Aktualności

Sygn. akt II AKzw /15



POSTANOWIENIE

Dnia 30 lipca 2015 r.


Sąd Apelacyjny w Białymstoku II Wydział Karny w składzie:

                Przewodniczący    : SSA  D

                Protokolant        :  A

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Białymstoku D D – delegowanej do Prokuratury Apelacyjnej

po rozpoznaniu w sprawie Mariusza A J s. Kazimierza
zażaleń internowanego i jego obrońcy
na postanowienie Sądu Okręgowego w Olsztynie
z dnia 8 czerwca 2015 r.,    sygn. akt II Ko 179/15 (II K 43/09)
w przedmiocie orzeczenia wydanego na podstawie  art.204 k.k.w.
na podstawie art. 437 § 2 k.p.k.

                    p o s t a n a w i a
I.    uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę Sądowi Okręgowemu                      w Olsztynie do ponownego rozpoznania;
II.    zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. S J D kwotę                     147,60 zł, w tym kwotę 27,60 zł. należnego podatku VAT, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu internowanego w postępowaniu odwoławczym.


UZASADNIENIE

    Postanowieniem z dnia 8 czerwca 2015 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie orzekł wobec internowanego Mariusza Andrzeja J o dalszym stosowaniu środka zabezpieczającego w postaci  umieszczenia w dysponującym  warunkami podstawowego zabezpieczenia Szpitalu Psychiatrycznym SP ZOZ w Węgorzewie oraz o kosztach z tytułu pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

    Rozstrzygnięcie to zaskarżyli zarówno internowany, jak i jego obrońca.

    Mariusz Andrzej J formułując środek odwoławczy wskazał, iż jego stan zdrowia uległ poprawie i jest przygotowany do życia w społeczeństwie. Zakwestionował również treść opinii biegłych zarzucając jej brak obiektywizmu.

    Obrońca internowanego zaskarżył powyższe postanowienie w całości zarzucając mu:
-    błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, mający wpływ na treść orzeczenia, przez niesłuszne ustalenie, iż nadal konieczne jest stosowanie  względem Mariusza Andrzeja J  środka zabezpieczającego, mimo tego, że zebrany w sprawie materiał dowodowy  wskazuje, iż dalsze stosowanie tego środka  nie jest niezbędne do zapobieżenia ponownego popełnienia czynu zabronionego.
-    
    Podnosząc powyższy zarzut skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia  poprzez uchylenie dalszego stosowania środka zabezpieczającego.
 
            Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenia skarżących okazały się zasadne o tyle, iż skutkowały uchyleniem zaskarżonego postanowienia i przekazaniem sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Na wstępie wskazać należy, iż zgodnie z nowelizacją dokonaną ustawą z dnia                      20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy kodeks karny oraz innych niektórych ustaw (Dz.U. z 2015r., poz 396),  gruntownej zmianie uległy przepisy dotyczące  stosowania środków zabezpieczających. Nadto z dniem 1 lipca 2015 r. został uchylony art. 94§2 k.k. Jednakże uwzględniając treść przepisów intertemporalnych (art. 20 w/w ustawy) przytoczyć należy, iż „Do wykonywania środków zabezpieczających orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy  ustawy, o której mowa w art. 4, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą”. Tak więc w stanie faktycznym niniejszej sprawy znajdą zastosowanie przepisy w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. (Dz.U. z 2015 r., poz.396).

Lektura uzasadnienia zaskarżonego postanowienia prowadzi do wniosku, iż Sąd Okręgowy w Olsztynie wydając zaskarżone rozstrzygnięcie oparł się w głównej mierze na opinii sądowo-psychiatrycznej z dnia 13 maja 2015 r. (K.1132). Wbrew zapatrywaniom Sądu I instancji, lakoniczna jej zawartość i dosłowne powielenie treści poprzedniej opinii (patrz K. 1055, 1067), powoduje iż przedmiotowa opinia– co najmniej od strony formalnej – musi być uznana jako pozbawiona cech wnikliwości.    Uwagę zwraca również fakt, iż biegli wskazując na potrzebę umieszczenia internowanego bez zgody w domu pomocy społecznej, w żaden sposób nie odnieśli się do przesłanek określonych w art. 38 ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego, poprzestając wyłącznie na wyrażeniu swego subiektywnego stanowiska.      

W sytuacjach wątpliwych, a już w szczególności w przypadkach, kiedy każda następna opinia stanowi powielenie treści poprzedniej, w sprawach o tak poważnym ciężarze gatunkowym, zastosowanie art. 204 k.k.w.  in fine, przewidującego możliwość zasięgnięcia przez sąd opinii innych biegłych, winno być powinnością Sądu. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, w stanie faktycznym niniejszej sprawy, taka potrzeba zachodzi. W sytuacji  orzekania w przedmiocie dalszego stosowania środków zabezpieczających, od Sądu wymagane jest zachowanie szczególnej ostrożności przy rozstrzyganiu przedmiotowego zagadnienia tak, aby nie narażać internowanego na niecelowość dalszej izolacji i związane  z tym negatywne konsekwencje. Nadto należy rozważyć kwestię czy zwolniony przebywając poza szpitalem daje gwarancję kontynuacji leczenia oraz przestrzegania porządku prawnego. Dlatego też Sąd I instancji winien w sposób wszechstronny i wnikliwy przeanalizować zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Asumpt w tym kierunku – między innymi   z uwagi na podniesione wcześniej wątpliwości w opiniowaniu - winno stanowić dopuszczenie  w trybie art. 204§1 k.k.w. dowodu z opinii innego zespołu biegłych (spoza Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej  Szpitala Psychiatrycznego w Węgorzewie). Dopiero taka opinia będzie w stanie z wysokim prawdopodobieństwem określić, czy rzeczywiście możliwe jest uchylenie środka zabezpieczającego, czy też należy go kontynuować.

Nie przesądzając kierunku rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, dokonanie wyżej wskazanych z czynności przez Sąd I instancji doprowadzi do wszechstronnej analizy materiału dowodowego pod kątem wydania trafnej decyzji. W przypadku potwierdzenia przez nowy zespół biegłych wniosków opinii ze Szpitala Psychiatrycznego w Węgorzewie, decyzja ta nie powinna budzić trudności. Natomiast w sytuacji odmiennego rozstrzygnięcia, Sąd I instancji w przypadku rozważania decyzji  w przedmiocie ewentualnego zwolnienia z internowania, będzie mógł uwzględnić treść obowiązujących od 1 lipca 2015 r. nowych regulacji prawnych, które pozwalają na pełniejszą i wszechstronniejszą kontrolę nad osobą podlegającą internacji przez organy wykonujące orzeczenie w przedmiocie środków  zabezpieczających  (patrz m.in. art. 93d§2 k.k., art. 99 k.k.).

Mając na względzie powyższe, Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji.

O wynagrodzeniu za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym rozstrzygnięto na podstawie przepisu § 15 ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia                            28 września 2002 r. (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 461 ze zm).
DCZ/pl
 



prowadzenie spraw karnych adwokat Białystok

cennik usług adwokata w sprawach karnych

porady prawne w sprawach karnych

pomoc prawna osobom osadzonym w szpitalu psychiatrycznym

kancelaria adwokacka w Białystoku - opinie o adwokacie