Aktualności

Sygn. akt: I C /18

WYROK

W  IMIENIU  RZECZYPOSPOLITEJ  POLSKIEJ

Dnia 2 października 2018 roku

Sąd Rejonowy w Białymstoku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR M

Protokolant: S   

po rozpoznaniu w dniu 2 października 2018 roku w Białymstoku na rozprawie

sprawy z powództwa LLy QQiej

przeciwko   RR Nieruchomości Spółce z o.o. Spółce komandytowo – akcyjnej z siedzibą  we W

o zapłatę kwoty  6 978,44 zł 

I. Oddala powództwo,   

II. zasądza od powódki LLy QQiej na rzecz  pozwanego RR Nieruchomości Spółki z o.o. Spółki komandytowo – akcyjnej z siedzibą  we W kwotę 1 817,00 ( jeden tysiąc osiemset siedemnaście ) złotych   tytułem zwrotu kosztów  zastępstwa procesowego,

III. ustala, że nieuiszczone koszty sądowe ponosi Skarb Państwa.

 

UZASADNIENIE

Powódka LLa QQa wniosła o zasądzenie od RR Nieruchomości Spółki z o.o. spółki komandytowo – akcyjnej z siedzibą we Wrocławiu kwoty 6.978,44 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty. Ponadto wniosła o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu podała, iż Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie w sprawie o sygn. akt I Nc /04 wydał nakaz zapłaty przeciwko powódce. Postanowieniem z dnia 17 stycznia 2014 roku w sprawie o sygn. akt I Co 2353/13 Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie nadał klauzulę wykonalności tytułowi egzekucyjnemu na rzecz pozwanej spółki, mając na uwadze art. 788 k.p.c. i przejście wierzytelności. Od maja 2016 roku na podstawie tego tytułu wykonawczego było prowadzone postępowanie egzekucyjne – najpierw przez komornika sądowego Józefa Maliszewskiego, a następnie przez komornika sądowego Ewę WW – WW. Na skutek zażalenia powódki Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy postanowieniem z dnia 9 sierpnia 2017 roku w sprawie o sygn. akt V Cz 4/17 zmienił postanowienie sądu I instancji i oddalił wniosek pozwanej spółki o nadanie klauzuli wykonalności. Postępowanie egzekucyjne było prowadzone do końca grudnia 2017 roku, zaś zajęcie emerytury powódki trwało do końca października 2017 roku. Postępowanie egzekucyjne umorzono z mocy prawa albowiem tytuł egzekucyjny utracił moc. Pismem z dnia 7 grudnia 2017 roku do pozwanego skierowano wezwanie do zwrotu całej wyegzekwowanej kwoty w terminie 3 dni, jednak pozwany odmówił zwrotu należności. Przed Sądem Rejonowym w Białymstoku zawisła sprawa o sygn. akt XI C /17 w przedmiocie pozbawienia wykonalności tytułu egzekucyjnego, która z uwagi na uchylenie postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności, będzie umorzona z uwagi na cofniecie powództwa. Powódka wywodziła podstawę prawną dochodzonego świadczenia z przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu i świadczeniu nienależnym. W toku postępowania w jej ocenie odpadła podstawa świadczenia w postaci tytułu egzekucyjnego, co uzasadnia wniosek, iż całość pobranej kwoty z tytułu potraceń z emerytury z ZUS jest świadczeniem nienależnym. Pomimo utraty mocy tytułu wykonawczego komornik sądowy nie nakazał zwrotu wyegzekwowanych kwot ani kosztów i opłat wyegzekwowanych w toku egzekucji, co czyni powództwo zasadnym  (k. 3v-17v).

Postanowieniem z dnia 18 stycznia 2018 roku w sprawie o sygn. i C /18 Sąd Rejonowy w Białymstoku zwolnił powódkę od kosztów sądowych w całości (k. 18-19). 

Pozwany RR Nieruchomości Spółka z o.o. spółka komandytowo – akcyjna z siedzibą we Wrocławiu wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na jego rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Kwestionując zasadność powództwa, wskazał, iż w toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego w postaci nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa I Wydział Cywilny w Warszawie z dnia 7 grudnia 2004 roku w sprawie o sygn. akt I Nc 9793/04, opatrzonego klauzulą wykonalności z dnia 24 stycznia 2014 roku na mocy postanowienia Sądu Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa I Wydział Cywilny w Warszawie z dnia 17 stycznia 2014 roku w sprawie o sygn. akt I Co 2/13, wyegzekwowano kwotę 6.978,44 złotych. Błędne jest stanowisko powódki, wskazujące, że tytuł egzekucyjny utracił moc. Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie V Wydziału Cywilnego Odwoławczego z dnia 9 sierpnia 2017 roku w sprawie o sygn. akt V Cz 14/17 zmieniło jedynie postanowienie Sądu Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie z dnia 17 stycznia 2017 roku sygn. akt I Co 23/13 i na mocy tego postanowienia Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił wniosek o nadanie klauzuli wykonalności tytułowi egzekucyjnemu  w postaci prawomocnego nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa I Wydział Cywilny w Warszawie z dnia 7 grudnia 2004 roku w sprawie I Nc /04. Nie wzruszyło natomiast samego tytułu egzekucyjnego. W związku z powyższym wyegzekwowana w postępowaniu egzekucyjnym kwota 6.978,44 złotych nie jest świadczeniem nienależnym, jako że tytuł egzekucyjny nie utracił mocy, a uchylona została jedynie klauzula wykonalności. Ponadto pozwany w trybie art. 788 k.p.c. wystąpił już z ponownym wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności tytułowi egzekucyjnemu, brak jest również podstaw do zwrotu powódce wyegzekwowanej kwoty pieniężnej jako świadczenia nienależnego (k. 43v-57).

Na rozprawie w dniu 13 marca 2018 roku powódka podtrzymała żądanie pozwu, jednocześnie wskazując na brak tożsamości podmiotowej osoby pozwanej w postępowaniu w sprawie o sygn. I Nc 3/04. Owe postępowanie prowadzone było przeciwko osobie o danych osobowych LLa QQa i numerze PESEL rozpoczynającym się od liczby 54. Natomiast powódka posługuje się nr PESEL rozpoczynającym się od liczby 53. W ocenie powódki w momencie uchylenia klauzuli wykonalności odpadła podstawa do prowadzenia egzekucji (k. 66v-67, znacz. czasu 00:01:18-00:22:02).

Pozwany w piśmie procesowym z dnia 10 kwietnia 2018 roku wskazał, iż LLa QQa posługująca się numerem PESEL xxx i powódka LLa QQa z nr PESEL xxx to jedna i ta sama osoba. Jej dane w zakresie nr PESEL zostały zmienione postanowieniem Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 8 lutego 2010 roku w sprawie o sygn. akt II Ns 4/09, prawomocnym z dniem 2 marca 2010 roku (k. 88v-93).

Powódka wskazała także, iż postępowanie pozwanego jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, powołując się na art. 5 k. c. (k. 140).

Sąd ustalił, co następuje:

Nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 7 grudnia 2004 roku w sprawie o sygn. akt I Nc 97/04 Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa I Wydział Cywilny w Warszawie nakazał pozwanej LLie QQiej, aby w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłaciła powodowi Generali Życie Towarzystwu Ubezpieczeń S.A. w Warszawie kwotę 2.519,36 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 września 2004 roku do dnia zapłaty wraz z kwotę 50,40 złotych tytułem kosztów postępowania albo wnieść w tym terminie zarzuty (k. 16 akt sprawy I C-upr 166/06). Od powyższego nakazu zapłaty LLa  QQa wniosła zarzuty. Wyrokiem z dnia 14 lipca 2006 roku w sprawie I Cupr 166/06 Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa I Wydział Cywilny w Warszawie utrzymał w mocy nakaz zapłaty Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa I Wydział Cywilny w Warszawie z dnia 7 grudnia 2004 roku w sprawie o sygn. akt I Nc 93/04 (k. 75 akt sprawy I Cupr 1/06). W toku ww. postępowania LLa QQa posługiwała się nr PESEL xxx. 

Jednocześnie w dniu 28 grudnia 2009 roku LLa QQa złożyła do Sądu Rejonowego w Białymstoku wniosek o sprostowaniu aktu urodzenia, wskazując, iż urodziła się w dniu 23 grudnia 1953 roku, a nie (jak widnieje w akcie urodzenia) w dniu 02 stycznia 1954 roku (z akt sprawy II Ns 4084/09: wniosek k. 2;odpis skrócony aktu urodzenia k. 3; świadectwo chrztu k. 4; oświadczenia k. 5-6). Postanowieniem z dnia 8 lutego 2010 roku w sprawie II Ns 4084/09 Sąd Rejonowy w Białymstoku sprostował akt urodzenia LLy Mażewskiej (obecnie QQiej), wydany przez Urząd Stanu Cywilnego w Kobylinie Borzymach nr 25/1954 w dniu 22 lutego 1954 roku w ten sposób, że w miejsce daty urodzenia „2 stycznia 1954 roku” wpisać prawidłową „23 grudnia 1953 roku” (k. 14 akt sprawy II Ns 4084/09). Postanowienie uprawomocniło się w dniu 2 marca 2010 roku. 

Na podstawie umów sprzedaży wierzytelności z dnia 15 listopada 2012 roku i 19 lipca 2013 roku cedent G Ż T Ubezpieczeń S.A. w Warszawie zbył na rzecz cesjonariusza G RR JJents Sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą we Wrocławiu (obecnie: RR Nieruchomości Spółki z o.o. spółki komandytowo – akcyjnej z siedzibą we Wrocławiu) wierzytelność przysługująca mu wobec LLy QQiej wynikającą z nakazu zapłaty w sprawie I Nc 9/04, a cesjonariusz przelew ten przyjął. 

Postanowieniem z dnia 17 stycznia 2014 roku w sprawie o sygn. akt I Co 2353/13 Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa I Wydział Cywilny w Warszawie na podstawie art. 788 k.p.c. nadał klauzulę wykonalności tytułowi egzekucyjnemu w postaci prawomocnego nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa I Wydział Cywilny w Warszawie w postępowaniu nakazowym w dniu 7 grudnia 2004 roku w sprawie I Nc 9793/04 na rzecz wnioskodawcy G RR JJents Sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą we Wrocławiu, na którego przeszło uprawnienie wierzyciela Generali Życie Towarzystwu Ubezpieczeń S.A. w Warszawie. Ponadto zasądził od LLy QQiej na rzecz wnioskodawcy kwotę 127 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania (k. 42-43 akt sprawy I Co 23/13). W tytule egzekucyjnym opatrzonym klauzulą wykonalności jako PESEL LLy QQiej wskazano xxx (k. 47 akt sprawy I Co 2353/13).

Na podstawie tytułu wykonawczego w postaci prawomocnego nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa I Wydział Cywilny w Warszawie w postępowaniu nakazowym w dniu 7 grudnia 2004 roku w sprawie I Nc 9793/04, opatrzonego klauzulą wykonalności nadaną postanowieniem z dnia 17 stycznia 2014 roku w sprawie o sygn. akt I Co 2353/13 przez Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa I Wydział Cywilny w Warszawie, wierzyciel G RR JJents Sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą we Wrocławiu złożył wniosek o wszczęcie egzekucji wobec LLy QQiej. Postępowanie egzekucyjne było prowadzone przez komornika Sądowego przy sądzie Rejonowym w Białymstoku J M pod sygn. KM 154/14. Na wniosek wierzyciela postanowieniem z dnia 27 marca 2015 roku zawieszono postępowanie egzekucyjne (kserokopie z akt k. 39).

LLa QQa złożyła zażalenie na postanowienie z dnia 17 stycznia 2014 roku w sprawie o sygn. akt I Co 2/13 wydane przez Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa I Wydział Cywilny w Warszawie o nadaniu klauzuli wykonalności tytułowi egzekucyjnemu w postaci prawomocnego nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa I Wydział Cywilny w Warszawie w postępowaniu nakazowym w dniu 7 grudnia 2004 roku w sprawie I Nc 9793/04 na rzecz wnioskodawcy G RR JJents Sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą we Wrocławiu, na którego przeszło uprawnienie wierzyciela Generali Życie Towarzystwu Ubezpieczeń S.A. w Warszawie. Domagała się uchylenia ww. postanowienia i oddalenia wniosku wnioskodawcy. W uzasadnieniu swego stanowiska wskazywała, iż postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności nie zostało wydane w stosunku do jej osoby, bowiem posługuje się nr PESEL xxx, a nie xxx, zostało wydane w oparciu o inne dane osobowe niż pozwanej w postępowanie w sprawie I Nc 9/04, zatem nie może być zobowiązana do spełnienia tego świadczenia (k. 123-125 akt sprawy I Co 23/13 ).

Postanowieniem z dnia 9 sierpnia 2017 roku w sprawie o sygn. akt V Cz 1/17 przez Sąd Okręgowy V Wydział Cywilny – Odwoławczy w Warszawie na skutek zażalenia uczestniczki LLy QQiej na ww. postanowienie zmienił zaskarżone postanowienie i oddalił wniosek. W uzasadnieniu wskazał, iż nie można uznać, by wniosek o nadanie klauzuli wykonalności tytułowi wykonawczego z przejścia uprawnień na rzecz innego wierzyciela (wnioskodawcy) dotyczył tej samej osoby jako pozwanej wskazanej w sentencji nakazu zapłaty w sprawie I Nc 9793/04 z dnia 7 grudnia 2004 roku i wskazanej w zaskarżonym postanowieniu. W przedłożonym wraz z wnioskiem załączniku indywidualizującym wierzytelność przysługującą wobec LLy QQiej została wskazana inna data urodzenia oraz inny PESEL uczestniczki niż podane w oświadczeniu uczestniczki i ustalone przez Sąd z wydruku z systemu PESEL-SAD (k. 145v akt sprawy I Co 5/13).

Wobec dłużniczki (powódki) na podstawie wniosku wierzyciela G RR JJents Sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą we Wrocławiu z dnia 19 kwietnia 2016 roku  prowadzone było przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Białymstoku Józefa Maliszewskiego  postępowanie egzekucyjne  w sprawie JK KM 244/16. Wobec zmiany osoby komornika owe postępowanie w ostatecznym rozrachunku było prowadzone przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Białymstoku Ewę WW – WW pod sygn. akt  KM 24/16. Postępowanie było prowadzone w oparciu o tytuł wykonawczy w postaci prawomocnego nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa I Wydział Cywilny w Warszawie w postępowaniu nakazowym w dniu 7 grudnia 2004 roku w sprawie I Nc 9793/04, opatrzonego klauzulą wykonalności nadaną postanowieniem z dnia 17 stycznia 2014 roku w sprawie o sygn. akt I Co 2353/13 przez Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa I Wydział Cywilny w Warszawie. W toku postępowania dokonano zajęcia emerytury LLy QQiej w ZUS, gdzie comiesięczne potrącenia były zaliczane na poczet zadłużenia powódki. 

Wobec całkowitej zapłaty należności postępowanie zostało zakończone i komornik w dniu 26 kwietnia 2017 roku wydał postanowienie, w którym  ustalił koszty   postępowania egzekucyjnego na kwotę 648,67 złotych oraz przyznał wierzycielowi reprezentowanemu przez radcę prawnego koszty zastępstwa adwokackiego w postępowaniu egzekucyjnym w wysokości 300 złotych ( k. 48v akt sprawy KM 2/16). Wierzyciel w dniu 11 maja 2017 roku wskazał, iż zgodnie z wyliczeniem na dzień sporządzania pisma zadłużenie LLy QQiej wynosi kwotę 3.230,71 złotych, w związku z czym nadal pozostaje zobowiązana wobec wierzyciela i wnosił o ponowne przeliczenie salda i podjęcie postępowania (k. 50-58 akt sprawy KM 4/16). Postanowieniem z dnia 15 maja 2017 roku w sprawie KM 244/16 komornik sądowy uchylił postanowienie o kosztach z dnia 26 kwietnia 2017 roku (k. 64 akt sprawy KM 2/16). Z kolei postanowieniem z dnia 18 maja 2017 roku w sprawie KM24/16 podjął postępowanie egzekucyjne (k. 66v akt sprawy KM 244/16). Natomiast w dniu 7 grudnia 2017 roku w sprawie KM 244/16 komornik sądowy na podstawie art. 825 pkt 2 k.p.c. umorzył postępowanie egzekucyjne, ustalił koszty postępowanie egzekucyjnego w sprawie w wysokości 1.069,82 złotych i stwierdził, iż zostały one poniesione przez dłużniczkę do kwoty 846,25 złotych (k. 121-122 akt sprawy KM 2/16).

LLa QQa złożyła skargę na czynności komornika sądowego Ewy WW – WW w postaci postanowienia z dnia 7 grudnia 2017 roku o umorzeniu postępowania egzekucyjnego i ustaleniu jego kosztów w sprawie egzekucyjnej  KM 44/16 wraz z wnioskiem o zwolnienie od kosztów sądowych w postępowaniu skargowym. Postanowieniem z dnia 22 stycznia 2018 roku w sprawie o sygn. II Co 35/18 Sąd Rejonowy w Białymstoku zwolnił dłużniczkę LLę QQą od kosztów sądowych  w postępowaniu skargowym, na podstawie art. 759 § 2 k.p.c. zmienił pkt 2 postanowienia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Białymstoku Ewy WW – WW  z dnia 7 grudnia 2017 roku w sprawie egzekucyjnej sygn. akt ESZ Km 244/16 w ten sposób, iż wyeliminował przyznane wierzycielowi koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu  egzekucyjnym ESZ KM 244/16 i na podstawie art. 759 § 2 k.p.c. zmienił pkt 2 postanowienia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Białymstoku Ewy WW – WW  z dnia 7 grudnia 2017 roku w sprawie egzekucyjnej sygn. akt ESZ Km 244/16 w ten sposób, iż uzupełnił je o zobowiązanie wierzyciela do zwrotu dłużniczce poniesionych przez nią kosztów postępowania egzekucyjnego w kwocie 846,25 złotych (k. 131v-133v akt sprawy KM44/16).

Powyższe postanowienie zaskarżył zażaleniem wierzyciel, wnosząc o uchylenie go i zasądzenie od dłużniczki kosztów. Postanowieniem z dnia 24 maja 2018 roku w sprawie II Cz 3/18 Sąd Okręgowy w Białymstoku oddalił zażalenie i orzekł o kosztach postępowania zażaleniowego, obciążając nimi dłużniczkę. W uzasadnieniu wskazał, iż sąd I instancji w zaskarżonym postanowieniu nie dokonywał korekty prawidłowo ustalonych opłat egzekucyjnych, lecz z uwagi na stwierdzenie, że egzekucja była niecelowa wyeliminował z kosztów postępowania egzekucyjnego koszty zastępstwa prawnego wierzyciela oraz uzupełnił postanowienie komornika z dnia 7 grudnia 2017 roku przez zobowiązanie wierzyciela do zwrotu dłużniczce poniesionych przez nią kosztów postępowania egzekucyjnego. Wszczęcie egzekucji okazało się bezpodstawne, a poniesione przez dłużniczkę koszty niecelowe, dlatego też sąd obciążył nimi wierzyciela.  Nadmienił też, iż komornik nie jest władny do badania i oceny zasadności wszczęcia egzekucji oraz przyczyn umorzenia postępowania egzekucyjnego. O ile wierzyciel będzie dysponował przeciwko dłużniczce nowym tytułem egzekucyjnym, to będzie mógł wszcząć przeciwko niej kolejne postępowanie egzekucyjne (k. 153v-156 akt sprawy KM 4/16).

Postanowieniem z dnia 26 lutego 2018 roku wydanym przez Sąd Rejonowy dla warszawy – Mokotowa w Warszawie XVI Wydział Cywilny w sprawie XVI Co 4/18 z wniosku wierzyciela RR Nieruchomości Spółki z o.o. spółki komandytowo – akcyjnej z siedzibą we Wrocławiu z udziałem dłużniczki LLy QQiej na podstawie art. 788 k.p.c. nadano klauzulę wykonalności tytułowi egzekucyjnemu w postaci prawomocnego nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa I Wydział Cywilny w Warszawie w postępowaniu nakazowym w dniu 7 grudnia 2004 roku w sprawie I Nc 9/04 na rzecz wnioskodawcy G RR JJents Sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą we Wrocławiu, na którego przeszło uprawnienie wierzyciela Generali Życie Towarzystwu Ubezpieczeń S.A. w Warszawie. Ponadto zasądził od LLy QQiej na rzecz wnioskodawcy kwotę 193 złote tytułem zwrotu kosztów postępowania. W tytule egzekucyjnym opatrzonym klauzulą wykonalności jako PESEL LLy QQiej wskazano xxx. Postanowienie nie jest prawomocne (poświadczone za zgodność z oryginałem odpisy z akt sprawy XVI Co 457/18 z kart 38-39, 44, 66-67, 69, 73-74 – koperta k. 151). 

Postanowieniem z dnia 22 lutego 2018 roku w sprawie XI C 2/17 Sąd Rejonowy w Białymstoku umorzył postępowanie w sprawie z powództwa LLy QQiej przeciwko RR Nieruchomości Spółce z o.o. spółkę komandytowo – akcyjnej z siedzibą we Wrocławiu o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego (k. 63).

Za okres od dnia 1 maja 2016 roku do 31 października 2017 roku została potrącona kwota 6.978,44 złotych (informacja z ZUS k. 14) z czego wierzycielowi przekazano kwotę 5. 792,39 zł ( k. 134 – informacja o rozliczeniu wpłat  od komornika ).

W dniu 7 grudnia 2017 roku LLa QQa wezwała RR Nieruchomości Spółkę z o.o. spółkę komandytowo – akcyjną z siedzibą we Wrocławiu do zapłaty kwoty 6.978,44 złotych, stanowiącej świadczenie nienależne wyegzekwowane  w sprawie KM 244/16, w terminie 3 dni od dnia doręczenia wezwania (wezwanie k. 15). Pozwany odmówił spełnienia żądaniu powódki (k. 16).

Powyższy stan faktyczny był bezsporny między stronami. Przy jego ustaleniu Sąd oparł się na dokumentach urzędowych w postaci odpisów wyroków (k. 16, 75 akt sprawy I C-upr 1/06; 14 akt sprawy II Ns 4084/09; k. 47, 123-125, 145v akt sprawy I Co 2353/13; kserokopie z akt k. 39; k. 48v, 50-58, 64, 66v, 121-122, 131v-133v, 153v-156  akt sprawy KM 244/16). (poświadczone za zgodność z oryginałem odpisy z akt sprawy XVI Co 457/18 z kart 38-39, 44, 66-67, 69, 73-74 – koperta k. 151) oraz prywatnych, w postaci informacji z ZUS (k. 14) i wezwania do zapłaty (k. 15-16). 

Strony nie podważały autentyczności ani prawdziwości tychże dokumentów. Warto przypomnieć, iż stosownie do art. 244 k.p.c. dokumenty urzędowe, sporządzone w odpowiedniej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej w zakresie ich działania lub przez organizacje zawodowe, samorządowe, spółdzielcze i inne organizacje pozarządowe w zakresie powierzonych im przez przepisy ustawy spraw z dziedziny administracji publicznej, korzystają z domniemania zgodności z prawdą tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone oraz z domniemania prawdziwości. Jak już wspomniano, strony nie kwestionowały zgodności informacji zawartych w powyższych dokumentach ze stanem rzeczywistym. Tym samym, opisane powyżej domniemanie nie zostało obalone. W myśl zaś art. 245 k.p.c. dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Do zachowania pisemnej formy dokumentu za wystarczające uznaje się złożenie własnoręcznego podpisu na dokumencie obejmującym treść oświadczenia. W niniejszej sprawie z taką sytuacją mamy do czynienia, bowiem powód i użyczający sygnowali umowę własnoręcznymi podpisami. Strony nie podważały faktu zawarcia umowy. Mając zatem na względzie powyższe okoliczności Sąd uznał w/w dowody za wiarygodne i pozwalają na ustalenie istotnych okoliczności  dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. 

Sąd zważył, co następuje:

  Żądanie objęte pozwem mając na uwadze  podstawę faktyczną żądania należało ocenić przez pryzmat   przepisów art. 405 k.c. w zw. z art. 410 § 2 k.c. i choć w załączniku do protokołu w piśmie z dnia 26.03.2018 r. pełnomocnik powódki wskazywał, iż podstawą żądania zwrotnego w zakresie kosztów są przepisy kształtujące odpowiedzialność z  tytułu winy  ( k. 78 ), to jednak nie doszło do zmiany podstawy roszczenia albowiem uczynił to pełnomocnik w załączniku do protokołu po zamknięciu rozprawy bez dalszego właściwego wskazania w kolejnym piśmie, które by podlegało doręczeniu stronie przeciwnej. 

Istota bezpodstawnego wzbogacenia, uzasadniającego roszczenie o wydanie korzyści w naturze bądź też o zwrot jej wartości, sprowadza się do uzyskania przez osobę wzbogaconą, kosztem osoby zubożonej, korzyści majątkowej bez podstawy prawnej (art. 405 k.c.). Bezpodstawne wzbogacenie ma miejsce wtedy, gdy w rezultacie określonego zdarzenia następuje wzbogacenie jednej osoby kosztem innej, czyli gdy zachodzi wzajemna zależność pomiędzy uzyskaniem korzyści majątkowej przez wzbogaconego a uszczerbkiem majątkowym doznanym przez zubożonego (tak też Sąd Najwyższy w motywach uchwały SN z dnia 5 października 1974 r. III CZP 53/74 OSNCP 1975/9 poz. 131). Drugą przesłanką roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia jest uzyskanie korzyści majątkowej kosztem innej osoby bez podstawy prawnej. Jej brak ujmowany jest w judykaturze i piśmiennictwie w sposób zobiektywizowany - jako brak tytułu prawnego legitymizującego przesunięcie korzyści majątkowej do majątku wzbogaconego. Tytuł ten może wynikać z czynności prawnej, ustawy, aktu administracyjnego bądź orzeczenia sądowego.

W ujęciu art. 410 § 2 k.c. świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.

Nienależne świadczenie jest w ujęciu kodeksu cywilnego jednym z wypadków bezpodstawnego wzbogacenia. Świadczenie to odróżnia się od pozostałych przypadków bezpodstawnego wzbogacenia źródłem powstania, bowiem do zaistnienia tego zobowiązania dochodzi w wyniku spełnienia świadczenia przez zubożonego, a nie poprzez jakiekolwiek inne przesunięcia majątkowe, niebędące świadczeniem (jak w pozostałych wypadkach bezpodstawnego wzbogacenia). 

Świadczenie jest nienależne w sytuacjach określonych w art. 410 § 2 k.c., w tym także, jeżeli odpadła jego podstawa. Odpadnięcie podstawy prawnej świadczenia (condictio causa finita) zachodzi w sytuacji, gdy w chwili świadczenia jego prawna podstawa istniała, natomiast już po spełnieniu odpadła. Typowym wypadkiem będzie zapłata na podstawie wykonalnego, lecz nieprawomocnego wyroku zmienionego potem przez wyższą instancję (por. np. wyr. SN z 24.9.1966 r., III PZP 30/66, OSN 1967, Nr 7-8, poz. 127 i uchw. SN z 24.3.1967 r., III PZP 42/66, OSN 1967, Nr 7-8, poz. 124,wyr. SN z 23.5.2003 r., III CKN 1211/00, L. oraz wyr. SN z 4.4.2008 r., I PK 247/07, OSNP 2009, Nr 17-18, poz. 233).

Roszczenie o zwrot takiego świadczenia ( kondykcja z art. 410 k.c.) powstaje jedynie w wypadku ostatecznego i trwałego odpadnięcia podstawy prawnej, a nie powstaje w razie przejściowego jej odpadnięcia. W przypadku spełnienia świadczenia na podstawie orzeczenia sądowego, nieprawomocnego lub prawomocnego, następnie uchylonego, nie dochodzi do powstania roszczenia, jeżeli sprawa jest nadal w toku. Dopiero prawomocne zakończenie sprawy i oddalenie powództwa oznacza odpadnięcie podstawy wzbogacenia wobec braku tytułu prawnego wzbogacenia.

O odpadnięciu podstawy prawnej świadczenia można mówić także w sytuacji, w której świadczenie zostało spełnione na podstawie prawomocnego lub natychmiast wykonalnego orzeczenia sądu, które następnie zostało uchylone lub zmienione i doszło do prawomocnego oddalenia powództwa (zob. uchwała SN z dnia 24 marca 1967 r., III PZP 42/66, OSNCP 1967, nr 7–8, poz. 124, z glosą A. Ohanowicza, NP 1967, nr 12, s. 1697; wyrok SN z dnia 26 lutego 2004 r., V CK 220/03, OSNC 2005, nr 3, poz. 49; wyrok SN z dnia 7 lipca 2005 r., IV CK 24/05, LEX nr 311333; wyrok SN z dnia 4 kwietnia 2008 r., I PK 247/07, OSNP 2009, nr 17–18, poz. 223; wyrok SN z dnia 13 kwietnia 2011 r., V CSK 332/10, LEX nr 1129174; wyrok SN z dnia 13 października 2011 r., V CSK 483/10, IC 2012, nr 10, s. 30; wyrok SN z dnia 25 września 2014 r., II CSK 779/13, LEX nr 1621329).

Na podstawie tak poczynionych ustaleń, Sąd zważył ,, iż powódka wywodziła swoje roszczenie z faktu bezpodstawnego wzbogacenia pozwanej spółki jej kosztem z uwagi na wyegzekwowanie świadczenia na podstawie tytułu wykonawczego, który został uchylony, a tak się nie stało gdyż tytuł egzekucyjny nie został uchylony, a obecny wierzyciel a pozwany w procesie ponownie uzyskał z przejścia uprawnień klauzule wykonalności przeciwko powódce w sprawie XVI Co 457/18 Sadu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa w Warszawie ( k. 151 odpisy z akt ). Do roszczenia powódki zastosowanie znajdowały przepisy art. 405 i n. k.c. 

 Poza sporem pozostawało  w niniejszej sprawie, że  pozwany uzyskał korzyść majątkową kosztem powódki w wyniku wyegzekwowania od niej całości należności objętej nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z 7 grudnia 2004 roku wydanym przez Sąd Rejonowy dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie w sprawie o sygnaturze akt I Nc 9793/04. W dacie spełnienia świadczenia istniała podstawa prawna w postaci tytułu wykonawczego. Poza sporem jest również to, iż ww. tytułowi wykonawczemu została nadana klauzula wykonalności, co potwierdza odpis postanowienia z dnia 17 stycznia 2014 roku w sprawie o sygn. akt I Co 2353/13 wydanego przez Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa I Wydział Cywilny w Warszawie na podstawie art. 788 k.p.c. Powyższe postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności zostało uchylone. Jednocześnie na mocy tytułu egzekucyjnego w postaci ww. prawomocnego nakazu zapłaty zaopatrzonego w klauzulę wykonalności było prowadzone postępowanie egzekucyjne m.in. w sprawie  KM 2/16, które doprowadziło do wyegzekwowania od powódki kwoty dochodzonej niniejszym pozwem.

Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie doprowadziła Sąd do wniosku, iż powództwo należy oddalić w całości, z uwagi na fakt, iż materialna podstawa świadczenia nie odpadła, wydanemu tytułowi egzekucyjnemu ponownie na wniosek pozwanego została nadana klauzula wykonalności.

Świadczenie spełnione na podstawie prawomocnego wyroku jest świadczeniem należnym, jednak późniejsze uchylenie lub zmiana tego wyroku w wyniku jego zaskarżenia powoduje zmianę charakteru dokonanego wcześniej świadczenia, które staje się świadczeniem nienależnym i podlega obowiązkowi zwrotu (tak wyrok SA w Poznaniu 

z 29 grudnia 2005 r., I ACa 1062/05, LEX nr 186167 oraz wyrok tego Sądu z 9 lutego 2011 r., I ACa 16/11, LEX nr 898636). Jak wskazał jednak Sąd Najwyższy w wyroku z 13 kwietnia 2011 r.: „Roszczenie o zwrot takiego świadczenia powstaje jedynie w wypadku ostatecznego i trwałego odpadnięcia podstawy prawnej, a nie powstaje w razie przejściowego jej odpadnięcia. W przypadku spełnienia świadczenia na podstawie orzeczenia sądowego, nieprawomocnego lub prawomocnego, następnie uchylonego, nie dochodzi do powstania roszczenia, jeżeli sprawa jest nadal w toku. Dopiero prawomocne zakończenie sprawy i oddalenie powództwa oznacza odpadnięcie podstawy wzbogacenia wobec braku tytułu prawnego wzbogacenia". Wynika to z tego, że deklaratoryjne orzeczenie sądu nie stanowi podstawy prawnej świadczenia w rozumieniu art. 405 k.c. i 410 k.c., a jedynie zawiera się w nim stwierdzenie istnienie lub brak podstawy prawnej świadczenia. Podstawa prawna wynika bowiem z przepisów prawa materialnego, a nie procesowego. Wyrok oddalający powództwo przesądza, że podstawa prawna nie istnieje, co czyni ewentualne świadczenie nienależnym. Natomiast w wypadku prawomocnego orzeczenia zasądzającego przesądza się zasadę, że roszczenie materialnoprawne istnieje, co czyni świadczenie należnym. W konsekwencji roszczenie o zwrot świadczenia nienależnego na skutek odpadnięcia podstawy prawnej po jego wykonaniu staje się wymagalne z dniem odpadnięcia podstawy prawnej. Tym dniem jest dzień prawomocnego rozstrzygnięcia oddalającego powództwo odnośnie tego świadczenia.

 Za każdym razem więc, gdy jest wydawane określone orzeczenie w postępowaniu sądowym nakładające na stronę zobowiązaną obowiązek zapłaty kwoty pieniężnej, to po stronie przeciwnej powstaje podstawa wzbogacenia. W takim wypadku wydane orzeczenie (wyrok, nakaz zapłaty) jest źródłem świadczenia, w ramach którego nie można automatycznie uznać, że wierzyciel jest wzbogacony bezpodstawnie czy też otrzymał świadczenie nienależne.

W niniejszej sprawie tytuł egzekucyjny, z którego wywodzi się źródło świadczenia, tj. nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym w sprawie I Nc 9793/04 z dnia 7 grudnia 2004 roku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie, jest prawomocny i nie został uchylony pomimo tego, że pozwana składała zarzuty od nakazu zapłaty. Do dnia dzisiejszego ani ww. nakaz zapłaty, ani wyrok z dnia 14 lipca 2006 roku w sprawie I Cupr 166/06 wydany przez Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa I Wydział Cywilny w Warszawie utrzymujący w mocy nakaz zapłaty Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa I Wydział Cywilny w Warszawie z dnia 7 grudnia 2004 roku w sprawie o sygn. akt I Nc 9793/04, nie został uchylony. Jest to tytuł egzekucyjny mający charakter materialny. Wierzyciel pierwotny, tj. Generali Życie Towarzystwo Ubezpieczeń S.A. w Warszawie, złożył wniosek o nadanie ww. tytułowi wykonawczemu w postaci nakazu zapłaty klauzuli wykonalności, a ów wniosek został uwzględniony. 

Zauważyć należy, iż postępowanie klauzulowe toczyło się już po tym, jak w 2010 roku powódka sprostowała akt urodzenia w zakresie daty urodzenia, gdzie postanowieniem z dnia z dnia 8 lutego 2010 roku w sprawie II Ns 4084/09 Sąd Rejonowy w Białymstoku sprostował akt urodzenia LLy ej (obecnie QQiej), wydany przez Urząd Stanu Cywilnego w Kobylinie Borzymach nr 25/1954 w dniu 22 lutego 1954 roku w zakresie daty urodzenia (k. 14 akt sprawy II Ns 4/09). Sprostowanie daty urodzenia powódki zainicjowało szereg problemów natury formalnej, ponieważ przepisy prawa nakładają obowiązek podania nr PESEL w zakresie nadawania orzeczeniu klauzuli wykonalności i umieszczenia nr PESEL dłużnika na odpisie tytułu wykonawczego. Nie można zgodzić się z twierdzeniem powódki, że zachodził tu brak tożsamości osoby i by orzeczenie wydano co do niezidentyfikowanej osoby. W tym zakresie zauważyć należy, iż do daty wydania postanowienia w sprawie II Ns 4/09 powódka posługiwała się nr PESEL xxx, a po wydaniu tego postanowienia - nr PESEL xxx. Za każdy razem mamy do czynienia z tą samą osobą, a nie z dwoma różnymi osobami.

Ponadto tytuł wykonawczy w postaci prawomocnego nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym opatrzonego klauzulą wykonalności stanowił podstawę materialną świadczenia. W drodze umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz G RR JJents Sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą we Wrocławiu (obecnie: RR Nieruchomości Spółki z o.o. spółki komandytowo – akcyjnej z siedzibą we Wrocławiu) nabył od pierwotnego wierzyciela (cedenta) wierzytelność przysługująca mu wobec LLy QQiej wynikającą z nakazu zapłaty w sprawie I Nc 9793/04. Postanowieniem z dnia 17 stycznia 2014 roku w sprawie o sygn. akt I Co 2353/13 Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa I Wydział Cywilny w Warszawie na podstawie art. 788 k.p.c. nadał klauzulę wykonalności tytułowi egzekucyjnemu w postaci prawomocnego nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa I Wydział Cywilny w Warszawie w postępowaniu nakazowym w dniu 7 grudnia 2004 roku w sprawie I Nc 9/04 na rzecz wnioskodawcy. Jak wynika z analizy akt I Co 23/13 wierzyciel powołał poprzedni nr PESEL LLy QQiej, tj. xxx, a nie nadany jej na mocy postanowienia o sprostowaniu aktu urodzenia. W zażaleniu powódka co prawda powoływała się na to, iż nosi PESEL o numerze xxx, lecz zataiła okoliczność sprostowania nr PEESEL. Sąd Okręgowy w Warszawie wychodząc z założenia, iż zachodzi niezgodność danych osobowych, uchylił postanowienie w sprawie I Co 2353/13 o nadaniu klauzuli wykonalności. Nie oznacza to, że brak jest źródła podstawy wzbogacenia pozwanego, bowiem owe źródło, którym jest nakaz zapłaty w sprawie I Nc 9/04, utrzymany w mocy wyrokiem w sprawie I C-upr 1/06, nadal istnieje. Postępowanie o nadanie klauzuli wykonalności tytułowi egzekucyjnemu jest postępowaniem sformalizowanym i w jego toku nie istnieje możliwość obalenia wydanego nakazu zapłaty, bowiem to można uczynić w odrębnym procesie  m.in. powództwie o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego.   

Poza sporem było też to, iż w toku postępowanie egzekucyjnego w sprawie KM 244/16 wyegzekwowano kwotę 6.978,44 złotych, zaś postanowieniem z dnia 7 grudnia 2017 roku w sprawie KM 244/16 komornik sądowy ustalił koszty postępowania egzekucyjnego na kwotę 1.069,82 złotych, gdzie wskazał, iż powódka poniosła je do kwoty 846,25 złotych, a wierzyciel jest obowiązany do zwrotu komornikowi pozostałych kosztów, tj. w kwocie 223,57 złotych.  Trzeba jednak pamiętać, że podstawą rozstrzygnięcia o kosztach procesu, a w sprawie egzekucyjnej o kosztach egzekucyjnych są przepisy procesowe i do ich kwestionowania służą środki zaskarżenia w tym postępowaniu co tez powódka wykorzystała. Brak jest podstawy materialnej do dochodzenia kwot z tego tytułu w odrębnym procesie, zaś powoływana przez pełnomocnika powódki  w załączniku do protokołu podstawa z tytułu winy nie została w żaden sposób udowodniona.  Odpadła zaś podstawa do twierdzenia ze strony powódki o wzbogaceniu jej kosztem pozwanego w tym zakresie, bowiem  postanowieniem z dnia 22 stycznia 2018 roku w sprawie o sygn. II Co 3/18 Sąd Rejonowy w Białymstoku zwolnił dłużniczkę LLę QQą od kosztów egzekucyjnych  i w wyniku  postępowania skargowego, na podstawie art. 759 § 2 k.p.c. zmienił pkt 2 postanowienia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Białymstoku E WW – WW  z dnia 7 grudnia 2017 roku w sprawie egzekucyjnej sygn. akt  Km 244/16 w ten sposób, iż wyeliminował przyznane wierzycielowi koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu  egzekucyjnym ESZ KM 244/16 i na podstawie art. 759 § 2 k.p.c. zmienił pkt 2 postanowienia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Białymstoku Ewy WW – WW  z dnia 7 grudnia 2017 roku w sprawie egzekucyjnej sygn. akt  Km 2/16 w ten sposób, iż uzupełnił go o zobowiązanie wierzyciela do zwrotu dłużniczce poniesionych przez nią kosztów postępowania egzekucyjnego w kwocie 846,25 złotych (k. 131v-133v akt sprawy KM /16). Tym samym ta część kosztów postępowania egzekucyjnego pierwotnie poniesiona przez powódkę, a pobrana przez komornika  (846,25 złotych) na mocy postanowienia w sprawie II Co 35/18, ma zostać zwrócona  powódce przez wierzyciela (pozwanego). Powyższe rozstrzygnięcie stało się prawomocne z mocy postanowienia z dnia 24 maja 2018 roku w sprawie II Cz 326/18 wydanego przez Sąd Okręgowy w Białymstoku na skutek zażalenia wierzyciela. Warto jednak zaznaczyć, że wierzyciel tą kwotą nie był wzbogacony i nie była ona przekazana wierzycielowi, albowiem wynika ona z rozliczenia kosztów pobranych i należnych   komornikowi z tytułu kosztów korespondencji, opłaty stosunkowej, zalecenia poszukiwania majątku, na co wskazuje treść postanowienia komornika z dnia 7.12.2017 r. ( k. 121 akt Km /16) i jedynie rozstrzygnięcie procesowe w zakresie kosztów postepowania egzekucyjnego rozstrzyga o obowiązku ich poniesienia przez daną stronę bądź podstawie do ich zwrotu przez pryzmat oceny odpowiedzialności procesowej  strony za wynik postępowania egzekucyjnego.  

Pomimo tego, iż postanowienie w sprawie I Co 2/13 o nadaniu klauzuli wykonalności prawomocnemu nakazowi zapłaty w sprawie I Nc 9793/04 zostało uchylone przez Sąd Okręgowy w Warszawie, to nie stanowi to przeszkody do złożenia przez wierzyciela ponownego wniosku i uczynieniu zadość podstawie materialnej świadczenia. W orzecznictwie ugruntowane jest stanowisko, iż w postępowaniu o nadanie tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności nie ma zastosowania art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c., nie jest to objęte powagą rzeczy osądzonej (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2010 roku w sprawie o sygn. akt III CZP 65/10, OSNC 2011/3/27, LEX nr 610125, Biul.SN 2010/10/12). 

Przy złożeniu kolejnego wniosku o nadanie klauzuli wykonalności tytułowi wykonawczemu w postaci prawomocnego nakazu zapłaty pozwany wierzyciel wykazał, iż na skutek wydania postanowienia w sprawie II Ns 4/09 akt urodzenia powódki został sprostowany w zakresie jej daty urodzenia, w związku z czym obecnie posługuje się ona nr PESEL xxx, a osoba o nr PESEL xxx to ta sama osoba z nr PESEL xxx. Pozwany wykazał powyższe okoliczności oraz to, iż wydany w postępowaniu nakazowym nakaz zapłaty w sprawie o sygn. akt I Nc 9793/04 oraz wyrok utrzymujący w mocy nakaz zapłaty w sprawie o sygn. akt i C-upr 166/06, został wydany w stosunku do tej samej osoby, tj. powódki LLy QQiej. Postanowieniem z dnia 26 lutego 2018 roku wydanym przez Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie XVI Wydział Cywilny w sprawie XVI Co 457/18 z wniosku wierzyciela RR Nieruchomości Spółki z o.o. spółki komandytowo – akcyjnej z siedzibą we Wrocławiu z udziałem dłużniczki LLy QQiej na podstawie art. 788 k.p.c. referendarz sądowy nadał klauzulę wykonalności tytułowi egzekucyjnemu w postaci prawomocnego nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa I Wydział Cywilny w Warszawie w postępowaniu nakazowym w dniu 7 grudnia 2004 roku w sprawie I Nc 9/04. Jak wynika z odpisów z akt sprawy o sygn. XVI Co 7/18 powódka złożyła skargę na postanowienie referendarza sądowego. Na datę zamknięcia rozprawy RR Nieruchomości Spółka z o.o. spółka komandytowo – akcyjna z siedzibą we Wrocławiu jest wierzycielem powódki w zakresie prawomocnego nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa I Wydział Cywilny w Warszawie w postępowaniu nakazowym w dniu 7 grudnia 2004 roku w sprawie o sygn. akt  I Nc 9793/04 oraz wyroku utrzymującego w mocy ww. nakaz zapłaty, wydany w dniu 14 lipca 2006 roku w sprawie o sygn. akt I C-upr 166/06.  

W niniejszej sprawie nie zachodzi przesłanka odpadnięcia podstawy prawnej świadczenia, gdyż nakaz zapłaty w sprawie I Nc 93/04 oraz utrzymujący go w mocy wyrok w sprawie I C-upr 16/06 nie zostały uchylone i dalej istnieją w obrocie prawnym, zaś samo uchylenie postanowienia w sprawie I Co 23/13 o nadaniu ww. klauzuli wykonalności nie stanowi podstawy uznania, iż odpadła podstawa prawna świadczenia jako podstawa materialnoprawna. Powyższe okoliczności doprowadziły Sąd do wniosku, iż powódka nie sprostała nałożonemu na nią obowiązkowi dowodowemu i nie wykazała, by kwota dochodzona pozwem została wyegzekwowana nienależnie na podstawie tytułu egzekucyjnego, który w   stracił moc.

Powoływany przez powódkę reprezentowaną przez profesjonalnego pełnomocnika art. 5 k.c. nie może stanowić podstawy uwzględnienia roszczenia. Służy on wyłącznie do obrony przed roszczeniem i może uzasadniać oddalenie powództwa (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 14 maja 1996 roku, I ACr 118/96, Legalis nr 34023). Jak podkreślił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 sierpnia 2011 r. istotą prawa cywilnego jest strzeżenie praw podmiotowych, a zatem wszelkie rozstrzygnięcia prowadzące do redukcji bądź unicestwienia tych praw mają charakter wyjątkowy. Odmowa udzielenia ochrony prawnej na podstawie art. 5 k.c., z uwagi na jego wyjątkowy - w powyższym ujęciu, charakter musi być uzasadniona istnieniem okoliczności rażących i nieakceptowanych w świetle powszechnie uznawanych w społeczeństwie wartości (II CSK 640/10, LEX nr 964496). Przytoczone rozważania prawne Sądu Najwyższego, Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela. Nadto w ocenie Sądu żadne przesłanki umożliwiające zastosowanie przepisu art. 5 k.c. w niniejszej sprawy nie wystąpiły. Sąd nie stwierdził istnienia okoliczności rażących czy też nieakceptowanych w świetle powszechnie uznanych wartości, które świadczyłyby o dopuszczeniu się przez pozwanego naruszenia prawa podmiotowego.

Mając na uwadze powyższe, powództwo podlegało oddaleniu całości z mocy art. 405 k.c. w zw. z art. 410 § 2 k.c., o czym o Sąd orzekł jak w pkt I sentencji wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., art. 99 k.p.c., zgodnie z zasadą ponoszenia odpowiedzialności za wynik procesu. Powódka przegrała sprawę, a więc na niej ciąży obowiązek zwrotu pozwanemu wszystkich należnych, poniesionych kosztów, na które składają się koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1.800 złotych, ustalone zgodnie z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 roku, poz. 265 tekst jednolity), do których należało doliczyć kwotę 17 złotych z tytułu opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa ustalona na podstawie części IV załącznika do ustawy z dnia 16 listopada 2006 roku o opłacie skarbowej (Dz.U.2012.1282 j.t.).

Jednocześnie w pkt. III sentencji wyroku Sąd orzekł, iż nieuiszczone koszty sądowe ponosi Skarb Państwa. Powódka przegrała proces i z tego względu co do zasady winna ponieść jego koszty.   W przedmiotowej sprawie powódka została zwolniona od ponoszenia kosztów sądowych w całości (k. 18v),   zwolnienie to nie zostało cofnięte, a tym samym brak było podstawy do obciążania powódki kosztami sądowymi z mocy art. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o koszach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2014 r., 1025 j.t. ze zm.).