Aktualności

Sygn. akt II Ca /15


WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
                        
Dnia 15 października 2015 r.
Sąd Okręgowy w Białymstoku II Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie:
Przewodniczący:      SSO (spr.)
Sędziowie:      SSO   SSR
Protokolant:    st. sekr. sądowy
po rozpoznaniu w dniu 2015 r. w Białymstoku
na rozprawie sprawy z powództwa Ea Za Oego i Renaty Oej
przeciwko D Oemu i Lie Oej
o naruszenie posiadania
na skutek apelacji powodów
od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku
z dnia 6 lipca 2015 r. sygn. akt I C  /14

I.    zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
a.    w punkcie 1 w trybie ochrony posesoryjnej nakazuje pozwanym D Oemu i Lie Oej, aby wydali powodom Eowi Zowi Oemu i P Oej lokal mieszkalny położony na pierwszym piętrze domu mieszkalnego znajdującego się na nieruchomości w miejscowości Yka 92, gmina A, województwo podlaskie, składający się z kuchni, trzech pokoi, łazienki i korytarza, a także ½ pomieszczenia na poddaszu domu po wejściu po prawej ze strony od schodów, pomieszczenie w piwnicy domu o wymiarach 10 m x 10 m położone po prawej stronie budynku patrząc od wejścia do domu i dwa budynki gospodarcze znajdujące się po lewej stronie nieruchomości patrząc od ulicy, a także dopuścili powodów do współposiadania podwórka nieruchomości, na której znajdują się wskazane zabudowania i oddala powództwo w pozostałym zakresie,
b.    w punkcie 2 zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powodów kwotę 390 (trzysta dziewięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;
II.        oddala apelację w pozostałym zakresie;
III.        zasądza od pozwanych solidarnie  na rzecz powodów kwotę 278 (dwieście siedemdziesiąt osiem) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

Powodowie E Z O i X F w pozwie skierowanym przeciwko D Oemu i Lie Oej domagali się nakazania pozwanym przywrócenia utraconego posiadania lokalu mieszkalnego położonego na pierwszym piętrze domu mieszkalnego znajdującego się w miejscowości Yka 92, składającego się z kuchni, trzech pokoi, łazienki i korytarza, wydania ½ pomieszczenia na poddaszu domu oraz pomieszczenia w piwnicy, dwóch budynków gospodarczych znajdujących się na przedmiotowej nieruchomości oraz dopuszczenia do współposiadania i korzystania z podwórka, a także zaniechania naruszeń w przyszłości. Wnosili także o zasądzenie od pozwanych kosztów procesu według norm przepisanych oraz nadania wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności.

Pozwani Jan O i La F wnieśli o oddalenie powództwa w całości.

Wyrokiem z dnia 6 lipca 2015 roku Sąd Rejonowy w Białymstoku oddalił powództwo (pkt 1). Zasądził od powodów solidarnie na rzecz pozwanych solidarnie kwotę 173 złote tytułem zwrotu kosztów postępowania (pkt 2).

Sąd I instancji ustalił, że powodowie E O i X F zajmowali lokal mieszkalny składający się z kuchni, trzech pokoi, łazienki i korytarza wraz z połową pomieszczenia na poddaszu domu oraz pomieszczenia w piwnicy, a także dwa budynki gospodarcze znajdujące się na nieruchomości położonej w Yce 92. Cała nieruchomość jest własnością pozwanych. Analiza akt sprawy wykazała, że powodowie zajmowali przedmiotowy lokal bez tytułu prawnego. Ze zgromadzonego materiału wynikało również, że od wielu lat powodowie nie przebywali w przedmiotowym lokalu, gdyż zamieszkiwali w Belgii, gdzie znajdowało się ich centrum życiowe. Jak wynikało z treści pisma Komendy Powiatowej Policji w z dnia 18.04.2014 r. skierowanego do Urzędu Gminy w X, Xa F od koło 20 lat przebywa w USA, natomiast X F, E O, Z O, X F, X O oraz Xn O od 5 lat przebywają w Belgii. Termin powrotu do kraju jest nieznany. Z pisma Publicznej Szkoły Podstawowej w Yce wynikało, że X O, syn E i X, realizował obowiązek szkolny w tej placówce w klasie „O” w okresie od 4.09.2006 r. do 27.02.2007 r. Rodzice dziecka wyjechali z dzieckiem do. Natomiast Xn O nigdy nie realizował obowiązku szkolnego w szkole w Yce.

Dołączona do akt sprawy dokumentacja fotograficzna wskazywała, że zajmowany przez powodów lokal był w stanie wymagającym natychmiastowego remontu (wilgoć, grzyb na ścianach). Chcąc doprowadzić tę część budynku do stanu użyteczności, pozwani w kwietniu 2014 r. wezwali powodów do zabrania swoich rzeczy z domu. Wobec braku reakcji z ich strony, należące do powodów rzeczy, zostały wyniesione z. lokalu mieszkalnego i umieszczone w pomieszczeniu gospodarczym, z którego powodowie w każdym momencie mogli je zabrać. Z uwagi na fakt, że powodowie od wielu lat nie zamieszkiwali w przedmiotowym lokalu, pozwani złożyli wniosek o rozwiązanie umowy o telefon oraz na dostawę energii elektrycznej, jako że to pozwani byli zmuszeni płacić rachunki za energię elektryczną, jak też regulować opłaty za telefon. Z tej też przyczyny wystąpili do Urzędu Gminy A o wymeldowanie powodów z pobytu stałego w Yce 92.

Sąd Rejonowy wskazał, iż samowolne naruszenie posiadania polega na wkroczeniu w sferę cudzego władztwa, polegające na pozbawieniu lub zakłóceniu posiadania. Naruszenie posiadania nie będzie samowolne jedynie wówczas, gdy istnieje podstawa prawna usprawiedliwiająca wkroczenie w zakres cudzego posiadania. Podstawą taką będzie wyraźny przepis prawa, orzeczenie sądowe bądź decyzja administracyjna, a także zgoda samego posiadacza. Ciężar wykazania zasadności roszczenia spoczywał na powodach, w myśl zasady wskazanej treścią art. 6 k.c.

Powodowie występując z żądaniem pozwu twierdzili, że zostali wyrzuceni ze swojego domu (wyrzucono z niego ich meble, a oni sami nie zostali do niego wpuszczeni). Powód E O podał, że mieszkanie w Yce 92 stanowiło jego centrum życiowe, nie wyjechał do Xna stałe, miał bowiem w planach powrót do Polski. Powódka X N także twierdziła, że w Xmieszka wyłącznie tymczasowo, a przedmiotowy lokal traktowała jako swój dom. Pozwani natomiast - zgodnie stojąc na stanowisku, że wyłącznie oni są właścicielami całego domu, a powodowie byli tylko lokatorami - konsekwentnie twierdzili, że powodowie od kilku już lat nie przebywali w przedmiotowym lokalu mieszkalnym, nie korzystali z budynków gospodarczych, nie przyczyniali się do ponoszenia kosztów utrzymania nieruchomości, nie byli też zainteresowani przeprowadzeniem remontu lokalu. Z wypowiedzi pozwanych wynikało ponadto, że zanim opróżnili lokal z rzeczy należących do powodów, które – zdaniem pozwanego – były „do niczego”, wielokrotnie wzywali ich do zabrania tych rzeczy z mieszkania. Wobec braku reakcji na wysyłane przez nich pisma i z uwagi na potrzebę zrobienia remontu, ich rzeczy zostały złożone w pomieszczeniu gospodarczym.

Zdaniem Sądu Rejonowego, analiza materiału dowodowego zebranego w sprawie uprawniała do twierdzenia, że w sprawie nie zaszły powody, dla których roszczenie strony powodowej o nakazanie pozwanym przywrócenie utraconego posiadania lokalu, należałoby uznać za zasadne.

Twierdzenia pozwanych znalazły potwierdzenie w zeznaniach świadków Xa Oego, Xa Xiego i X Xej, Xa Oego. Również X Xska, X Xi i X X potwierdzili, że powodowie przebywają w Belgii. Zasadności ustaleń i ocen w tym zakresie nie mógł zdaniem Sądu I instancji podważyć fakt, że świadkowie: X, Xa X – Xk, X Xk, Xa F i X F twierdzili, że powodowie zajmując przedmiotowy lokal korzystali z niego, aż do marca 2014 r. (łącznie z pomieszczeniami i budynkami gospodarczymi), przeprowadzali w nim remont, uważali je za swoje. Nie budziło bowiem wątpliwości, że powodowie zajmowali lokal bez tytułu prawnego, na co wskazywała treść powyższych zeznań. Przede wszystkim jednak świadkowie przyznali, że powodowie od lat mieszkają w. Okoliczność ta została potwierdzona w wypowiedziach zarówno stron, jak i wszystkich świadków. Zdaniem Sądu I instancji, choć powodowie twierdzili, że ich centrum życiowe jest w Polsce, to mając na uwadze całokształt okoliczności sprawy, nie można było uznać tego za wiarygodne. Wypowiedzi przesłuchanych w sprawie osób wskazywały bowiem, że powodowie przyjeżdżają do Polski średnio raz w roku. Natomiast w Xmieszkają i pracują od co najmniej 5 lat. Sąd Rejonowy zaznaczył, że powód sam przyznał, iż jego dzieci chodzą do szkoły w, wobec czego centrum życiowe powodów znajduje się w Xi nie traktują oni Yki jako swojego domu.

Sąd I instancji miał także na uwadze okoliczność, która wynikała z wypowiedzi pozwanych i zeznań świadka Xa Oego, że powodowie wielokrotnie byli wzywani do zabrania swoich rzeczy z lokalu mieszkalnego, czego jednak nie uczynili. Dlatego też pozwani, chcąc przeprowadzić remont budynku, w którym – wbrew twierdzeniom powodów – nie było dwóch oddzielnych wejść, złożyli przedmioty powodów do budynku gospodarczego z możliwością ich odbioru w każdym czasie. Nie ulega wątpliwości, że nieruchomość położona w Yce 92 należała do pozwanych. Poza sporem było także, że zajmowana uprzednio przez powodów część domu niszczała, stąd remont był niezbędny w momencie, gdy pozwani chcieli zacząć z niej korzystać, skoro powodowie i tak tam nie zamieszkiwali. W tych okolicznościach nie można było zdaniem Sądu Rejonowego, mówić o samowoli w zachowaniu pozwanych w realizacji mu przysługującego im prawa.

Mając na uwadze powyższe Sąd I instancji oddalił powództwo.
O kosztach postępowania orzeczono na mocy art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wywiedli powodowie, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucili naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy:
1.    art. 328 § 2 k.p.c. poprzez brak wskazania jednoznacznej podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, ustalenia faktów w sprawie i rozdzielenia stanu faktycznego od rozważań Sądu, co uniemożliwia jednoznaczną analizę uzasadnienia,
2.    art. 232 k.p.c. w zw. z art. 217 § 1 k.p.c. przez nie zajęcia stanowiska formalnie, a pominięcie faktyczne dowodu zgłoszonego przez powodów na rozprawie w dniu 24 czerwca 2015 r., mianowicie wyroku i uzasadnienia Sądu Rejonowego w Białymstoku w sprawie sygn. akt XI C /14, dowodu nowego zaistniałego w trakcie procesu (2.12.2014 r.),
3.    art. 233 § 1 k.p.c. poprzez wadliwą ocenę zgromadzonego materiału dowodowego prowadzącego do wniosku – ustalenia, iż powodowie sami wyzbyli się posiadania przedmiotu sprawy, a pozwani nie naruszyli tegoż samowolnie, mimo iż pozwani sami przyznali fakt naruszenia posiadania, wskazali zakres tego naruszenia i tłumaczyli przyczyny takiego swojego postępowania, które ich zdaniem usprawiedliwiało to naruszenie,
a w szczególności:
a)    wadliwe ustalenie, iż powodowie „od wielu lat nie przebywali w przedmiotowym lokalu”, co jest oczywistą nieprawdą w świetle zeznań nawet samych pozwanych,
b)     ustalenie, że centrum życiowym powodów jest  wbrew jednoznacznej deklaracji w tej kwestii powodów i zeznań świadków, np. M. X – Xk, Xa Xk, Xy Oej i innych, a także dowodów z dokumentów (telefon, przyłącze elektryczne, meldunek),
c)     przez dowolne przyjęcie, iż mieszkanie zajmowane przez powodów było przez nich doprowadzone do stanu nieużyteczności i to było przyczyną naruszenia posiadania, a nie wymagający remontu dach powodował zacieki w całym domu, gdy nawet świadkowie zgłoszeni przez pozwanych mówią, iż powodowie dokonali remontu piętra domu,
d)     przez ustalenia, iż powodowie nie partycypowali w kosztach utrzymania nieruchomości,
e)     poprzez wadliwe ustalenie, iż wyposażenie mieszkania powodów było „do niczego”, podczas gdy znajdował się tam dorobek ich rodziców i ich samych,
f)     przez wadliwe przyjęcie, że do mieszkania na piętrze nie było oddzielnego wejścia, niezależnego od wejścia na parter budynku, gdy z materiału osobowego wynika inny stan faktyczny, a potwierdza to nawet fakt oddzielnego licznika elektrycznego i przyłącza telefonicznego.
Wskazując na powyższe, apelujący wnosili o:
1.    zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez nakazanie pozwanym D Oemu i Lie Oej w trybie ochrony posesoryjnej przywrócenia stanu poprzedniego poprzez nakazanie:
a)    wydania powodom Eowi Zowi Oemu i P Oej umeblowanego lokalu mieszkalnego położonego na pierwszym piętrze domu mieszkalnego znajdującego się w miejscowości Yka 92, gm. A, woj. białostockie, składającego się z kuchni, trzech pokoi, łazienki i korytarza posiadającego oddzielne wejście, a także wydania ½ pomieszczenia na poddaszu domu, po wejściu, po prawnej stronie od schodów i pomieszczenia w piwnicy domu o wymiarach  m położonego po prawnej stronie budynku, patrząc od wejścia do domu, jak również dwóch budynków gospodarczych znajdujących się na lewej stronie nieruchomości patrząc od ulicy, a także dopuszczenia do współposiadania i korzystania z podwórka nieruchomości,, na której znajdują się przedmiotowe zabudowania, nr geod. działki /1 o pow.  ha,
b)    zaniechania naruszeń na przyszłość w zakresie objętym żądaniem z pkt 1 a,
2.    zasądzenie od pozwanych kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obie instancje,
ewentualnie, o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, pozostawiając temuż sądowi orzeczenie o kosztach procesu za obie instancje.

SĄD OKRĘGOWY ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:

    Apelacja strony powodowej okazała się uzasadniona w zasadniczej części.

    W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd I instancji dokonał wadliwej oceny zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego i w konsekwencji błędnie ustalił, iż nie doszło do naruszenia przez pozwanych  i Lę małżonków Och  posiadania przez powodów lokalu mieszkalnego położonego na pierwszym piętrze domu mieszkalnego, posadowionego na nieruchomości stanowiącej własność pozwanych. Z tego względu, weryfikacja zaskarżonego orzeczenia, w oparciu o trafną argumentację apelujących, skutkowała jego zmianą i uwzględnieniem żądania powództwa w zasadniczej części.

    Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 232 k.p.c. w zw. z art.217 § 1 k.p.c. Sąd Odwoławczy wskazuje, że wbrew temu, co podnoszą skarżący, z akt przedmiotowej sprawy nie wynika, aby w toku postępowania przed Sądem I instancji – na rozprawie w dniu 24.06.2015 r., złożony został przez stronę powodową wniosek w zakresie dopuszczenia dowodu z akt sprawy sygn. akt XI C /14 – w części dotyczącej wyroku wydanego w tej sprawie, wraz z uzasadnieniem. Skoro zatem wniosek dowodowy w tym zakresie nie został formalnie zgłoszony, to bezzasadność zarzutu w tym przedmiocie nie budzi wątpliwości. Natomiast Sąd II instancji uwzględnił wniosek dowodowy, zgłoszony w treści apelacji i dopuścił dowód z wydanego w dniu 2.12.2014 r. w sprawie sygn. akt XI C /14 wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku wraz z uzasadnieniem. Wyrokiem tym Sąd Rejonowy oddalił powództwo Oego skierowane przeciwko, jego żonie Oej oraz P Oej o eksmisję  z przedmiotowego lokalu, tym samym w sprawie nie zaistniały okoliczności wskazane w art. 344 § 1 zd. drugie k.c., a mianowicie prawomocne orzeczenie sądu nie stwierdziło, że stan posiadania powstały na skutek naruszenia jest zgodny z prawem.

           Chybiony był również zarzut naruszenia przez Sąd I instancji dyspozycji art. 328 § 2 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem, uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, a mianowicie: ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Wbrew argumentacji apelujących, uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia spełnia wymogi, wymienione w powołanym przepisie, a zatem możliwe jest dokonanie jego weryfikacji w postępowaniu odwoławczym. Odmienną kwestią jest natomiast okoliczność, że rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego jest wadliwe pod względem merytorycznym. Jak wynika zaś ze stanowiska wyrażonego przez Sąd Najwyższym w wyroku z dnia 19 października 2005 r., który Sąd II instancji w pełni podziela, błędy merytoryczne i prawne uzasadnienia mogą być przedmiotem zaskarżenia jedynie w ramach zarzutów naruszenia określonych przepisów prawa materialnego lub przepisów postępowania dotyczących rozpoznawanego sporu, a nie przez zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c., który wymaga wykazania, że kwestionowane uzasadnienie nie zawiera wszystkich elementów określonych w tym przepisie oraz wskazanie wpływu zarzucanych wadliwości na wynik sprawy (V CK 642/04, LEX nr 187098).

    Przechodząc do kwestii zasadniczych - rację mają apelujący, iż Sąd I instancji poczynił w niniejszej sprawie w znacznej części błędne ustalenia faktyczne, w szczególności w zakresie przyjęcia, że powodowie sami wybyli się posiadania lokalu mieszkalnego, bowiem wyjechali do, gdzie przebywają od kilku lat, wraz z rodzinami, zaś pozwani z tego względu, nie naruszyli posiadania powodów. Zaznaczenia wymaga, że rozważania prawne, jakie Sąd Rejonowy poczynił w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, były prawidłowe, natomiast nie znalazły one należytego odzwierciedlenia i odniesienia do stanu faktycznego, z jakim mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie. W konsekwencji Sąd I instancji dokonywał analizy okoliczności, które pozostawały bez znaczenia dla rozstrzygnięcia, w tym, że powodowie nie legitymowali się tytułem prawnym do zajmowanego lokalu mieszkalnego, jak również badania, gdzie znajduje się centrum życiowe powodów, czy i w jakim  zakresie powodowie partycypowali w kosztach utrzymania nieruchomości. Tymczasem zakres kognicji sądu w sprawach o naruszenie posiadania jest ściśle określony treścią art. 478 k.p.c. i obejmuje badanie jedynie ostatniego stanu posiadania i faktu jego naruszenia, bez rozpoznania samego prawa ani dobrej wiary pozwanego. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 2003 r. (IV CK 297/02, LEX nr 558334) żądanie przywrócenia naruszonego posiadania nie jest żądaniem skierowanym do prawa, lecz dotyczy stanu faktycznego. Strona powodowa nie musi zatem wykazywać swego prawa podmiotowego do rzeczy. Ochroną przed samowolnym naruszeniem objęte jest bowiem każde posiadanie, także to, które nie jest poparte tytułem prawnym.

Zaznaczenia wymaga, że w tej sprawie już same twierdzenia pozwanych dawały podstawę do przyjęcia, iż doszło do naruszenia posiadania przez powodów lokalu mieszkalnego. X i La małżonkowie podnosili, iż powodowie dobrowolnie wyzbyli się posiadania lokalu, a w takiej sytuacji pozwani wynieśli z lokalu rzeczy powodów i wykonali tam remont, aby przywrócić lokal do stanu używalności. Sąd I instancji błędnie przyjął, że taki fakt wyzbycia się posiadania pomieszczeń na pierwszym piętrze domu, na poddaszu i w piwnicy, jak też korzystania z budynków gospodarczych i podwórka miał miejsce, przeczyły temu bowiem zeznania nie tylko samych powodów, lecz także świadków. Nie było zatem tak, że skarżący „porzucili” lokal wraz ze znajdującymi się w nim, a należącymi do nich ruchomościami.

Pozwani argumentowali, że wielokrotnie wzywali powodów do zabrania rzeczy pozostawionych w przedmiotowym lokalu. Sąd Okręgowy zwraca uwagę, że E O i X F zamieszkiwali w tym lokalu mieszkalnym, najpierw z rodzicami, a następnie samodzielnie – od wczesnego dzieciństwa. Powód został tam zameldowany w dniu 2.10.1978 r., zaś powódka – w dniu  r. Nie budziło w związku z tym wątpliwości, że zgromadzili w tym lokalu szereg ruchomości. Twierdzenia pozwanych, jakoby wzywali powodów do ich zabrania, nie zostały zaś w żaden sposób wykazane. Nie budzi w ocenie Sądu Odwoławczego wątpliwości, że dowodu na tę okoliczność nie mogą stanowić zeznania Xa Oego, syna pozwanych, który jest osobą zainteresowaną rozstrzygnięciem w sprawie, bowiem to on zajął lokal, będący przedmiotem postępowania. Świadek podnosił, że powodowie byli wzywani do zabrania rzeczy i na piśmie, i ustnie. Brak było jednak w materiale dowodowym jakichkolwiek pism w tym przedmiocie lub innych dowodów wskazujących na to, że takie wezwania faktycznie miały miejsce. Nie mógł okazać się także skuteczny argument pozwanych, że lokal mieszkalny, wymagał natychmiastowego remontu i z tej przyczyny konieczne było usunięcie rzeczy, stanowiących własność powodów. Przedmiotowa okoliczność również nie została w sprawie wykazana. Zdaniem Sądu II instancji również przekonanie pozwanych, że ruchomości „były do niczego” (co miało uzasadniać ich usunięcie), było jedynie ich osobistym odczuciem. Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie wskazywał na to, że pozwani pomimo wiedzy, iż powodom przysługuje posiadanie lokalu, dokonali jego naruszenia, poprzez usunięcie z niego rzeczy należących do powodów. Nie mogło zatem budzić żadnych wątpliwości, że powodowie zostali w ten sposób wyzuci ze swego posiadania.

    Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, iż roszczenie powodów co do zasady, podlegało uwzględnieniu, z zastrzeżeniem dotyczącym dwóch kwestii. Po pierwsze bowiem zaznaczenia wymaga, iż naruszenie cudzego posiadania uregulowane w art. 344 § 1 k.c. może przybrać dwojaką postać: bądź pozbawienia posiadania (wyzucia z posiadania), bądź też zakłócenia posiadania. Przez pozbawienie posiadania należy rozumieć takie działanie, którego skutkiem jest utrata przez posiadacza władztwa nad rzeczą. Taka sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie. Z tego względu Sąd II instancji przyjął, że powództwo w zakresie żądania zaniechania naruszeń w przyszłości nie było zasadne. Brak było bowiem w materiale dowodowym podstaw do przyjęcia, że do takiego naruszenia może także dojść w przyszłości. Po drugie, nie zostało uwzględnione roszczenie co do przywrócenia stanu poprzedniego posiadania co do „umeblowanego” lokalu w ramach pełnej restytucji. Zdaniem Sądu Odwoławczego żądanie odtworzenia stanu poprzedniego, łącznie z ułożeniem wszystkich rzeczy w taki sposób, jaki był uprzednio, nie jest uzasadnione. Uporządkowanie przedmiotowego lokalu będzie leżało już w gestii samych powodów.

W tym stanie rzeczy Sąd II instancji na mocy art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżone orzeczenie w punkcie 1 i nakazał pozwanym D Oemu i Lie Oej, aby wydali powodom Eowi Zowi Oemu i P Oej lokal mieszkalny położony na pierwszym piętrze domu mieszkalnego znajdującego się na nieruchomości w miejscowości Yka 92, gmina A, województwo podlaskie, składający się z kuchni, trzech pokoi, łazienki i korytarza, a także ½ pomieszczenia na poddaszu domu po wejściu po prawej ze strony od schodów, pomieszczenie w piwnicy domu o wymiarach 10 m x 10 m położone po prawej stronie budynku patrząc od wejścia do domu i dwa budynki gospodarcze znajdujące się po lewej stronie nieruchomości patrząc od ulicy, a także dopuścili powodów do współposiadania podwórka nieruchomości, na której znajdują się wskazane zabudowania, oddalając powództwo w pozostałej części.

Powyższa zmiana skutkowała również zmianą orzeczenia w zakresie kosztów postępowania przed Sądem I instancji (punkt 2 wyroku). Z uwagi na fakt, że powodowie wygrali proces w znacznej części, należało na mocy art. 100 zd. drugie k.p.c., zasądzić od pozwanych solidarnie na rzecz powodów kwotę 390 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na tę kwotę składały się: opłata od pozwu – 200 zł oraz koszty zastępstwa procesowego (156 zł), których wysokość ustalono w oparciu o § 8 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.461 j.t.), wraz  z opłatą skarbową od pełnomocnictwa (34 zł).

          W pozostałym zakresie apelacja podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na mocy art. 100 zd. drugie k.p.c. Na koszty zasądzone od pozwanych solidarnie na rzecz powodów złożyła się opłata od apelacji – 200 zł oraz koszty zastępstwa procesowego, których wysokość ustalono w oparciu o § 8 pkt 4 i § 13 ust. 1 pkt 1 powołanego wyżej rozporządzenia.




 


ochrona posiadania - wyrok w sprawie

przywrócenie posiadania - wyrok uwzględniający

pomoc prawna w sprawie o ochronę posesoryjną 

cennik usług adwokata w sprawie o ochronę posiadania

adwokat Białystok udzielanie porad prawnych