej, zatem przedmiotowe roszczenie przedawnia się po upływie 3 lat od dnia wymagalności.

Jak wynikało z dołączonej do sprawy umowy kredytowej zawartej przez pozwaną z Bankiem, Handlowym Spółką Akcyjną w Warszawie kredyt został udzielony w dniu 31 lipca 2006 roku i miał być spłacony w 48 miesięcznych ratach, począwszy od 02 września 2006 roku, a zatem ostatnia rata winna być spłacona w dniu 02 sierpnia 2010 roku, chyba że umowa ta zostałaby wypowiedziana przed terminem płatności ostatniej raty, wówczas data wymagalności pozostałej części kredytu byłaby wcześniejsza.

Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, pierwotny wierzyciel wypowiedział pozwanej zawartą umowę kredytu i następnie wystawił w dniu 10 lipca 2008 roku bankowy tytuł egzekucyjny. W niniejszej sprawie powód nie przedstawił dokumentu potwierdzającego wypowiedzenie umowy kredyty. Biorąc powyższe pod uwagę, z uwagi na fakt, iż pierwotny wierzyciel wypowiedział umowę, a następnie wystawił bankowy tytuł egzekucyjny, przyjąć można, że do wypowiedzenia umowy kredytu doszło najpóźniej w dniu 10 lipca 2008 roku.

Ustalając, iż do niniejszego roszczenia ma zastosowanie 3-letni termin przedawnienia oraz, że doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy kredytu, należność wynikająca z tej umowy uległa przedawnieniu najpóźniej z dniem 10 lipca 2011 roku.

Powód podniósł, że doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia kilkakrotnie: w momencie wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego, wszczęcia i prowadzenia postępowania egzekucyjnego, jak również poprzez wytoczenie niniejszego powództwa (k.44-47).

Z dokumentów złożonych do sprawy wynika, iż na podstawie wystawionego bankowego tytułu egzekucyjnego prowadzone było postępowanie egzekucyjne o sygnaturze sprawy DK Km 1/10, które zostało umorzone postanowieniem z dnia 07 października 2009 roku z uwagi na stwierdzenie bezskuteczności egzekucji (k.50). Powództwo niniejsze zostało wytoczone w dniu 10 lipca 2012 roku (k.2-3).

Sąd orzekający w niniejszej sprawie podzielił stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 29 czerwca 2016 roku w sprawie o sygnaturze III CZP 29/16 tj. iż nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (LEX 2067028). Należy mieć na uwadze, iż wniosek o wszczęcie egzekucji wywołuje skutek przerwy jedynie wówczas, gdy pochodzi od wierzyciela wskazanego w tytule egzekucyjnym, na rzecz którego została wydana klauzula wykonalności. Niewystarczająca jest tożsamość wierzytelności, konieczna jest także tożsamość osób, na rzecz których czynność ta została dokonana. Nabywca wierzytelności nie będący bankiem nie może powołać się na przerwę biegu przedawnienia wywołaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego przez pierwotnego wierzyciela będącego bankiem, nawet gdy nabycie tej wierzytelności nastąpiło po umorzeniu postępowania egzekucyjnego zainicjowanego przez pierwotnego wierzyciela, gdy wobec banku bieg terminu przedawnienia rozpoczął się na nowo.

Biorąc powyższe pod uwagę, do upływu terminu przedawnienia przedmiotowej wierzytelności, z uwagi na niemożność powoływania się nabywcy wierzytelności niebędącego bankiem na postępowanie egzekucyjne prowadzone na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego, doszło jeszcze przed wytoczeniem niniejszego powództwa.

Z uwagi na powyższe ustalenia stwierdzić należy, iż powództwo podlegało oddaleniu z uwagi na skutecznie podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia.

Za skuteczny należy także uznać zarzut niewykazania przez powoda legitymacji czynnej do wytoczenia niniejszej sprawy, tj. nieudowodnienia nabycia wierzytelności. Wprawdzie powód powoływał się na zawartą z pierwotnym wierzycielem umowę sprzedaży wierzytelności z dnia 27 marca 2012 roku (k.51-56), jednak – pomimo zgłoszenia wprost przez pozwaną powyższego zarzutu – nie złożył dokumentu potwierdzającego, iż umowa ta obejmowała także swoim zakresem zbycie wierzytelności przysługującej wobec pozwanej z tytułu zawartej umowy kredytu – nie został dołączony załącznik do powyższej umowy, zawierający wykaz wierzytelności objętych cesją, ani też wyciąg z tego załącznika.

Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Powód twierdził, że nabył wierzytelność wobec pozwanej w drodze umowy cesji wierzytelności zawartej z pierwotnym wierzycielem, co stanowiło podstawę dochodzonego przez niego roszczenia. Powód wywodził skutki prawne z faktu istnienia wierzytelności w określonej wysokości, tym samym na nim spoczywał ciężar dowodu w powyższym zakresie. Ciężar udowodnienia faktu rozumieć należy z jednej strony jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej konsekwencjami poniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności. Tą konsekwencją jest zazwyczaj niekorzystny dla strony wynik procesu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07 listopada 2007 roku, sygn. akt II CSK 293/07 LEX nr 487510). Zaznaczyć także należy, iż powód, jako nabywca wierzytelności winien dysponować całością dokumentacji związanej z nabytą wierzytelnością i jako profesjonalista w swej dziedzinie, winien wykazać w postępowaniu sądowym stosowne dokumenty na potwierdzenie swoich twierdzeń. Dodać należy, że załącznik do umowy cesji wierzytelności, wykazujący i charakteryzujący poszczególne wierzytelności, powinien stanowić integralną część przedłożonej ww. umowy.

W ocenie Sądu powód nie sprostał temu obowiązkowi nie wykazując, iż wierzytelność w stosunku do pozwanej przeszła na jego rzecz. Przedłożone zawiadomienie wystosowane przez Bank Handlowy w Warszawie z dnia 30 kwietnia 2012 roku (k.3) nie jest wystarczającym dowodem skutecznego przelania wierzytelności przysługującej temu podmiotowi wobec pozwanej na rzecz powoda. Ponadto pozwana zakwestionowała moc dowodową tego dokumentu wskazując, iż jest to dokument prywatny, podpisany przez osobę, co do której nie wykazano, iż była umocowanym pełnomocnikiem banku.

Brak działania powoda w celu wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy sprawia, iż roszczenie powoda budzi wątpliwości, a nadto brak jest możliwości dokonania jego weryfikacji przez Sąd – wobec zaniechania przez powoda inicjatywy dowodowej.

Mając na uwadze powyższe na podstawie powołanych w treści uzasadnienia przepisów powództwo zostało oddalone.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz § 2 i 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz. U. z 2013 roku, poz. 461 ze zmianami), a także części IV załącznika do ustawy z dnia 16 listopada 2006 roku o opłacie skarbowej (tekst jednolity Dz. U. z 2015 roku, poz. 783 ze zmianami).

W skład kosztów procesu poniesionych przez pozwaną wchodzą wynagrodzenie działającego w jego imieniu pełnomocnika w wysokości 1.200 złotych wraz z opłatą skarbową równą 17 złotych w związku z czynnością udzielenia pełnomocnictwa.





koszt napisania sprzeciwu od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym

cennik usług adwokata w postępowaniu sądowym

cena pomocy prawnej adwokat Białystok

pomoc prawana w sprawach cywilnych o zapłatę

porada prawna ile kosztuje u adwokata